Τίποτα.

"Πήγα", λέει, "Σπίτι του. Όταν έφτασα κατέβηκε να με πάρει τα είχε όλα έτοιμα κεράκια και σοκολάτες και απαλή μουσική μου έδειξε το σπίτι κάτσαμε είδαμε ταινία μετά αρχίσαμε τα σούξου μούξου μετά πήγαμε στο δωμάτιο του μετά κάναμε σεξσεξπολύσεξ μέχρι που δεν αντέχαμε άλλο βαρεθήκαμε και σταματήσαμε μετά ξαναπήγαμε να δούμε ταινία αλλά νυστάζαμε οπότε πήγαμε βόλτα και φάγαμε αν και δεν πεινούσαμε μετά γυρίσαμε σπίτι του και είδαμε λίγο ακόμα ταινία μετά πήγε πέντε και πήρα το πρώτο λεωφορείο και γύρισα σπίτι μου μετά μπήκα λίγο στο ίντερνετ μετά κοιμήθηκα και μετά ξύπνησα."
Είναι και αυτό η μαγικό αίσθημα, η αμηχανία. Αυτή γεννά μέσα σου την ανάγκη να κάνεις και να λες κάτι. Κάτι καθόλου σπουδαίο. Κάτι να πεις απλώς για να πεις. Κάτι να κάνεις απλώς για να μην πουν οτι δεν έκανες τίποτα. Όλη μα όλη την ώρα, σάχλες.
Μήν πέσει ησυχία και δεν έχει τί να πεί ο ένας στον άλλο, μήν κοιταχτείτε στα μάτια και δείς ποιός στ' αλήθεια είναι αυτός απέναντί σου. Μήν δει κι αυτός, ποιός στ' αλήθεια είσαι εσύ. Νομίζω.
Φοβάσαι τη σιωπή. Φοβάσαι την αμηχανία. Φοβάσαι τα πολλά βλέμματα. Τρέμεις μη σε πουν ξενέρωτο, μη σε απορρίψουν χωρίς λόγια.
Μα είναι πιο έξυπνο απ' όλες τις κουβέντες του κόσμου να σωπαίνεις κάποιες φορές και μόνο να ακούς. Νομίζω.
Το τίποτα. Αυτό το τίποτα αρκεί. Να μην κάνεις τίποτα για λίγο.
Εσύ βιάζεσαι να κάνεις να πεις να δείξεις, κι όταν παίρνεις μια ανάσα και κοιτάζεις πίσω, βλέπεις τον εαυτό σου να χάσκει, παντού και πουθενά. Και να μην έχεις εξερευνήσει τελικά τους ανθρώπους. Να μην τους ξέρεις όπως νόμιζες. Να μην έχεις ζήσει όπως νόμιζες.
Δεν γίνεται να μην φοβάσαι τίποτα!Μάθε όμως να μην φοβάσαι το τίποτα.
Αν είσαι εντάξει με το τίποτα, θα είσαι εντάξει και με σένα, θα είσαι εντάξει και με όλους.
Νομίζω.

(είπα για μία φορά να μην γίνω γραφική ανεβάζοντας αυτό)