πες μου Κατερίνα
χρειάζομαι τη συμβουλή σου\

πρέπει να κάνω
αυτό που εσύ δεν έκανες
αυτό το άλλο
μάλλον/


Κατερίνα ,

η άλλη οδός,

πώς ήτανε;


ο δεξύς ο δρόμος
-αυτός που δεν πήρες-
πώς ήτανε;

Θυμάσαι;

επαγγελματίες επαναστάτες
καρακόλες
κόμπλεξ τζιν σκισμένα ή στενά
δυσκολεύονται να περπατήσουνε

ένοχες αποφάσεις συνεδρίων
-θυμάσαι;

πες μου Κατερίνα
προς τα πού συνεχίζει το μονοπάτι

αυτό που δεν περπάτησες ποτέ;

δεν είναι θέμα κουράγιου

είναι ζήτημα πολιτικό
αυτή η άσβεστη πίστη
στην ποίηση
στα δέντρα τα φυτά
τον ήλιο
τη μουσική

Διάβασα πρόσφατα έναν ποιητή -ούτε θυμάμαι ποιόν-, να μιλάει για την ποίηση την ακαταλαβίστικη. Έλεγε πως, ρε παιδιά, αν είναι κάτι να γράφουμε και να το καταλαβαίνουμε μόνοι μας, άστο να πάει στο διάτανο, μη το γράψουμε καθόλου. Οτι δηλαδή, αν απλώς βάζουμε λέξεις περίεργες στη σειρά -εσωτερικής κατανάλωσης να πούμε- αυτό δεν είναι ποίηση, μα μια μπούρδα, που καλά θα κάνει να μένει κλεισμένο στο συρτάρι δίπλα απ'το γραφείο, παρά να εκτίθεται στο μάτι των πολλών.


και τί να κάνουμε
Κατερίνα
που κάποιες ώρες
τα πράγματα είναι καλύτερο να υποννοούνται;
-δε διαφωνώ με εκείνον τον ποιητή

όμως υπάρχει περίπτωση να πρόκειται για ζήτημα
αποκλειστικά προσωπικό
να μην κατάλαβε, θέλω να πω
αυτός ο ποιητής ή και κάποιος άλλος
την περίεργη σειρά
με την οποία τοποθετήθηκαν οι λέξεις

γι' αυτό λοιπόν, Κατερίνα
πες μου
και άστους τους διάφορους
να μου βάζουν κανόνες στο πώς κι αν θα κάνω ποίηση

πες μου/
έλα και δώσε μου μια συμβουλή
από κείνες που μου έδινες από παλιά

-τις ακαταλαβίστικες

πότε μίκρυναν τόσο οι δρόμοι

Κατερίνα;

και τώρα πια χωράνε μονάχα 

έναν άνθρωπο

κι εκείνον

στριμωχτά

Πόσο διαρκεί το αύριο; Πες μου.
Πες μου πώς τα αύριο μας έγιναν χθες.
Άκου, εγώ σε ζήτησα κι απόψε.
Άκουσον, άκουσον.
Και πάλι ήσουν άφαντη.
Πού ήσουν πάλι; Πες μου.
Πες μου γιατί θα φύγεις αύριο.
Και πόσο θα διαρκέσει δηλαδή το αύριο;
Και πότε θα γυρίσεις;
Άκου, μείνε.
Μείνε μαζί μου.
Έχεις ακόμα μια ζωή κι εγώ έχω μόνο το αύριο.
Κλέβω λέξεις από εκείνες που αγόρασε ο ποιητής
για να σου τις δώσω.
Μήπως και σε πείσω να μείνεις.
Μήπως, εσύ σοφότερη, βρεις την απάντηση που ψάχνω.
Πόσο διαρκεί; Πόσο;

