Πόσο διαρκεί το αύριο; Πες μου.
Πες μου πώς τα αύριο μας έγιναν χθες.
Άκου, εγώ σε ζήτησα κι απόψε.
Άκουσον, άκουσον.
Και πάλι ήσουν άφαντη.
Πού ήσουν πάλι; Πες μου.
Πες μου γιατί θα φύγεις αύριο.
Και πόσο θα διαρκέσει δηλαδή το αύριο;
Και πότε θα γυρίσεις;
Άκου, μείνε.
Μείνε μαζί μου.
Έχεις ακόμα μια ζωή κι εγώ έχω μόνο το αύριο.
Κλέβω λέξεις από εκείνες που αγόρασε ο ποιητής
για να σου τις δώσω.
Μήπως και σε πείσω να μείνεις.
Μήπως, εσύ σοφότερη, βρεις την απάντηση που ψάχνω.
Πόσο διαρκεί; Πόσο;
Κατρακυλάς μόνη και μόνη πέφτεις.
Μόνη πέφτω κι εγώ, προσπαθώντας να σε πιάσω.
Δε σε πιάνω, φεύγεις πάλι.
"Αύριο πάλι".
Κάποιος λέει ότι αύριο θα είναι αργά.
Μα, είναι κιόλας σχεδόν αύριο.
Κι ας είναι σήμερα.
Αφού τίποτα δεν αλλάζει εδώ.
Αφού κάθε αύριο εδώ, είναι σαν χθες.
Σαν σήμερα.
Σαν όλα τα απόψε που σε ψάχνω.
Και που δεν σε βρίσκω.
Άρα δεν είναι αργά.
Μάλλον, δεν είναι τίποτα.
Είναι απλώς, τώρα.
Οπότε, πόσο θα διαρκέσει όλο αυτό;
Πότε θα τελειώσει όλη αυτή η προσμονή του αύριο;
Κουράστηκα πια να τρέχω να σε πιάσω.
Αν σταματήσω να σε κυνηγώ
θα σταματήσεις να κατρακυλάς;
Θα σταματήσεις να χάνεσαι, να φεύγεις;
Μήπως αν σταματήσω να τρέχω
το αύριο θα αργήσει λίγο ακόμα να φανεί
και θα μείνεις λίγο ακόμα μαζί μου;
Ανάμεσα σε φθηνά ποτά και δανεικά τσιγάρα,
σπαταλιέσαι.
Αύριο θα είναι μια καλύτερη μέρα, λες.
Γαμώτο, πώς κατάφερα πάλι να μιλάω για σένα;
Χθες υποσχόμουν πως αύριο θα ήταν η τελευταία φορά.
Όμως, πόσο διαρκεί;
Πόσο, γαμώτο μου, πόσο διαρκεί αυτό το αύριο;
Άκου, το δικό μου αύριο δε θα έρθει.
Γιατί τότε θα πρέπει να σε αφήσω να φύγεις, ρε.
Και αυτό δεν γίνεται, κατάλαβες;
Οπότε θα μείνω στο απόψε.
Το παντοτινό απόψε μου.
Το απόψε της απουσίας σου.
Της τράκας, του κυνηγητού και της σπατάλης.
Το απόψε του θολού φιλιού σου, που ξέχασα.
Κι έτσι, θα μείνεις.
Θα κρατήσω την ψευδαίσθηση μιας νύχτας.
Όσο εσύ θα χάνεσαι στο αύριο.
Για μια αιωνιότητα ή μια μέρα, θα χάνεσαι.
Για όσο θα διαρκέσει το δικό σου αύριο.
Μακριά από μένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου