Μπαλκόνι:)

Αφιερωμένο.

Στα ποτά,στα ξενύχτια,στον Παυλίδη και τον ναυαγό του,στα ηχεία,στους Party Pockers(in the house tonight),στην Πάρο -που έρχεται:)-,στην Β'11 -που επίσης έρχεται:))-,σε σένα που θα μου λείψεις,σε μένα,σε εμάς,στο κόκκινο,στην βότκα,στο πορτοκάλι,στην βότκα πορτοκάλι,στους σφήνους,στην καλή μουσική -που έχω καιρό να ακούσω,στην Θεσσαλονίκη(:D),στα βοηθήματα που χάρισα,στο εισητήριο για Μunich,στο άδειο μου πορτοφόλι,στο πολύ πολύ πολύ πολύυυ φαϊ,στον ήλιο,στη μυρωδιά του αντιηλιακού,στους Gogol της Κυριακής,στην κοριτσοπαρέα,στις άσκοπες περιπλανήσεις,στο απολυτήριο,στον χαβαλέ,στο Blue Star Naxos,στο sleeping bag μου,στη θήκη του(ντόιν),στα λεωφορεία,στις γοργόνες,στις βάσεις,στην φωτιά στο λιμάνι,στον ύπνο,στις ρακέτες,στα φιλιά,στα φιλάκια,στον Μπέο,τον "κύριο Μάκη",τον Μπουρούση και τον Αβραάμ,στον Ζέλικο,στην Stella Artois(:P),στον Άη-Γιάννη,στους μάγους,στην Fisheye,στα τραίνα,στην αγανάκτηση,τις μούτζες,τις σκηνές και τα λαγούμια,στις βαλίτσες,στις νέες μούρες,στο γκρι φούτερ,στην αναμονή,στο κρασί,στα σανδάλια,στον χαμό,στην Escada,στο 4ο,στον αέρα,στις...τσίχλες;),στις μπούφλες,στη γκρίνια,στα σακίδια,στα καπέλα,στις φήμες,στο ποδήλατό μου,στο θεατράκι,στον πονόλαιμο,στην επιστροφή,στο μπαλκόνι,στην παρέα,στα σύννεφα,στο μαγιώ,στα νεκταρίνια.
Στο τίποτα.



Όπως κοιτάζω τον ουρανό μου φαίνεται πως τίποτα δεν έχει νόημα.
Τι τέλειωσε;Τι αρχίζει;
Ποιός ξέρει τι θα γίνει τώρα.
Και τι τον νοιάζει τον ουρανό αν όλα πήγαν καλά;
Ή τι μας περιμένει;


Εκείνο το δέντρο είναι πάντα εκεί απέναντι,πιο ψηλά απ'όλους.Από αυτό καταλαβαίνω αν φυσάει.Κοιτάζω έτσι έξω απ'το παράθυρο πόσο κουνιούνται τα τελευταία κλαδιά του και ξέρω.Και δεν του τό'χω πει ποτέ.

Στο καλοκαίρι δεν χωράει μελαγχολία.Ποιός το είπε αυτό;
Τόσο καιρό τώρα τρέχω από δω κι από κει και δεν έχω βρει την ευκαιρία ούτε γι'αυτήν.
Χαίρομαι.Χαίρομαι για το τώρα.Για όλα αυτά που είναι εδώ.
Και περνάω καλά.
Χθές,σήμερα,τώρα,αύριο,καλά.
Και δεν σκέφτομαι το μέλλον,τον χειμώνα που έρχεται.
Μόνο τώρα φευγαλέα πέρασε απ'το μυαλό μου το μετά.
Η ζωή αλλάζει,άλλαξε κιόλας.


Πότε κάναμε σχέδια για το καλοκαίρι και πότε έφτασε κιόλας ο καιρός;
Με τρομάζει όταν όλα γίνονται τόσο γρήγορα.
Πού είναι τα σαββατόβραδα που έμενα μέσα;Και εκείνη η μέρα που έβλεπα κάτι χελιδόνια να φεύγουν και τρόμαζα με τον καιρό που μένει μέχρι το καλοκαίρι;
Έτσι γρήγορα θα φτάσει και το φθινόπωρο;

Τι μ'έπιασε τώρα και λέω τέτοιες αηδίες;Τα σύννεφα έφυγαν,έπιασε η γλυκιά ψύχρα του καλοκαιριού.Ναι,του καλοκαιριού.
Θα επιστρέψω στο "In my bedroom" λοιπόν κι εγώ.Ο Παύλος στο μπαλκόνι ήταν ένα ευχάριστο διάλειμμα στην τρέλα των ημερών και μια θύμιση του πραγματικού εγώ μου,ίσως.

Χρειαζόταν.