πες μου Κατερίνα
χρειάζομαι τη συμβουλή σου\

πρέπει να κάνω
αυτό που εσύ δεν έκανες
αυτό το άλλο
μάλλον/


Κατερίνα ,

η άλλη οδός,

πώς ήτανε;


ο δεξύς ο δρόμος
-αυτός που δεν πήρες-
πώς ήτανε;

Θυμάσαι;

επαγγελματίες επαναστάτες
καρακόλες
κόμπλεξ τζιν σκισμένα ή στενά
δυσκολεύονται να περπατήσουνε

ένοχες αποφάσεις συνεδρίων
-θυμάσαι;

πες μου Κατερίνα
προς τα πού συνεχίζει το μονοπάτι

αυτό που δεν περπάτησες ποτέ;

δεν είναι θέμα κουράγιου

είναι ζήτημα πολιτικό
αυτή η άσβεστη πίστη
στην ποίηση
στα δέντρα τα φυτά
τον ήλιο
τη μουσική

Διάβασα πρόσφατα έναν ποιητή -ούτε θυμάμαι ποιόν-, να μιλάει για την ποίηση την ακαταλαβίστικη. Έλεγε πως, ρε παιδιά, αν είναι κάτι να γράφουμε και να το καταλαβαίνουμε μόνοι μας, άστο να πάει στο διάτανο, μη το γράψουμε καθόλου. Οτι δηλαδή, αν απλώς βάζουμε λέξεις περίεργες στη σειρά -εσωτερικής κατανάλωσης να πούμε- αυτό δεν είναι ποίηση, μα μια μπούρδα, που καλά θα κάνει να μένει κλεισμένο στο συρτάρι δίπλα απ'το γραφείο, παρά να εκτίθεται στο μάτι των πολλών.


και τί να κάνουμε
Κατερίνα
που κάποιες ώρες
τα πράγματα είναι καλύτερο να υποννοούνται;
-δε διαφωνώ με εκείνον τον ποιητή

όμως υπάρχει περίπτωση να πρόκειται για ζήτημα
αποκλειστικά προσωπικό
να μην κατάλαβε, θέλω να πω
αυτός ο ποιητής ή και κάποιος άλλος
την περίεργη σειρά
με την οποία τοποθετήθηκαν οι λέξεις

γι' αυτό λοιπόν, Κατερίνα
πες μου
και άστους τους διάφορους
να μου βάζουν κανόνες στο πώς κι αν θα κάνω ποίηση

πες μου/
έλα και δώσε μου μια συμβουλή
από κείνες που μου έδινες από παλιά

-τις ακαταλαβίστικες

πότε μίκρυναν τόσο οι δρόμοι

Κατερίνα;

και τώρα πια χωράνε μονάχα 

έναν άνθρωπο

κι εκείνον

στριμωχτά

Σχεδόν Δεκέμβρης

είναι καλό να αποφεύγετε το αλκοόλ

μόλις σκέφτηκα ότι
νομίζω πως 
έχουμε ξεχάσει πια πώς
να σκεφτόμαστε
νομίζω πως
τώρα πια μόνο προγραμματίζουμε
φτάνουμε μέχρι ένα σημείο
χρονικό
και λέμε μετά στοπ
ως εδώ
προσπάθησα πολύ για σήμερα
ανοίγουμε το φέισμπουκ
και με αυτή τη χαρακτηριστική κίνηση
του αντίχειρα
που ούτε λίγο δε σκεφτόμαστε 
τελειώνουμε τη μέρα 
και όλα τα γιατί του κόσμου 
κι όλα τα πώς 
νομίζω πως
ξεχνάμε να τα λύσουμε
και μάλλον ασυνείδητα
τα αφήνουμε
για την επόμενη φορά
λοιπόν
νομίζω πως
τώρα πια μόνο προγραμματίζουμε
πότε και 
πού 
θα συνεχίσουμε 
να μην σκεφτόμαστε
με ποιόν
θα ενώσουμε 
κι απόψε
αυτή την άγρια ορμή
την ένοχη
και απόλυτα συνειδητή απόφασή μας
να αφήσουμε 
τα πώς και 
τα γιατί
στην άκρη