Κατρακυλάς μόνη και μόνη πέφτεις.
Μόνη πέφτω κι εγώ, προσπαθώντας να σε πιάσω.
Δε σε πιάνω, φεύγεις πάλι.
"Αύριο πάλι".
Κάποιος λέει ότι αύριο θα είναι αργά.
Μα, είναι κιόλας σχεδόν αύριο.
Κι ας είναι σήμερα.
Αφού τίποτα δεν αλλάζει εδώ.
Αφού κάθε αύριο εδώ, είναι σαν χθες.
Σαν σήμερα.
Σαν όλα τα απόψε που σε ψάχνω.
Και που δεν σε βρίσκω.
Άρα δεν είναι αργά.
Μάλλον, δεν είναι τίποτα.
Είναι απλώς, τώρα.

Οπότε, πόσο θα διαρκέσει όλο αυτό;
Πότε θα τελειώσει όλη αυτή η προσμονή του αύριο;

Κουράστηκα πια να τρέχω να σε πιάσω.
Αν σταματήσω να σε κυνηγώ
θα σταματήσεις να κατρακυλάς;
Θα σταματήσεις να χάνεσαι, να φεύγεις;
Μήπως αν σταματήσω να τρέχω
το αύριο θα αργήσει λίγο ακόμα να φανεί
και θα μείνεις λίγο ακόμα μαζί μου;

Ανάμεσα σε φθηνά ποτά και δανεικά τσιγάρα,
σπαταλιέσαι.
Αύριο θα είναι μια καλύτερη μέρα, λες.
Γαμώτο, πώς κατάφερα πάλι να μιλάω για σένα;
Χθες υποσχόμουν πως αύριο θα ήταν η τελευταία φορά.
Όμως, πόσο διαρκεί;
Πόσο, γαμώτο μου, πόσο διαρκεί αυτό το αύριο;

Άκου, το δικό μου αύριο δε θα έρθει.
Γιατί τότε θα πρέπει να σε αφήσω να φύγεις, ρε.
Και αυτό δεν γίνεται, κατάλαβες;
Οπότε θα μείνω στο απόψε.
Το παντοτινό απόψε μου.
Το απόψε της απουσίας σου.
Της τράκας, του κυνηγητού και της σπατάλης.
Το απόψε του θολού φιλιού σου, που ξέχασα.
Κι έτσι, θα μείνεις.
Θα κρατήσω την ψευδαίσθηση μιας νύχτας.
Όσο εσύ θα χάνεσαι στο αύριο.
Για μια αιωνιότητα ή μια μέρα, θα χάνεσαι.
Για όσο θα διαρκέσει το δικό σου αύριο.
Μακριά από μένα.

Girl at sewing machine

Edward Hopper, Girl at Sewing Machine (oil on canvas,  c. 1921) Girl at Sewing Machine by Mary Leader after a painting by Edward Hopper  It must be warm in the room, walls the color of over-steeped tea, the sun high, coating the yellow brick exterior of the apartment building, angling in one he girl, stripped down to camisole and petticoat, sewing. She's a busty girl, soft, no doubt perspiring, slippery under her breasts, moisture trapped on the back of her neck under all that chestnut hair. She doesn't notice, though; you can see she's intent on her seam. She doesn't slump over the machine but bends from the hip, her body as attuned as her hands. Her feet, though not shown in the painting, are bound to be pudgy, are probably bare, pumping the treadle ka-chunk ka-chunk ka-chunk but that's unconscious. Her point of concentration is the needle, silver, quick, its chick chick chick chick chick, necessity to keep the material in perfect position,position. What is she making? The fabric looks heavy and yet illowy, like whipped cream, or cumulus clouds; certain girls, while large, move with grace (when nobody's there) but in public, conceal, or try to conceal, their bodies beneath long clothes. They favor long hair, feeling it wimples and veils embarrassment. Yes, I know this girl. Only in her room, only when unseen, can she relax at all, peel off a hot blouse, a brown skirt, like the one heaped on her bed in the background, take pleasure in a good hairbrush, the bottle of scent on the dresser, the picture of her own choosing on the wall. Whatever she's making --let's go ahead and say it's a dress for herself-- she is not, as you might think, dreaming of a party, a dance, or a wedding. No, she's deciding to flat-fell that seam --time-consuming, but worth it-- stronger, better-looking. I'm sure she knows by now not to expect much attention from boys. She's what? twenty? eighteen? She will, in time, use many words to describe herself, not all of them bad; but not once will one of them be "pretty," or "lovely." Those aren't for a fat girl though she can take a mass of cloth, and a cast-iron machine, and make a beautiful shape.

