Τετάρτη 19 Μαρτίου 2014

ψευδαίσθηση


Ξεχνάμε πως το τώρα είναι το μόνο που υπάρχει. Επαναπαυόμαστε. Αύριο, του χρόνου, σε 3, σε 5 χρόνια. "ΘΑ γίνουν όλα. ΘΑ τα κάνω όλα. Τώρα πρέπει να κάτσω εδώ και να τελειώσω αυτά που άρχισα." Λοιπόν, οι ανθρώπινες σχέσεις είναι το πιο αστείο πράγμα του κόσμου. Είμαστε τόσο ύπουλα δεμένοι πάνω στους άλλους, που πάντα μένουμε εδώ μόνο για αυτούς. Σχέσεις; Δεσμοί. Πόση ειρωνεία κρύβει η λέξη αυτή! Δεσμοί. Αυτό είναι. Ποιές σχέσεις; Δεμένοι είμαστε μεταξύ μας. Αδιάκοπα δεμένοι. Με κάτι αόρατα σκοινιά που μας είπαν άλλοι οτι υπάρχουν -άλλοι που δεν τα έχουν όμως δει ούτε κι εκείνοι στ' αλήθεια ποτέ τους. Κι από τότε αποφασίσαμε να τα νιώθουμε μέρος του σώματος μας. Κινούμαστε μηχανικά. Δέσμιοι των δεσμών που συντηρούμε με υπομονή και (πλασματικά?) συναισθήματα. Μα, χρειαζόμαστε πραγματικά ο ένας τον άλλο; Αυτή την εξάρτηση, αυτό το υποσυνείδητο αίσθημα υποχρέωσης προς τους αγαπημένους μας, τα έχουμε ανάγκη; Είναι η ελευθερία μας συνάρτηση κι αντικατοπτρισμός αυτής της υποχρέωσης;
Ξεχνάμε, ξεχνάμε διαρκώς. Ξεχνάμε πως έχουμε δεχτεί -είχαμε άλλη επιλογή;- ότι ο χρόνος είναι αυτός που μας ορίζει -και όταν λέω μας ορίζει, εννοώ πως μπορεί να μας εμποδίσει, να μας προτρέψει, να μας βοηθήσει, να μας καταστρέψει. Ο χρόνος. Και όχι οι ανθρώπινες σχέσεις. ΟΧΙ αυτοί οι δεσμοί. Αυτούς αποφασίσαμε μόνοι μας να τους λογαριάζουμε περισσότερο από τον χρόνο, γιατί μάθαμε εκείνος να μας φοβίζει. Αντιταχθήκαμε στην εξουσία, όμως ποτέ δεν καταφέραμε να κερδίσουμε τον χρόνο. Κι έτσι προσπαθούμε να τον ξεγελάσουμε, στηρίζοντας τον στους άλλους. Και σε βαριές λέξεις που καλούμε αγάπη, ιδανικά και άλλα τέτοια. Μα τελικά, μήπως αυτός μας ξεγελάει; Αφήνοντας μας να παίζουμε με τις ωραίες μας λέξεις, διαπερνάει το κορμί και το μυαλό μας και μας αφήνει ένα σορό κουσούρια. Και συνειδητοποιούμε πως πια δεν μπορούμε να φύγουμε. Έχει περάσει το αύριο, το του χρόνου, τα 3, τα 5 χρόνια. Κοιτάμε πίσω και βλέπουμε ανθρώπους και σχέσεις και συναισθήματα. Μα, ελευθερία; Βλέπουμε; Θα δούμε ποτέ; Για να την δούμε πρέπει πρώτα να ξέρουμε τη μορφή της. Να την έχουμε ορίσει και συνολικά κατανοήσει. Εμείς νομίζουμε πως ελευθερία είναι οι άλλοι κι εμείς αυθύπαρκτοι ανάμεσα τους. Όμως ελευθερία είναι η νίκη επί του χρόνου. Κι εμείς, εξαρτημένοι από τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα, από τις ημέρες και τα χρόνια, δε θα είμαστε ποτέ πραγματικά ελεύθεροι. Μόνο θα ξεχνάμε, σαν ψυχεδελικά, για λίγο αυτή μας την εξάρτηση, και θα χανόμαστε στους δεσμούς με τους άλλους. Μια μικρή ψευδαίσθηση ελευθερίας. 

2 σχόλια:

Faidra Faitaki είπε...

Μυρτίνι, έχεις διαβάσει ή δει το Cosmopolis; Το συζητήσαμε σε ένα μάθημά μου και μου φάνηκε ενδιαφέρον. Διαβάζοντάς σε, σκέφτηκα μήπως σε ενδιαφέρει κι εσένα. Φιλούδια!

τουλι είπε...

Οχι. Θα το φροντίσω όμως. Φιλιά!