πίνοντας ένα ακόμα 
τ
ζ
ι
ν
-
τ
ο
ν
ι
κ

την προσοχή σας παρακαλώ

Κανονικό. Κανονικοι έρωτες. Αβοήθητοι έρωτες απέναντι στην εντατικοποιημένη τους κανονικότητα, στέκουν. Κανονικά, πρέπει να μπεις στο πρόγραμμα. Αδιανόητο το πρόγραμμα να μπαίνει μέσα σε σένα. Το κανονικοποιημένο μου πρόγραμμα είναι απίθανο να γίνει ένα με εσένα. Δηλαδή, είναι απίθανο να γίνεις εσύ το πρόγραμμα. Απίθανο, γιατί τότε θα κανονικοποιηθείς κι εσύ -εμείς- όπως τόσοι "έρωτες". Μα η ρομαντικά ορθολογική φύση μας δεν θα επέτρεπε μία τέτοια εξέλιξη -ε; Η ανατρεπτικά προσγειωμένη σκέψη μας μας επιτρέπει τη συνειδητοποίηση της εντατικοποίησης και άρα τη δυνατότητα αποφυγής της μετατροπής αυτής της όμορφης παρόρμησης σε κάτι το κανονικό. Με άλλα λόγια, όπως είπα, δεν μας εξουσιάζει το πρόγραμμα. Εμείς το εξουσιάζουμε -εσύ, δηλαδή. Η παραχώρηση αυτού του προνομίου σε σένα είναι μια υποχώρηση που δέχομαι να κάνω. Άλλωστε μόνο εσύ μπορείς και μου θυμίζεις να μην ξεχνώ πως είναι ωραίο να είμαι
μη κανονικοποιημένη.

οι τελευταίες μέρες του χρόνου είναι μέρες χαράς

προχθές στο μπαρ κάναμε παρέα με διάφορους:
ήταν εκείνη η κοπέλα που μας διηγούταν πώς έμεινε στο ασανσέρ
ο δικός μας που μιλούσε για τη γάτα του Σρόντινγκερ
ο κοντός που είχε βαρεθεί στην Ολανδία και θα γυρνούσε σίγουρα
ο Σουηδός με την προφορά
ήταν εκείνη με τα μεγάλα μάτια και το κατακόκκινο κραγιόν
ο φίλος του φίλου που δεν έβγαζε μιλιά
ήταν και η Χριστίνα

η Χριστίνα μιλούσε για τον αδερφό της
και τη μάνα της
δε θέλω να επεκταθώ
πάντως ήταν τόσο διαχυτική με όλους μας
μας έδινε τσιγάρα
μας άφηνε να πιούμε απ' την μπύρα της
κι όλο μιλούσε ασταμάτητα για εκείνους
κι όλο έπινε έπινε
παράγγελνε κι άλλη μπύρα όταν γύρισα από την τουαλέτα
η Χριστίνα η όμορφη
πια ήταν τόσο σουρωμένη
που έμοιαζε να μας εμπιστεύεται όλους
δηλαδή, μονάχα αυτό μπορεί κανείς να υποθέσει
αν κρίνουμε από όλα εκείνα που μας εκμυστηρευόταν
πως μας εμπιστευόταν
πως λογάριαζε τη γνώμη μας
αλίμονο, μας αγαπούσε ίσως
η Χριστίνα η όμορφη
και η τόσο παράξενη
με τα πολλά οι άλλοι το παράτησαν
μα εγώ έμεινα μαζί της
την κοιτούσα για ώρες στα μάτια
και προσπαθούσα να αφουγκραστώ τον πόνο της
δεν ξέρω αν τα κατάφερα
δεν έχει σημασία
γιατί η Χριστίνα μετά άναψε άλλο ένα τσιγάρο
το στερέωσε στα χείλη της
και φόρεσε το μαύρο παλτό της
μου ψιθύρισε κάτι σαν ευχαριστώ στο αυτί
και χάθηκε στη νύχτα
τότε κι εγώ γύρισα στους δικούς μου
που τα είχαν παρατήσει
και μιλούσαν για το άπειρο του χρόνου
το πεπερασμένο της ύπαρξης
την άβυσσο το χάος το κενό
την αβάσταχτη ματαιότητα της ανθρώπινης ζωής
και άλλα παρόμοια
ανέλυαν επιστημονικές θεωρίες
και φιλοσοφικές προσεγγίσεις
τα λόγια τους ήταν φλογερά
τα βλέμματά τους ανήσυχα
καθώς παραδίνονταν όσο περνούσε η ώρα
σε έναν φαύλο κύκλο ερωτημάτων
που δε θα βρούνε ποτέ λύση
εκείνος που μιλούσε για το Σρόντινγκερ το ήξερε:
δε θα βρεθεί ΠΟΤΕ η λύση