όνειρα χειμερινής νυκτός

είμαι ο άνθρωπος 
που πήρε τη φράση 
"κοίταξε παιδί μου το μέλλον σου"
πιο σοβαρά απ' όλους 

κι από τότε κάθομαι 
και κοιτάζω συνεχώς το μέλλον μου 
το αναλύω το προσαρμόζω 
του φτιάχνω χίλια δύο πιθανά σενάρια 
το ξανακοιτάζω 
το αλλάζω ξανά 
το φτιάχνω έτσι
ώστε όταν γίνει παρόν 
να είναι όμορφο 
προσεγμένο 
και θελκτικό

απορώ όμως τελικά 
γιατί του δίνω τόση σημασία 
αφού όταν γίνει παρόν 
πάλι δε θα το προσέχω 
αφού πάλι θα σχεδιάζω 
πάλι θα κοιτάζω να φτιάξω 
το καλύτερο επόμενο μέλλον 
το καλύτερο επόμενο σημείο 
για να σταθώ 
και να ξαναρχίσω 
τα όνειρα χειμερινής νυκτός 

γιατί ο Θάνος ξέρει

Η Τρίχρωμη είπε:
Τι όμορφο αν όντως φιλιούνται!

Ο Καβάφης είπε:
Χαρά και μύρο της ζωής μου η μνήμη των ωρών
που ηύρα και που κράτηξα την ηδονή

ως την ήθελα.


Η Ιφιγένεια Β. είπε:
Ήταν ο τύπος ανθρώπου
που αγαπούσε σπάνια κι απελπισμένα.

Και ο Λόλεκ είπε:
Κανένα έλεος στους έρωτες
με τάσεις μικροαστικές!

και πρόσθεσε:
Φορέας της επιτήδευσης και της σύμβασης (...)

Μιλάω για τον καλλιτέχνη.

Ο Παύλος είπε:
Τα τζιτζίκια θα κάνουν ησυχία
για να σε ακούνε όταν τραγουδάς (...)

Σήμερα σκέφτηκα ότι έχω να σε δω πολύ καιρό.

Μετά ο Θοδωρής είπε:
Εσύ επιμένεις να μου υπενθυμίζεις πως επαναλαμβάνομαι
μα δεν τέθηκε ποτέ ζήτημα πρωτοτυπίας.

Έτσι κι αλλιώς όλα όσα πρέπει να ειπωθούν έχουν ήδη ειπωθεί

Ο Θάνος είπε:
Σε μένα έρχεσαι μην ξέροντας γιατί.
Στο φως κουρνιάζεις και βουρκώνεις δίχως λόγο.

Κι ο Χριστιανόπουλος:
Όταν μου λες πως μ' αγαπάς

μην ξεχνάς τα παζάρια που προηγήθηκαν.

[___]

Τότε ο Σαχτούρης είπε:
Θέλησα να σου γράψω για τις παλιές μας τις χαρές
όμως έχω ξεχάσει να γράφω για πράγματα χαρούμενα.

 Να με θυμάσαι.

Ο Μπρετόν και ο Ελυάρ είπαν:
Κάνε μου τη χάρη να μπεις και να φύγεις
πατώντας στις μύτες των ποδιών σου.


