αλίμονο!

Από αύριο θα είμαι ενήλικη.
Στα χαρτιά τουλάχιστον.
Τέρμα τα ψέματα λοιπόν.
Και δεν λέω "επιτέλους θα ψηφίζω"
ή "επιτέλους θα μας φέρνουν ναργιλέδες χωρίς να μας πρήζουν τον έρωτα"
Αν και θά'πρεπε να το πω.
Ειδικά αυτό με το ναργιλέ.
Δεν λέω και τίποτα άλλο βασικά.
Μόνο κάθομαι και περιμένω.
...
Δεν ξέρω τι λέω μάλλον.
Είμαι εγώ μωρέ τώρα να ενηλικιωθώ;
Σκατά,ούτε κατά διάνοια.
Το μόνο που κάνω με ωριμότητα είναι να γράφω καμιά έκθεση της προκοπής(πού και πού).
Και να λύνω και μαθηματικά(επίσης πού και πού),αλλά δεν νομίζω να μετράει.

Πάντως αν με ρωτήσουν για τις σχέσεις της ζωής μου δεν θα τους πω.
Γιατί τότε σίγουρα δεν θα με άφηναν να λέγομαι ενήλικη.
Ή μάλλον,τώρα που το σκέφτομαι,κάτι θα τους πω.
Κάτι λίγο.
Τα καλά μόνο.
Και θα τους πω οτι ώρες ώρες κάθομαι και ζωγραφίζω κάτι κύκλους.
Και νομίζω πως είμαι κάποια τότε.
Αυτό το τελευταίο δεν θα τους το πω.
Να το βγάλουνε μόνοι τους το συμπέρασμα.

Λεω να τους πω και για το blog.
Δεν το έχω πει σε πολύ κόσμο,γι'αυτό ίσως κολακευτούν και μου συγχωρήσουν τα υπόλοιπα παραπτώματα.
Αν μπούνε όμως και δεν τους αρέσει;
Και νευριάσουν;
Ααα,τότε είναι που θα μείνω ανήλικη για πάντα.
Άστο καλύτερα.

Αν τους δείξω λίγα απ'τα μετάλλιά μου;
Ή να τους παίξω κάτι!
Αυτό είναι,θα τους παίξω Γκέρσουιν!
Μα τότε ίσως με περάσουνε για ψώνιο.
Ούτε αυτό θα πιάσει.
Κανείς δεν θα ήθελε ένα (ακόμα) ψώνιο με δικαίωμα ψήφου στα χέρια του,πόσο μάλλον Εκείνοι.

Ε τότε δεν θα με νοιάξει κι εμένα.
Θα τους βρίσω.
Αυτό είναι,θα τους τα πω όπως τους αξίζει.

Και θα τους παρακαλέσω να με αφήσουν στην ησυχία μου.
Ας με κάνουν 18,μα όχι περισσότερα.
Μόνο,να,να μας φέρνουν ναργιλέ θέλω κι ας λέω το αντίθετο.
Μα κατά τ'άλλα θέλω νά'μαι μικρή.
Όχι φοιτήτρια,φοιτητριούλα.
Να περνάω καλά και να σπουδάζω και να κάνω ταξίδια στον κόσμο.
Και να μην πληρώνω τα δικά τους τα σκατά.

Αυτά θα τους πω.
Ναι,τότε σίγουρα θα με αφήσουν να γίνω 18 αύριο.

Και σαν ενήλικη πια,θα πάω να δώσω εξετάσεις μεθαύριο.
Με την ωριμότητα των 18 χρόνων στην πλάτη μου.
Και το cheescake της μαμάς στα πρώην μπουτ-άκια μου.

Και μετά οι 12 μέρες θα περάσουν.
Και ένας Θεός θα ξέρει πώς έχω πάει,μα δεν θα με νοιάζει.
Γιατί μπροστά μου θ'ανατέλλει το πιο φωτεινό καλοκαίρι.
Το πιο ξέγνοιαστο,μεγάλο,ενήλικο καλοκαίρι.
Που το σχεδιάζαμε τόσον καιρό.

Και τελικά,ποιός νοιάζεται αν θα γίνουν όλα όπως τα ονειρευόμαστε;
Αρκεί που τελειώσαμε.
Που φτάσαμε στο τέλος της γραμμής.

Και ποιός νοιάζεται,αν τα κιλά που πήρα είναι 4 ή 5 ή 6 ή 38;
Μπορεί να ήταν κι ένα όνειρο όλο αυτό.
Και να ξυπνήσω και να είναι καλοκαίρι 2010 και να πρέπει να πάω φροντιστήριο.
Και να μην ξέρω τι με περιμένει την χρονιά που έρχεται.