στο δρόμο προς το σπίτι σκέφτηκα εκείνο που είπε ο Καμύ:
"Δεν υπάρχει παρά ένα (1) μονάχα φιλοσοφικό πρόβλημα
πραγματικά σοβαρό: το πρόβλημα της αυτοκτονίας"
δηλαδή αν αξίζει κανείς να ζήσει
ή αν δεν
και τότε ήξερα πως εκείνο το βράδυ
όλοι εκείνοι είχανε χάσει το χρόνο τους
η απάντηση στο θεωρητικό πρόβλημα της κουβέντας
ήταν ακριβώς πίσω τους
η άβυσσος
ήταν στα μάτια της Χριστίνας_

god is dead

Καλησπέρα σας.

Σήμερα θα μιλήσουμε για κάποια βασικά πράγματα που αφορούν το ον που συνηθίζει να αυτοαποκαλείται ως "άνθρωπος" και κατοικεί εδώ και λίγο καιρό σε ένα μέρος που ο ίδιος ονόμασε "πλανήτη Γη".

Αρχικά, πρέπει να γνωρίζουμε πως αυτό το μέρος δημιουργήθηκε πριν από περίπου 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια, εντελώς τυχαία. Δεν ήταν τίποτα άλλο από μια μάλλον ικανή ποσότητα σκόνης (αστρικά συντρίμια, ας πούμε) που έτυχε να βρεθεί σε αυτό το σημείο του σύμπαντος. Μετά από αρκετές συγκρούσεις και συνενώσεις λοιπόν, προέκυψε ο μικρός αυτός "πλανήτης Γη". Αυτό.

Επιπλέον, πριν τον άνθρωπο εμφανίστηκαν και εξαφανίστηκαν διαδοχικά διάφορα άλλα όντα πάνω σε αυτό τον πλανήτη. Ώσπου, περίπου 2,4 εκατομμύρια χρόνια πριν -μόνο- εμφανίστηκαν δειλά δειλά οι πρώτοι άνθρωποι, τυχαία κι εκείνοι, από μερικές μεταλλάξεις στο DNA των αυστραλοπίθηκων, που ήταν ως τότε τα αφεντικά του τόπου. Σταδιακά οι άνθρωποι άρχισαν να αναπαράγονται και ο εγκέφαλος τους άρχισε να μεγαλώνει, για να φτάσουν κάπου 0,5 εκατ. χρόνια πριν -μόνο- να αναπτύξουν έναν εγκέφαλο ικανό να προβληματιστεί και σιγά σιγά να ψιλοχαζοπροσπαθήσουν να εξηγήσουν τα γεγονότα που συνέβαιναν γύρω τους.