Κι ο Μινιμάλ:
Ίσως μια μέρα να βρούμε

την ομορφιά της ζωής

Πάρε με να κοιμηθούμε
στην αγκαλιά μιας αυγής


 [μεσολάβησε παύση_]


Τελικά η Νεφέλη είπε:
Κι όλα αυτά τα μεγάλα ζητήματα
τα ανύπαρκτα άδεια διλήμματα
σαν πουλάκια θα φεύγαν θα λύγιζαν

για μιας νύχτας ανάσες κι αγγίγματα


[κι άλλη παύση]



Και ο Θάνος γέλασε:

Κάτι   σαράβαλες   καρδιές
στο   τσίρκο   της  αγάπης.



[μετά ξημέρωσε, και όλοι κοιμηθήκαμε]

Σχεδόν Δεκέμβρης

είναι καλό να αποφεύγετε το αλκοόλ

μόλις σκέφτηκα ότι
νομίζω πως 
έχουμε ξεχάσει πια πώς
να σκεφτόμαστε
νομίζω πως
τώρα πια μόνο προγραμματίζουμε
φτάνουμε μέχρι ένα σημείο
χρονικό
και λέμε μετά στοπ
ως εδώ
προσπάθησα πολύ για σήμερα
ανοίγουμε το φέισμπουκ
και με αυτή τη χαρακτηριστική κίνηση
του αντίχειρα
που ούτε λίγο δε σκεφτόμαστε 
τελειώνουμε τη μέρα 
και όλα τα γιατί του κόσμου 
κι όλα τα πώς 
νομίζω πως
ξεχνάμε να τα λύσουμε
και μάλλον ασυνείδητα
τα αφήνουμε
για την επόμενη φορά
λοιπόν
νομίζω πως
τώρα πια μόνο προγραμματίζουμε
πότε και 
πού 
θα συνεχίσουμε 
να μην σκεφτόμαστε
με ποιόν
θα ενώσουμε 
κι απόψε
αυτή την άγρια ορμή
την ένοχη
και απόλυτα συνειδητή απόφασή μας
να αφήσουμε 
τα πώς και 
τα γιατί
στην άκρη

πίνοντας ένα ακόμα 
τ
ζ
ι
ν
-
τ
ο
ν
ι
κ

την προσοχή σας παρακαλώ

Κανονικό. Κανονικοι έρωτες. Αβοήθητοι έρωτες απέναντι στην εντατικοποιημένη τους κανονικότητα, στέκουν. Κανονικά, πρέπει να μπεις στο πρόγραμμα. Αδιανόητο το πρόγραμμα να μπαίνει μέσα σε σένα. Το κανονικοποιημένο μου πρόγραμμα είναι απίθανο να γίνει ένα με εσένα. Δηλαδή, είναι απίθανο να γίνεις εσύ το πρόγραμμα. Απίθανο, γιατί τότε θα κανονικοποιηθείς κι εσύ -εμείς- όπως τόσοι "έρωτες". Μα η ρομαντικά ορθολογική φύση μας δεν θα επέτρεπε μία τέτοια εξέλιξη -ε; Η ανατρεπτικά προσγειωμένη σκέψη μας μας επιτρέπει τη συνειδητοποίηση της εντατικοποίησης και άρα τη δυνατότητα αποφυγής της μετατροπής αυτής της όμορφης παρόρμησης σε κάτι το κανονικό. Με άλλα λόγια, όπως είπα, δεν μας εξουσιάζει το πρόγραμμα. Εμείς το εξουσιάζουμε -εσύ, δηλαδή. Η παραχώρηση αυτού του προνομίου σε σένα είναι μια υποχώρηση που δέχομαι να κάνω. Άλλωστε μόνο εσύ μπορείς και μου θυμίζεις να μην ξεχνώ πως είναι ωραίο να είμαι
μη κανονικοποιημένη.

