τίτλοι τέλους.

Ορίστηκε λοιπόν η ημερομηνία.
Αυτό ήταν.Έφτασε.

Οι τελευταίες 15 μέρες ήταν μέρες συνειδητοποιήσεων και μεγάλων αποφάσεων για τους περισσότερους από εμάς.Τα περιθώρια στένεψαν,όλοι το έχουν χωνέψει πλεον.Έτσι,ο καθένας προσπαθεί να μαζέψει ό,τι μπορεί,την τελευταία τούτη ώρα.

Το deadline αποφασίστηκε για τις 12 του Μάη.Λίγο νωρίς είπαν κάποιοι,μα τι σημασία έχει;
30 μέρες,20 ώρες και κάποια λεπτά,λοιπόν,και τρέχα να καλύψεις τα κενά σου.
Λέμε"έλα μωρε τώωωρα,έχουμε καιρό,είναι και το Πάσχα ανάμεσα...!"ποιό Πάσχα όμως;Να το,έφτασε.Την Παρακευή κλείνουμε!Το άλλο Σάββατο είναι το "μεγάλο"!

Υπάρχουν βέβαια και οι άλλοι,και ξέρω πολλούς τέτοιους,που τώρα πια τα παρατάνε.Τι να διαβάσω,σου λέει,όσο σάλιο και να βάλεις,η γούρνα θάλασσα δεν γίνεται...Χαμένες ώρες,λέω εγώ...άδικος κόπος(όσο λίγος κι αν ήταν),ανούσια πίεση.Η απόφαση έπρεπε να έχει παρθεί πολύ νωρίτερα.

Φυσικά,ας μην γελιόμαστε,υπάρχουν κι εκείνοι που πραγματικά τα ξέρουν,που λέμε.Εκείνοι που πάνε για το 20.Ειδικά στον δικό μας "τομέα",αυτές οι περιπτώσεις είναι αρκετές.
Και αυτό είναι που με αγχώνει,να σας πω την αλήθεια.Ο ανταγωνισμός.Η σκέψη οτι όσο κι αν έχεις διαβάσει πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα έχει διαβάσει περισσότερο,που δεν θα είχε βγει την 25η Μαρτίου,ούτε το προηγούμενο Σάββατο,ούτε το παραπαραπροηγούμενο.Που θα πιάνει τη Βιολογία και θα στην αραδιάζει όλη σελίδα σελίδα σε ένα τέταρτο,χωρίς να του ξεφεύγει ούτε κόμα(όπως κι αν γράφεται...το σημείο στίξης εννοώ πάντως:Ρ)...

Θα μου πεις,ωραία,θα γράψεις εσύ,θα γράψει κι αυτός και η νεκροψία θα δείξει.Και οι 2 ξεκινάτε από την ίδια βάση.Έχετε στο χέρι σας ένα τετράδιο,ένα θέμα και 3 ώρες.Ας "νικήσει" ο καλύτερος!...
Καλά,μακάρι να γινόταν να το πιστέψω αυτό...
Εγώ δεν αγχώνομαι γενικά,μόνο όταν το σκέφτομαι...Να,όπως τώρα!Και τότε είναι δύσκολο να σκεφτώ ήρεμα.


Και από την άλλη έχουμε και τον καιρό...!
Αυτές οι μέρες είναι πραγματικά ό,τι πρέπει για να μην διαβάσει κανείς.Ήλιος,ζέστη,όχι εκείνη η ανυπόφορη,μα η ωραία,η ανοιξιάτικη,που σου φτιάχνει τη διάθεση.Προχθές που πέρασα απ'τον Άναυρο πολύς κόσμος ήταν εκεί κι έκανε μπάνιο και ηλιοθεραπεία.Κάποιοι έπαιζαν και ρακέτες....
Ώρες ώρες,πιστεύω πως κάποιος το κάνει επίτηδες,για να δοκιμάσει,για μια τελευταία φορά,την υπομονή μας.
Όποιος περάσει την σκληρή δοκιμασία να μην βγει την Κυριακή μετά το διαγώνισμα για καφέ,είναι άξιος να περάσει στο Πανεπιστήμιο,ή κάτι τέτοιο.Όποιος αντισταθεί στον πειρασμό να πάρει το ποδήλατο και να κατέβει μέχρι τον Αη-Γιάννη για μπάνιο,ή να ξαπλώσει στη μέση του πάρκου και απλά να μείνει εκεί,κερδίζει...