Και τότε άρχισε να δημιουργείται το πρόβλημα.
Γιατί από τη στιγμή που απέκτησαν μυαλό, οι άνθρωποι αποφάσισαν πως δεν γίνεται να μην υπάρχει κάποιο νόημα σε όλο αυτό. 
Έτσι, απο τοτε, όλοι νομίζουν πως υπάρχει κάποιος λόγος που δικαιολογεί -ή νοηματοδοτει(;) την ύπαρξή τους. 
Και όλοι ψάχνουν να βρουν αυτό τον λόγο. 
Προσπαθούν να εντάξουν την τοσο ανούσια ύπαρξή τους σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων που θαρρούν πως τους ταιριάζει. 
Και όταν βρουν αυτή την κατηγορία, λένε πως τώρα ξέρουν γιατί βρέθηκαν σε αυτό το μέρος, αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή.

Στην πραγματικότητα όμως, υπάρχει μόνο μία κατηγορία ανθρώπων στη Γη: άνθρωποι που θα πεθάνουν.
Αυτό. 
Πρόκειται για την πιο απλή και συνάμα πιο δύσκολη σκέψη όλων των σκέψεων:
-Κανείς δε ζήτησε να γεννηθεί.
-Κανείς δεν ξέρει γιατί ήρθε σε αυτό το μέρος.
-Όλοι θα πεθάνουμε.

Μαλιστα. 
Κανείς δεν μπορεί να μην πεθάνει. 
Κανείς δεν ξέρει γιατί είναι απαραίτητο να πεθάνει, όπως δεν ξέρει και γιατί έπρεπε να γεννηθεί. 
Έτσι όλο το ανθρώπινο είδος είναι έρμαιο του θανάτου τελικά, τώρα και πάντα και για πάντα.
Εξάλλου, αν κοιτάξει κανείς τους αριθμούς, αυτό που λέμε ζωή είναι τόσο μικρό και ασήμαντο συνολικά. 
Ο κάθε άνθρωπος υπάρχει κατά μέσο όρο για 68,7 χρόνια σε αυτό τον πλανήτη.
Σε αυτό τον πλανήτη που, όπως είπαμε, υπάρχει εδώ και 4,5 δισ χρόνια. 
Σε αυτό το σύμπαν που υπάρχει εδώ και 13 δισεκατομμύρια 798 εκατομμύρια έτη. 

Επομένως, τα πράγματα είναι απλά.

Τίποτα δεν έχει νόημα.
Το σύμπαν είναι άπειρο, όπως κι ο χρόνος.
Η ύπαρξη κάθε ανθρώπου είναι ένα απολύτως τυχαίο, πεπερασμένο γεγονός, 
ανίκανο να επηρεάσει στο ελάχιστο τη μοίρα του σύμπαντος ή τη ροή του χρόνου.
-Άρα όλοι οι άνθρωποι γεννιουνται με μόνο σκοπό να επιβιωσουν. 
Δηλαδή, το μόνο νόημα της ύπαρξης, είναι η επιμηκυνση της ύπαρξης. 
Ακούγεται αστείο, όμως ήταν πάντα μόνο αυτό. 
Η επιβίωση. 
Κάποτε ίσως αρκούσε στους ανθρώπους αυτή η απαντηση για να συνεχίσουν να ζούν.
Όμως ο μεγάλος τους εγκέφαλος τους ανάγκασε να προχωρήσουν αυτό το συλλογισμό ένα βήμα παραπερα. 
-Κι έτσι αποφασίστηκε: ολοι οι άνθρωποι γεννιούνται με μόνο σκοπό να επιβιώσουν καλά. 

Γιατί όμως; 
Κι από μια καλή ζωή στο τέλος τι μένει; Τίποτα.
Τίποτα.
Ο θάνατος δεν κάνει εξαιρέσεις.
Ποσο πρέπει να μεγαλώσει ο εγκέφαλος των ανθρώπων για να μπορέσουν να νικήσουν επιτέλους το θάνατο; 
Και ως τότε, αξίζει να αντιλαμβάνεται κανείς την ματαιότητα της ύπαρξης και να ζει απλώς ως καποιος χαρούμενος; 
Ή είναι καλύτερα να διαλέγει μια κατηγορία και να παλεύει να ενταχθεί σ'αυτη (αυτό που λέμε να έχει κανείς όνειρα), θεωρώντας πως ανακαλύπτει έτσι το μεγάλο νόημα της ζωής; Χμ.