λαμπατέρ

μικρέ μου.
τελευταία μπορεί να νομίζεις ότι σε παραμελώ
έτσι που τρέχω από δω και από κει αλαφιασμένη
τρέλα μεγάλη αυτός ο χρόνος μας, μικρέ μου
όμως εσύ πρέπει να ξέρεις πως
εσύ δεν πρέπει, εννοώ, να ξεχνάς καθόλου πως
εδώ είμαι ρε
εδώ -κι ας μη με βλέπεις
εδώ είμαι να σε αγκαλιάσω
εδώ
να θυμηθούμε τις μέρες που παίζαμε μαζί
τις μέρες που όλη μου η προσοχή ήταν στραμμένη πάνω σου
α ρε μικρέ
με την πρώτη ευκαιρία
στο υπόσχομαι
θα ξανάρθω να τα πούμε όπως τότε
ήδη έκανα το πρώτο βήμα -δες!
στο υπόσχομαι
θα βρω το χρόνο
και θα κάτσουμε μαζί να τραγουδήσουμε
όπως παλιά
κι εκείνο το λαμπατέρ που σου χρωστάω
με την πρώτη ευκαιρία θα στο φέρω
μικρέ μου εαυτέ
θα γυρίσω
κι όλα τα λόγια θα έχουνε
μοναδικό τους προορισμό
εσένα

signs of life

(...)

και τώρα είσαι και είμαι τώρα και είμαστε

ένα μυστήριο που δέν θα συμβεί ποτέ ξανά

ένα θαύμα που δέν έχει συμβεί ποτέ στο παρελθόν-

και λάμποντας αυτό το τώρα μας πρέπει να φτάσει στο τότε

(...)

-αλλά ποτέ μη φοβηθείς (...)

γιατί και το τότε είναι έως

e. e. cummings

ρ(όλος)

περίεργο κι αυτό. σήμερα όλες οι συγκρίσεις και.. λινκ με λινκ σε λινκ και κλικ κλικ κλινκ
κλικ εδώ κλικ εκεί και.. όλες οι συγκρίσεις γυρνούν στην αρχή, αλήθεια; 
αιμόλυση; τι λέτε ρε μαλάκες άντε παρατάτε με.. ακούς εκεί. περίεργο περίεργο
παράλογο περίεργο αιμόλυση λύση. λύση;
πού καλέ; 
γρρργκνμπφ. οου. οου. ει. φσττ. λχρννν. ουυ σταμάτα ρε να κλέβεις τις εκφράσεις της 
ρόλος ρόλος |άνθρωπος| ρόλος ρόλος ρολ.. άνθρωπος! πού;
πού καλέ;
περίεργο λέει πως δε ζει ποτέ και.. πως είναι πάντα ένας ρόλος λέει και.. ρ(όλος)
συγκρίνοντας τους ρόλους όλους θέλει να πει πως δ..
να πει πως δενν.. γρρρρρρρρρκκκκκκκκμπφ
δεν δεν ΔΕΝ είναι ποτέ του, θέλει να πει, όλος. αλήθεια; περίεργο
περίεργο που δεν είναι ποτέ του όλος και είναι πάντα ρόλος
μα μα-- όλες οι συγκρίσεις τα κλιν τα λιμκ τα κλινκ τα λικ όλα νομίζω συμφωνούν 
όλες οι συγκρίσεις γυρνούν στην αρχή, αλήθεια!
άρα ο όλος είναι ρόλος και αν είναι πάντα μόνο ρόλος τότε θα είναι και όλος
απλώς θα είναι ακόμα ένας ρόλος
περίεργο κι αυτό.

