χάρτινο τσίρκο

πες μου Κατερίνα
χρειάζομαι τη συμβουλή σου\

πρέπει να κάνω
αυτό που εσύ δεν έκανες
αυτό το άλλο
μάλλον/


Κατερίνα ,

η άλλη οδός,

πώς ήτανε;


ο δεξύς ο δρόμος
-αυτός που δεν πήρες-
πώς ήτανε;

Θυμάσαι;

επαγγελματίες επαναστάτες
καρακόλες
κόμπλεξ τζιν σκισμένα ή στενά
δυσκολεύονται να περπατήσουνε

ένοχες αποφάσεις συνεδρίων
-θυμάσαι;

πες μου Κατερίνα
προς τα πού συνεχίζει το μονοπάτι

αυτό που δεν περπάτησες ποτέ;

δεν είναι θέμα κουράγιου

είναι ζήτημα πολιτικό
αυτή η άσβεστη πίστη
στην ποίηση
στα δέντρα τα φυτά
τον ήλιο
τη μουσική

Διάβασα πρόσφατα έναν ποιητή -ούτε θυμάμαι ποιόν-, να μιλάει για την ποίηση την ακαταλαβίστικη. Έλεγε πως, ρε παιδιά, αν είναι κάτι να γράφουμε και να το καταλαβαίνουμε μόνοι μας, άστο να πάει στο διάτανο, μη το γράψουμε καθόλου. Οτι δηλαδή, αν απλώς βάζουμε λέξεις περίεργες στη σειρά -εσωτερικής κατανάλωσης να πούμε- αυτό δεν είναι ποίηση, μα μια μπούρδα, που καλά θα κάνει να μένει κλεισμένο στο συρτάρι δίπλα απ'το γραφείο, παρά να εκτίθεται στο μάτι των πολλών.


και τί να κάνουμε
Κατερίνα
που κάποιες ώρες
τα πράγματα είναι καλύτερο να υποννοούνται;
-δε διαφωνώ με εκείνον τον ποιητή

όμως υπάρχει περίπτωση να πρόκειται για ζήτημα
αποκλειστικά προσωπικό
να μην κατάλαβε, θέλω να πω
αυτός ο ποιητής ή και κάποιος άλλος
την περίεργη σειρά
με την οποία τοποθετήθηκαν οι λέξεις

γι' αυτό λοιπόν, Κατερίνα
πες μου
και άστους τους διάφορους
να μου βάζουν κανόνες στο πώς κι αν θα κάνω ποίηση

πες μου/
έλα και δώσε μου μια συμβουλή
από κείνες που μου έδινες από παλιά

-τις ακαταλαβίστικες

πότε μίκρυναν τόσο οι δρόμοι

Κατερίνα;

και τώρα πια χωράνε μονάχα 

έναν άνθρωπο

κι εκείνον

στριμωχτά