Καλησπέρα σας και πάλι, και αντίο.

σκόρπια σκέψη

Η απόλυτη ελευθερία προϋποθέτει την αιώνια αμφισβήτηση της ύπαρξής της.
Άρα δε μπορείς ποτέ να είσαι ελεύθερος. Όχι, όσο σκέφτεσαι και αμφισβητείς. Πάντα η ελευθερία σου θα είναι μερική, κομματιασμένη, ατελής. Η απόλυτη ελευθερία μπορεί ίσως να υπάρξει μόνο σε ατομικό επίπεδο, εκεί όπου κάθε αμφισβήτηση μπορεί να αποκατασταθεί, κάθε λανθασμένη στιγμή "ανελευθερίας" να διορθωθεί. Επομένως η απόλυτη ατομική ελευθερία δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά φασισμός. Αναπόφευκτα εξάγεται το συμπέρασμα πως απόλυτα ελεύθερος μπορεί να νιώσει μόνο ένας χαζός και ένας φασίστας -ή εξουσιαστής, πες το όπως θέλεις. Σε αυτό τον κόσμο και σε οποιονδήποτε άλλο κόσμο, όσο υπάρχει εξουσία. Στον καπιταλισμό ή στον αντικαπιταλισμό, όπου υπάρχουν εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι. Όταν αποκτάς την ικανότητα να σκέφτεσαι πιο πέρα από τη μύτη σου, η ελευθερία μεταπίπτει στη σφαίρα του φαντασιακού και η κατάκτησή της καθίσταται μια θλιβερή ουτοπία. Όποιος κάνει το λάθος να σκεφτεί και να κρίνει την πραγματικότητα, ξέροντας πως δε μπορεί να την ελέγξει ολοκληρωτικά, καταλήγει ονειροπόλος, τρελός, ή ένας απογοητευμένος κυνικός. Οπότε κι εσύ, μη λες πολλά. Μη σκέφτεσαι τίποτα, καλύτερα. Ο ιδεαλισμός δεν κάνει κακό, όμως τόσος ρομαντισμός σπάνια καταλήγει σε κάτι άλλο εκτός από παραίτηση. Μην αμφισβητείς την πραγματικότητα, μην αγωνίζεσαι να την αλλάξεις. Κινδυνεύεις να απογοητευτείς ανεπανόρθωτα. Πάρε την απόφαση και μείνε απλά χαρούμενος. Τότε θα νιώθεις απόλυτα ελεύθερος, κάθε μέρα!

όλοι του κόσμου οι σωτήρες

Περιμένεις. Τι περιμένεις; Κάθεσαι και κοιτάζεις το ταβάνι. Τι το κοιτάζεις;
Σταμάτα να περιμένεις. Δεν υπάρχει καμία νομοτέλεια. 
Δεν υπάρχει καμία ανώτερη θολή ύπαρξη να λύσει τα προβλήματα σου, να κάνει αυτά που έχεις να κάνεις, να καταλάβει τι θέλεις και να σου το πει. 
Σταμάτα να αναθέτεις τη ζωή σου σε ένα κάτι. Είτε αυτό το κάτι λέγεται λάπτοπ, είτε ταβάνι, είτε βουλή, είτε Μαρία, Μήτσος, Γιάννης, Μπέτυ. 
Σταμάτα το σκρολ ντάουν. Τι περιμένεις να συμβεί; 
Σταμάτα να αλλάζεις γκόμενες και φίλους. Σταμάτα.
Σταμάτα να είσαι θύμα και κομματικό σκυλί. 
Η ψυχαγωγία, η επιτυχία, η συναισθηματική ολοκλήρωση, η ζωή σου όλη, είναι δική σου.
Δεν υπάρχει κανένας καμία τίποτα που μπορεί να σε σώσει -απ'το πιο μικρό ή από το μεγαλύτερο σου πρόβλημα. 
Δεν υπάρχουν σωτήρες. Σταμάτα να τους ψάχνεις. 
Και δε μιλάω για τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη ή τον Λένιν που περιμένεις(μόνο). 
Μιλάω για την δειλία και την ανασφάλεια που σε οδηγούν στην ανάθεση και τελικά στην ανυπαρξία.
Μιλάω για την αναποφασιστικότητα σου και το "ποιός είμαι εγώ για να...".
Για την ανικανότητα σου να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου ολόκληρη 
για τη μετακύλιση της ευθύνης της ύπαρξής σου στο ανώτερο κάτι που ονομάζεις "ειδικό" ή επαγγελματία.
Για την ανάθεση -κι αυτή την αιώνια αναμονή.