οι τελευταίες μέρες του χρόνου είναι μέρες χαράς

προχθές στο μπαρ κάναμε παρέα με διάφορους:
ήταν εκείνη η κοπέλα που μας διηγούταν πώς έμεινε στο ασανσέρ
ο δικός μας που μιλούσε για τη γάτα του Σρόντινγκερ
ο κοντός που είχε βαρεθεί στην Ολανδία και θα γυρνούσε σίγουρα
ο Σουηδός με την προφορά
ήταν εκείνη με τα μεγάλα μάτια και το κατακόκκινο κραγιόν
ο φίλος του φίλου που δεν έβγαζε μιλιά
ήταν και η Χριστίνα

η Χριστίνα μιλούσε για τον αδερφό της
και τη μάνα της
δε θέλω να επεκταθώ
πάντως ήταν τόσο διαχυτική με όλους μας
μας έδινε τσιγάρα
μας άφηνε να πιούμε απ' την μπύρα της
κι όλο μιλούσε ασταμάτητα για εκείνους
κι όλο έπινε έπινε
παράγγελνε κι άλλη μπύρα όταν γύρισα από την τουαλέτα
η Χριστίνα η όμορφη
πια ήταν τόσο σουρωμένη
που έμοιαζε να μας εμπιστεύεται όλους
δηλαδή, μονάχα αυτό μπορεί κανείς να υποθέσει
αν κρίνουμε από όλα εκείνα που μας εκμυστηρευόταν
πως μας εμπιστευόταν
πως λογάριαζε τη γνώμη μας
αλίμονο, μας αγαπούσε ίσως
η Χριστίνα η όμορφη
και η τόσο παράξενη
με τα πολλά οι άλλοι το παράτησαν
μα εγώ έμεινα μαζί της
την κοιτούσα για ώρες στα μάτια
και προσπαθούσα να αφουγκραστώ τον πόνο της
δεν ξέρω αν τα κατάφερα
δεν έχει σημασία
γιατί η Χριστίνα μετά άναψε άλλο ένα τσιγάρο
το στερέωσε στα χείλη της
και φόρεσε το μαύρο παλτό της
μου ψιθύρισε κάτι σαν ευχαριστώ στο αυτί
και χάθηκε στη νύχτα
τότε κι εγώ γύρισα στους δικούς μου
που τα είχαν παρατήσει
και μιλούσαν για το άπειρο του χρόνου
το πεπερασμένο της ύπαρξης
την άβυσσο το χάος το κενό
την αβάσταχτη ματαιότητα της ανθρώπινης ζωής
και άλλα παρόμοια
ανέλυαν επιστημονικές θεωρίες
και φιλοσοφικές προσεγγίσεις
τα λόγια τους ήταν φλογερά
τα βλέμματά τους ανήσυχα
καθώς παραδίνονταν όσο περνούσε η ώρα
σε έναν φαύλο κύκλο ερωτημάτων
που δε θα βρούνε ποτέ λύση
εκείνος που μιλούσε για το Σρόντινγκερ το ήξερε:
δε θα βρεθεί ΠΟΤΕ η λύση

στο δρόμο προς το σπίτι σκέφτηκα εκείνο που είπε ο Καμύ:
"Δεν υπάρχει παρά ένα (1) μονάχα φιλοσοφικό πρόβλημα
πραγματικά σοβαρό: το πρόβλημα της αυτοκτονίας"
δηλαδή αν αξίζει κανείς να ζήσει
ή αν δεν
και τότε ήξερα πως εκείνο το βράδυ
όλοι εκείνοι είχανε χάσει το χρόνο τους
η απάντηση στο θεωρητικό πρόβλημα της κουβέντας
ήταν ακριβώς πίσω τους
η άβυσσος
ήταν στα μάτια της Χριστίνας_

τράκες

3:32/ κλειστό φως κι ο ανεμιστήρας δίπλα 

ένα κουνούπι - βζζ - το αντιηλιακό στο συρτάρι

και κάτι περίεργοι τουριστικοί χάρτες

είναι ό,τι απέμεινε από ένα καλοκαίρι ακόμα

/τώρα είναι αργά

όλοι οι φίλοι μου έχουν πια αποκοιμηθεί

κι ένα βραχιόλι στο χέρι της, ένα δαχτυλίδι

είναι ό,τι απέμεινε

/ένα τσιγάρο μόνο και θα κοιμηθώ

/η στιγμή κρίθηκε κατάλληλη 

ψέματα

η στιγμή θα ήταν η κατάλληλη

για να μπουν τα πράγματα σε μία σειρά /-πώς;

