Πριν σπάσει, να το λες.

Μπουρμπουλήθρες.
Φούσκες δηλαδή. Εκείνες που έκανες μικρός με το καλαμάκι στο ποτήρι με το γάλα.
Φούσκες γαλακτερές.
Οι πιο μικρές και αδύναμες σπάνε αμέσως.
Άλλες κρατάν λίγο παραπάνω και μεγαλώνουν όσο πάει.
Άλλες πάλι νομίζουν πως θα κρατηθούν ακέραιες, ξεχνάνε όμως πως είναι μόνο φούσκες.
Και σπάνε κι αυτές μετά από μια στιγμή.
Τις πιέζεις, τις ανακατεύεις, τις τσιτώνεις όσο αντέχουν. Κι αντέχουν κάποτε, είναι αλήθεια.
Μα πάντα σπάνε στο τέλος και κάνουνε το γάλα νερουλό και σαλιωμένο.
Και τότε παίρνεις βαθιά ανάσα και φυσάς και φτιάχνεις καινούργιες φούσκες απ' το τίποτα.
Μεγάλες, μικρές, δυνατές, αδύναμες, όπως πριν.
Παίζεις με αυτές κι έχεις κιόλας ξεχάσει τις προηγούμενες.
Χαμογελάς. Τις φυσάς και λερώνεσαι, ξανά.
Ώσπου κάποτε σπάς όλες τις φούσκες από μόνος σου και πίνεις βιαστικά το υπόλοιπο ποτήρι.

Δεν έχει πλάκα πια.