χάρτινο τσίρκο: Ήτανε λέει κάποτε κάτι ξεχασμένα σπίτια που σφύζανε από ζωή.

Βόλος, 2013

Μίλα! Πες κάτι. ΚΑΤΙ! Άνοιξε τα μάτια σου επιτέλους!Δες μπροστά σου!
Σε σκοτώνουν, Ελλάδα. Σκοτώνουν τα παιδιά σου. Σκοτώνουν τα όνειρά σου.Ο φασισμός είναι πολύ κοντά. Πιο κοντά απ' ό,τι νομίζεις. Είναι μέσα σου πια. Στον πυρήνα της ύπαρξής σου.
Ο φασισμός. Ο Φ Α Σ Ι Σ Μ Ο Σ.
Κι εσύ νομίζεις πως ο εχθρός σου είναι τα άδεια μπουκάλια μπύρας, τα ξύλα και τα κράνη. Νομίζεις πως ο εχθρός σου είναι οι μολότοφ κι αυτοί που τις πετάνε στους μπλε ασπιδοφόρους τσαρλατάνους από απέναντι.
Κοιτάς να αδειάσεις κτήρια που ζούνε με αγάπη και με κόπο, από ανθρώπους για ανθρώπους. Από εσένα για εσένα. Για την κοινωνία ΣΟΥ ολόκληρη.Βλέπεις φαντάσματα σ' αυτά τα κτήρια, τα φοβάσαι, τα σιχαίνεσαι. Δεν είναι όπως πρέπει να είναι. Δεν είναι όπως ξέρεις πως πρέπει να είναι.
Ξέρεις; Τι ξέρεις, Ελλάδα; ΠΏΣ ξέρεις;
Δεν τους έδωσες ποτέ ούτε μια ευκαιρία. Πίστευες μόνο αφιλτράριστα ψέματα.
Ενώ παράλληλα, έδινες ευκαιρίες στο φασισμό. Όχι μία μόνο, πολλές. Και τώρα θα σε καβαλήσει,μ' ακούς; Θα σε καβαλήσει όπως παλιά και δεν θα ξέρεις πού να κρυφτείς πάλι.
Γιατί είσαι απρόσεχτη και αφελής και παρασύρθηκες. Πάλι.
Έχεις κι εκείνους τους μεγάλους, τους χοντρούς, να σε φυλάνε από το Σύνταγμα. Όμως ούτε μ' αυτούς ήσουν προσεχτική. ΠΟΤΕ ΣΟΥ. Δεν είδες ποιοί στ' αλήθεια είναι όλοι τούτοι. Ή δεν θέλησες να δεις. Ή ακόμα, τους είδες και σου αρέσανε, γιατί ήταν φίλοι του μπατζανάκη της ξαδέρφης σου της Μάρως απ' την Αθήνα. Και τώρα πληρώνεις τα σκατά τους κι όταν ξεχαστούν αυτά θα έρθουν άλλα. Και ποτέ δε θα βρεθεί χρόνος για να φυλάξουν εσένα. Δεν τους νοιάζει τι θ' απογίνεις, άλλωστε.
Όσο χάνεσαι σε βιτρίνες, φέισμπουκ και παντελίδηδες, τόσο βυθίζεσαι σε κινούμενη άμμο που καίει -το σύστημα. Το ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ σύστημα. Και θα σε καταπιεί σε λίγο. Ήδη έχει πάρει την πρώτη γεύση απ' την καμμένη σάρκα σου.
Καμιά φορά που νομίζεις πως ξυπνάς, ανοίγεις το μαυροκούτι που αγόρασες μισοτιμής και ακούς τους πρετεντέρηδες να αγορεύουν και τους πιστεύεις γιατί έτσι σού 'μαθαν. Και μετά κάνεις μπεε και αδειάζεις τα κτήρια που λέγαμε και βρίζεις μετανάστες και εκλέγεις παλιάτσους.
Και μετά κλαις, Ελλάδα. Και οδύρεσαι και φωνάζεις και καταριέσαι την μαύρη σου την τύχη.
Και φτού κι απ' την αρχή.
ΞΥΠΝΑ λοιπόν, επιτέλους!
Φτιάξε καφέ, πλύνε τα μούτρα σου. Κοιτάξου στον καθρέφτη -πού πήγανε τα νιάτα σου;
Μετά βγες στους δρόμους, ούρλιαξε. Φτύσ' τους στη μούρη.
Δείξε τα νύχια σου, σε όλους τους χρωματιστούς φασίστες.
Και στείλ' τους στα ελικόπτερα.
Την έχεις τη δύναμη, Ελλάδα. Τη ΘΕΛΗΣΗ την έχεις;
Θα πεις ναι. Κι αν σε ρωτήσω, σε όλα ναι θα μου απαντήσεις.
Δεν νιώθεις την πίεση; Δεν ακούς τα αεροπλάνα να πετάνε πάνω απ' το κεφάλι σου και να παίρνουν τα παιδιά σου, τα δικά σου παιδιά, μακριά; Δεν βλέπεις τα αδέρφια σου να κοιμούνται στα πάρκα και να στριμώχνονται στα συσσίτια; Δεν μυρίζεις το ξεραμένο αίμα των μεταναστών στα χαντάκια; Δεν ακούς το πειθαρχημένα ρυθμικό βήμα να πλησιάζει; Κι όλους αυτούς που σφυρίζουν αδιάφορα, δεν τους βλέπεις, δεν τους ακούς;
Κι όμως πώς γίνεται ακόμα να νομίζεις πως θα τη βολέψεις;
Χάνεσαι, Ελλάδα. Και μας παίρνεις όλους μαζί σου.