/το πακέτο μου γελάει ειρωνικά

ούτε αυτό δε μπόρεσες να κρατήσεις, λέει

ορίστε, με αγόρασες, λέει

και είναι κι αυτό μαζί ό,τι απέμεινε

από ένα καλοκαίρι ακόμα

3:42/ γνωστό το μέρος γνωστή η αίσθηση

ίσως σε αγόρασα φίλε πακέτο

γιατί βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια

βαρέθηκα τις τράκες

/ριπίτ/

ποιός είσαι ποιός θέλεις να είσαι ποιός πια

τι θέλω κι εγώ τι πια

/η πιο όμορφη δυνατή 

παπαριές

η πιο σκληρή φράση του κόσμου

είναι το

δε θα σ αφήσω ποτέ

και η πιο δύσκολη στιγμή του κόσμου

είναι 

όταν με αφήνεις

και ξαναρχίζω τις τράκες

04:02/ λοιπόν οι τράκες

είναι ό,τι απέμεινε από το καλοκαίρι μου

τελικά

μόνον οι τράκες

ένα γατάκι με κομμένη ουρά

άδειος δρόμος/ σήμερα, όπως και χθες, προχθές - όπως και κάθε μέρα/ άδεια η πόλη (πού πήγαν όλοι;)/ άδεια η παραλιακή/ σχεδόν/ άδεια πεζούλια/ παρκάκια παγκάκια/ ένας σκύλος κατουράει ένα δεντράκι από εκείνα του Μπουτάρη/ ένα ζευγάρι καβαλιέται στο παραδιπλανό παγκάκι/ fuck your male gaze/ φεγγάρι/ ένας από εκείνους που βρίσκουν (πού;) την όρεξη και τρέχουν πάνω κάτω στις 4 το πρωί/ κάποια συνομιλεί με τον εαυτό της/ δυό δυάδες δυό τριάδες/ πάλι σιωπή/ άδεια η παραλιακή/ είχα προαίσθημα πως θα συναντήσω κάποιον απ' όλους σας χθες/ για πρώτη φορά μετά από καιρό/ στην άδεια παραλιακή το ξημέρωμα/ και τότε είδα εκείνη την κοπέλα/ παράξενο, ήταν το τελευταίο άτομο που θα περίμενα να συναντήσω εδώ/ χαμογελάει/ τι κάνεις εδώ μέσα στη νύχτα;/ εδώ είναι τα λιμέρια μου/ είσαι κι εσύ ένα απ'τα πλάσματα της νύχτας;/ καληνύχτα
και μετά εκείνος ο τύπος που τον είχα γνωρίσει τότε σ' εκείνο το μέρος/ με το μεγάλο μέτωπο μωρέ/ χαμογελάει επίσης/ πρώτη φορά είδα το χαμόγελο εκείνου του τύπου χθες το βράδυ/ δεν πίστευα πως μπορούσε να το κάνει/ όμως μου χαμογέλασε και φωτίστηκε ολόκληρος/ έμοιασε όμορφος σχεδόν
λοιπόν τη νύχτα οι άνθρωποι αλλάζουν/ τη νύχτα οι ψυχές των ανθρώπων μαλακώνουν/ βγαίνει στην επιφάνεια όλος ο φόβος τους και η ανασφάλεια/ τη νύχτα όλοι είναι ευάλωτοι/ χαμογελούν χωρίς να σκέφτονται τις συνέπειες μιας τέτοιας πράξης/ κλαίνε χωρίς να αναλογίζονται το πόσο εκθέτουν τον εαυτό τους/ τη νύχτα οι άνθρωποι εκτίθενται/ ξερνάνε από μέσα τους όλη την ελευθερία που τους στερεί η μέρα/ και τραγουδούν και χορεύουν και πίνουν/ και σιωπούν χωρίς τύψεις/ και φοβούνται δειλιάζουν κλαίν μαραζώνουν/ τη νύχτα οι άνθρωποι αδύναμοι ψάχνουν καταφύγιο/
όπως εκείνο το γατάκι με την κομμένη ουρά που πέρασε το δρόμο ξυστά δίπλα μου/
δε θα πω σε κανέναν πως σε είδα χθες - ξέχασε κι εσύ την τυχαία μας συνάντηση/
άλλωστε, ήταν νύχτα/ πού ξέρεις πως δεν το ονειρεύτηκες;