Μα είναι εντελώς απάνθρωπο ρε γαμώτο!Γιατί το κάνουμε αυτό;Σοβαρά,γιατί πρέπει να τα περνάμε όλα αυτά;
Είμαι 17 χρονών ρε πούστη μου!Και έχει ήλιο.Και θάλασσα.Και ζέστη.Και παρέα.Γιατί να πρέπει να είμαι εδώ μέσα να διαβάζω για ακόμη μια φορά για τον γαμημένο τον De Broglie και για το πώς αν κλάσεις και διαταραχθεί η ισορροπία θα κουνηθεί η σφαίρα που είναι στερεωμένη στην μέση μιας τραμπάλας και το παιδάκι θα εκτιναχθεί στην στρατόσφαιρα;
11 Μαίου εγώ έχω γενέθλια.Ναι,11.Γίνομαι 18.Γιατί πρέπει να κάτσω σπίτι και να κοιμηθώ απ'τις 10 για να ξυπνήσω αύριο να χάσω άλλες 3 ώρες απ'τη ζωή μου;
Γ Ι Α Τ Ι ;

-Γιατί τότε θα βρούμε όλα όσα μας κρύβεις και θα σκεφτούμε τρόπους να σε κάνουμε να φύγεις.-

Τέλος πάντων....
Όχι,δεν είμαι απελπισμένη,μην νομίζετε.Ίσα ίσα,όλα είναι μια χαρά.Απλά αυτές οι σκέψεις μου τιρριριριριρίζουν το μυαλό(του κάνουν τιρριριριρι:Ρ) κάμποσο καιρό τώρα...και τα μωβοροζογάλαζα σύννεφα έξω απ'το παράθυρό μου χθες το απόγευμα τις βοήθησαν να πάρουν προαγωγή και από σκέψεις έγιναν φωνή...



Σήμερα πάντως ήταν μια από τις τελευταίες μέρες στο σχολείο,για πάντα.
Δεν ξέρω πόσοι από εσάς που δίνετε φέτος το έχετε συνειδητοποιήσει,όμως τελειώνουμε το σχολείο....για πάντα.Δηλαδή,σαν να λέμε για...π α ν τ α.Σαν να λέμε,τον Σεπτέμβριο δεν έχει "αγιασμό"και κουβάλημα βιβλίων σε όλη την πόλη,την άνοιξη δεν έχει εκδρομή,ή,το πιο απλό,δεν έχει αγουροξυπνημένες φάτσες και "πόσο έχει ο μήνας ρε;"-"και ο μήηηηνας έεεχει 9!"για ΑΚΟΜΑ ένα πρωινό...και μέρες με νεύρα και μέρες με τρελά κέφια και μέρες κανονικές και μέρες απλά αδιάφορες και μέρες που μετατρέπονται σε πάρτι απ'τα πολλά κενά,τις πρόβες,ή απλά,το καθησιό...και μέρες με συνέλευση και ψηφοφορία και ΑΠΟΦΑΣΗ(παπάρια) του "λαού" και βροχή από σάλια της διευθύντριας στο πρόσωπό σου,την ώρα που βρηχάται από πάνω σου σαν θηρίο...και όλους τους καλούς σου φίλους μαζεμένους,να σε ακούνε και να τους ακους,να βρίζεστε,να παίζετε(βόλεϋ,jungle,tichu...ακόμα και αμπάριζα:Ρ),να γελάτε,να χορεύετε,να τραγουδάτε...να ζείτε τις πιο αγνές στιγμές σας και να δημιουργείτε αναμνήσεις,μαζί.

Θα προσέξατε οτι δεν μιλάω για τρανταχτά πράγματα,όπως την πενταήμερη ή τη μεγάλη συναυλία του σχολείου,αλλά για απλές καθημερινές στιγμές.Αυτές που τελικά έχουν την μεγαλύτερη αξία...

Είμαι σίγουρη πως σε όλους θα λείψει η ηλίθια καθηγήτρια που δεν ήξερε την τύφλα της από μαθηματικά και την διδάσκαμε εμείς,η επική Αλεξάνδρα απ'το κυλικείο (ψιλά διν έχς;),εκείνη η φύλακας,η power ranger κίτρινη που μας το 'παιζε μαγκιά κλανιά κι εξάτμιση και τελικά πηδούσαμε απ'τα κάγκελα...οι τσούλες του σχολείου που πάντα ήξεραν οτι όλοι ασχολούνται μαζί τους,τα τρελοκομεία της τάξης που στα κενά έβγαζαν βίντεο με χορευτικά της lady gaga,ο κλασσικός συμμαθητής με τα στιλό για μπακέτες να κοπανάει με μένος το θρανείο κοιτώντας-Ω ΝΑΙ-την παρτιτούρα του...ή εκείνος ο άλλος γραφικός,που εμείς είχαμε μόνο στο γυμνάσιο,με το μαξιλάρι το κόκκινο απ'τη ρεζέρβα στην τσάντα και τον ύπνο,τι να πω,στο τσεπάκι,με την κυριολεκτική σημασία της φράσης...

Όλα αυτά θα μείνουν πίσω.
Ας μην τα ξεχάσουμε μόνο,και τα καλύτερα έρχονται.
Αντίο,φίλοι μου.:)

this is the end,beautiful friend...