πάλι πίσω #2

Η επιστροφή μας στη σφαίρα του συναισθηματισμού επισφραγίζεται απόψε, με την επιστροφή της ανάγκης μου για να γράψω.
Τόσες πολλές μέρες στη σφαίρα της αδιαφορίας -ή της ψευδαίσθησης της-, ξέχασα πώς είναι πια αυτός εδώ ο πλανήτης.

Απόψε όμως επιστρέφω. Πίσω, πάλι πίσω.
Πόσο ακόμα;

Πού να στε όλοι σας απόψε; \

Πού  να επιστρέφετε, σε ποιά ξεχασμένη αγκαλιά, σε ποιά αγαπημένη συνήθεια. 

Πού να σαι κι εσύ; 

Τα μάτια μου. είναι τα μοναδικά σύνορα που μπορούν να με χωρίσουν από τους ανθρώπους. 

Η μόνη πατρίδα μου είναι ο εαυτός μου, αυτός που ζει καλά κρυμμένος πίσω από τα προσωπικά μου σύνορα.
Δεν μπορείτε να φτάσετε εκεί, είναι αδύνατον.
Μόνο εγώ μπορώ να γυρίζω πίσω εκεί, να ψάχνω τα συρτάρια μου, να βρίσκω, να πετάω και να επαναφέρω πράγματα στην επιφάνεια αν το θελήσω. 

Κλείνω τα μάτια. Να μη βλέπω απόψε, να μη σκέφτομαι. 

Να επιστρέψω τυφλά, μεθυσμένα, ουδέτερα. Να μας βρω εκεί, πίσω, όπως μας άφησα. 

Κλείνω και κλείνομαι. Χωρίζομαι από όλους σας, χάνομαι.

Μονάχα η μουσική απομένει να σας θυμίζει -να σε θυμίζει. 

Καληνύχτα_