διλημματική ματαιότητα και άλλα αδιέξοδα

  



σκοτάδι_ μαύρη σύραγγα που καταλήγει_ ; αλκοόλ στη μπλούζα σου στα μαλλιά μου στα χέρια των δίπλα_ ο λαιμός σου_ σηκώνομαι στις μύτες_ καπνός καπνός μυρωδιά_ βερολίνο_ πράσινο σκοτάδι_ μπύρα, άλλη μία_ ίσως αυτό να είμαστε όλο μωρέ

σκόρπιες ψυχούλες ίσως αυτό

γραμμές παράλληλες ίσως αυτό_ χορός τσιγάρο_ ποτέ δε χορεύεις λες δε χορεύεις ωραία εσύ_ ήχοι παράξενοι τρυπάνε το νού σου λες τρύπαρα πφ_ σκατά_ σηκώνομαι απ το έδαφος αιωρούμαι από πάνω μας_ βλέπω εσένα να συνομιλείς με έναν ελέφαντα_ χορός δίνη μουσική_ βλέπω εσένα να ανεβαίνεις μια σκαλίτσα_ τζιν και τόνικ_ σκοτάδι_ προσγειώνομαι_ είμαι δίπλα σου ξανά_ πρώτη φορά παρατηρώ τα φρύδια σου ρε είναι πολύ έντονα σοβαρά_ οι επιλογές είναι μόνο 2 λες η τρίτη δεν υπάρχει_ μία δύο τέλος_ καπνός βερολίνο μαύρη σύραγγα εγκλεισμός αποκλεισμός 

σκοτάδι_ μαύρη σύραγγα που καταλήγει_ αλκοόλ στα χέρια σου στα μαλλιά μου στη μπλούζα των δίπλα_ ο λαιμός μου_ σηκώνομαι στις μύτες_ καπνός καπνός μυρωδιά_ βερολίνο_ κόκκινο σκοτάδι_ μπύρα, άλλη μία_ ίσως αυτό να είμαστε όλο 

σκόρπιες ψυχούλες ίσως αυτό

γραμμές συγκλίνουσες ίσως αυτό_ χορός τσιγάρο_ χορεύεις μα δε χορεύεις ωραία εσύ_ ήχοι παράξενοι τρυπάνε το νού σου δε λες τίποτα πφ_ σκατά_ σηκώνομαι απ το έδαφος αιωρούμαι από πάνω μας_ βλέπω εσένα να συνομιλείς με κάτι_ χορός δίνη μουσική_ βλέπω εσένα να κατεβαίνεις μια σκαλίτσα_ τζιν και τόνικ_ σκοτάδι_ προσγειώνομαι δίπλα σου ξανά_ πρώτη φορά παρατηρώ τα φρύδια σου ρε είναι εντάξει σα φρύδια_ οι επιλογές είναι μόνο 2 λες η τρίτη δεν υπάρχει_ μία δύο τρ τέλος_ καπνός βερολίνο μαύρη σύραγγα εγκλεισμός αποκλεισμός και πάλι

πώς να αποδείξω οτι δεν είμαι ελέφαντας;