Μπορεί όμως και όχι.:)

Κι αν τελικά γίνω 18 αύριο,θα προσπαθήσω τουλάζιστον να βγάλω μια άκρη.
-Όπως και να μάθω οτι το "τουλάΧιστον" γράφεται με Χ και όχι με Ζ,χρόνια τώρα.-
Τέλος πάντων.
Να δω τα πράγματα αλλιώς.
Και τους ανθρώπους.
Να κάνω όμορφες σχέσεις,όπως εκείνη η τελευταία,που τόσο μου λείπει κάποιες φορές.
Και να διαβάσω,να δω,να ακούσω,να γευτώ.
Να πάρω και αποφάσεις.
Γιατί αυτό πρέπει να κάνει κάθε ενήλικας,να πέρνει αποφάσεις.
Και να πληρώνω τα δικά μου τα σπασμένα.
Και τα Δικά τους σπασμένα.
Ας μην πω τίποτ'άλλο για Εκείνους όμως σήμερα,μπορεί να νευριάσουν,κι ύστερα δεν έχω και κομπόδεμα να τους μιζώσω αύριο να μου απονείμουνε τον τίτλο.

Ούτε που ξέρω αν έγραψα σωστά το "απονείμουνε",φαντάσου!
Αλλά εντάξει,στη χημεία κάτι κάνω.
Και για να γράψεις το Fehling τί την θέλεις την ορθογραφία;!

Πρέπει να βρω και υπογραφή.
Μια καλή όμως,όχι εκείνη πού'χω απ'τα νήπια,που καθόμουνα με τις ώρες και μουτζούρωνα περιοδικά Ε ,αφού πρώτα διάβαζα τον Αρκά,χωρίς να καταλαβαίνω πολλές φορές το αστείον του πράγματος,για να βρω μιαν υποραφή μεγάλη και ωραία,σαν του μπαμπά.

Θέλω να μπω και σ'αεροπλάνο.
Μόνο μέχρι την Κρήτη έχω πάει,20 λεπτά υπόθεση.
Ώσπου να επιβιβαστείς,έφτασες.
Θέλω να πάω στην Χαβάη.
Κι ας μην μείνω εκεί,αρκεί να πάω και να γυρίσω με το αεροπλάνο.
Σαν τα μωρά παιδιά.

Και τώρα θέλω να γεμίσω το χάρτινο τσίρκο με αναρτήσεις τέτοιες.
Με άπειρες τελείες και κοφτές φράσεις.
Όχι πως είμαι πολύ κοφτό άτομο γενικά.
Μπα,τις περισσότερες φορές λέω πάρα πολλά πράγματα.
Περισσότερα απ'όσα πρέπει,για να καταλάβεις.

Θαυμάζω τους ανθρώπους που δεν τους πέφτει ούτε μια κάλτσα στη σκάλα καθώς ανεβάζουν την λεκάνη με τα σιδερωμένα στο πάνω πάτωμα.
Κι εκείνους που δεν έχουν κοπανήσει ούτε μια φορά το μικρό τους δαχτυλάκι στη γωνία του τραπεζιού,ή κάποιας από τις μοχθηρές καρέκλες.
Ακόμα,θαυμάζω εκείνους τους ανθρώπους που κατεβαίνουν χωρίς να πουν μιλιά απ'το πάνω πάτωμα της κουκέτας,για να κλείσουν ένα παράθυρο που έχει ξεχαστεί στην ανάκληση.
Κι εκείνους που κοιμούνται από τις 10 το βράδυ,ιδίως αυτές τις μέρες,που μας χρειάζεται η ξεκούραση.
Κι εκείνους που δεν τους πέφτει ούτε ένα corn flake στο πάτωμα της κουζίνας όταν βάζουν πρωινό,ή ακόμη κι αν τους πέσει,προσέχουν και δεν το πατάνε μετά,για να ακουστεί το χαρακτηριστικό "κριτσ" και το ακόμα πιο χαρακτηριστικό "αμαν ρε Μυρτώ!"

Τελικά,θαυμάζω κι εκείνους που έγιναν ήδη 18 και δεν αναγκάζονται μια τόσο μεγάλη μέρα να κλειστούν στο σπίτι παρέα με το πιο ανιαρό βιβλίο που έχει γραφτεί ποτέ μετά την Ιστορία της έκτης δημοτικού.
Αλλά δε νομίζω μωρέ,κάπου θα παω.
Έστω μια βόλτα με το ποδήλατο,αν ο καιρός είναι καλός.
Απ'ότι λέγαμε το Σάββατο μάλλον θα βγούνε και οι άλλες για καμιά ωρίτσα.
Ίσως μου πάρουν και κανένα δώρο,ποιός ξέρει.
Και μετά θα γιορτάσουμε όλοι μαζί της ενηλικίωση του τουλίου,κοιτώντας τα ρολόγια μας και συζητώντας-τι άλλο- για το επερχόμενο εορταστικό δωδεκαήμερο.

Αλίμονο,θα είναι αξέχαστα.

*

Υ.Γ:Παράληψις.Τα λόγια είναι περιττά.

Ομπράντοβιτς σταμάτα,δεν είναι πια αστείο,
μήνυση μας έκανε το αστεροσκοπείο!:D