Θα πεθάνουμε περιμένοντας κάποιον να μας σώσει απ'τη ζωή που λέμε πως μας αρέσει.

αντι-κείμενο

Η πραγματικότητα δεν υπάρχει. Η αλήθεια δεν υπάρχει. Το έλεγε και ο Καντ -ο κόσμος υπάρχει για εμάς μόνο όπως μας παρουσιάζεται. Παρατηρούμε και βιώνουμε τον κόσμο μέσα από φαινόμενα. Και μετά λέμε πως έχουμε κατακτήσει την αντικειμενική αλήθεια. Μα, μια φράση σαν αυτή, που συνδυάζει την αντικειμενικότητα με την αλήθεια, πώς θα μπορούσε να σταθεί; Θα επρόκειτο σαφώς για σχήμα οξύμωρο. Γιατί αντικειμενικό είναι ό,τι απορρέει από την εξωτερική πραγματικότητα και οχι από την εσωτερική σκέψη, όμως ακόμα και σε αυτή την περίπτωση, η εξωτερική πραγματικότητα είναι άραγε για όλους μας η ίδια; Και, όσο για την αλήθεια, αυτή είναι που δεν μπορεί να υπάρξει σε καμιά των περιπτώσεων. Θα υπάρχουν μονάχα οπτικές γωνίες, οι οποίες πιθανόν να πλησιάζουν ή και να ταυτίζονται σε κάποια σημεία. Ποτέ όμως δεν πρόκειται όλες οι οπτικές γωνίες να ταιριάξουν. Ποτέ. Για κανένα θέμα. Σε καμία χώρα, πόλη ή χωριό. Πουθενά τέλος πάντων δεν θα ταιριάξουν, Οπότε, αντικειμενικά μιλώντας, δεν μπορούμε να μιλήσουμε για αντικειμενικότητα, ούτε για αλήθεια. Ίσως μπορούμε να μιλάμε ο καθένας και η καθεμιά χωριστά για την δική μας ξεχωριστή αλήθεια, ποτέ όμως για την κατάκτηση της απόλυτης αλήθειας. Έτσι δεν είναι; Βλέπουμε τον κόσμο μέσα από ένα ζευγάρι γυαλιά και βαφτίζουμε τα όσα βλέπουμε γνώση. Λοιπόν, εγώ είμαι πεπεισμένη πως ακόμη και το πιο (φαινομενικά) αντικειμενικά αληθές ζήτημα δεν το αντιλαμβάνομαι όμοια με καμία (μα καμία) άλλη οντότητα αυτού εδώ του κόσμου, Οπότε, ποιά γνώση; Ποιά αλήθεια; Τι είναι το άσπρο και το μαύρο για εμένα και τί είναι για σένα; Τίποτα παραπάνω από συμβάσεις. Ή ίσως, συγκλίνουσες οπτικές που συμβατικά θεωρήσαμε ταυτόσημες, για να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε. Συνεννοηθήκαμε όμως;