Μια ματιά σου μόνο, φτάνει;

Πέρα Δώθε, Θεσσαλονίκη, 2013

Η μοναξιά είναι σ' ένα βλέμμα.
Πάντα φρόντιζα να αλλάξω κάπως τα γεγονότα και τις σκέψεις μου ενώ τις αποτύπωνα σε συγκεκριμένες λέξεις. Άλλες φορές λοιπόν μετριασμένα, άλλες με μια δόση υπερβολής, το περιεχόμενο του τσίρκου δεν ήταν ποτέ πλήρως ταυτισμένο με την πραγματικότητα έξω από αυτό. Αυτή τη φορά όμως, οχι. Έστω και χωρίς τα πρόσωπα, η ιστορία αυτή συνέβη, συμβαίνει συνεχώς, εκτυλίσσεται στον έξω κόσμο αυτούσια.
Είναι η ιστορία των βλεμμάτων.
Σε ένα μαγαζί όμορφο και χιλιοδοξασμένο, ένα σωστό καπηλειό (πια) δέκα με δεκαπέντε βήματα από την πλατεία που τόσοι αγάπησαν, στέκομαι. Άξια (;) εκπρόσωπος της νέας γενιάς σερβιτωραίων, σπαταλώ εδώ και μήνες τα λεπτά της ξεκούρασης στα βλέμματα των ανθρώπων. Η συνθήκη, απλή: ήρθαμε, κάτσαμε και κάνουμε παρέα. Κρασί, τσίπουρο ή μπύρα, πολλά κουτιά τσιγάρα και ανάμεσα τους ένα βαρύ, ξύλινο τραπέζι. Ανά δυο, τρεις ή περισσότεροι, οι άνθρωποι στριμώχνονται ο ένας δίπλα στον άλλο, πίσω από τσίγκινα καραφάκια και ρακή ανακατεμένη με μέλι και γαρύφαλλο.
Και ξεκινούν να κοιτάζονται.
Είναι λοιπόν η εικόνα τους αυτή, μαγευτική!
Κοιτάζω το πρώτο τραπέζι, μεγάλη και ανάμικτη παρέα, γέλια, χαρές και πανηγύρια. Τα βλέμματα εκεί είναι βλέμματα ανυπόμονα και διψασμένα, να μείνουν κι άλλο, να πιούνε κι άλλο, να ζήσουν κι άλλο. Είναι βλέμματα χαράς και εύκολης παρέας, εκτίμησης ή έστω συμπάθειας από όλους προς όλους. 
Ακριβώς δίπλα τους, δύο ζευγάρια, με σχέσεις τόσο τυπικές και ρόλους τόσο ξεκάθαρα διαχωρισμένους. Μέτρια νοήματα, μέτριες ποσότητες αλκοόλ, μέτρια ως μηδαμινή επικοινωνία. Μέτρια και τα βλέμματά τους, χλιαρά, βαριεστημένα. 
Δύο καρέκλες δίπλα, ο κύριος Φ. Μόνος, όπως πάντα, να κοιτάζει τους άλλους με εκείνο το βλέμμα της ατόφιας λησμονιάς και με μια αυθεντική αγάπη για τα νιάτα να εκδηλώνεται ακούσια σε κάθε μικρή στροφή του κεφαλιού του. Μια αντροπαρέα, με βλέμματα σοβαρά και προσηλωμένα συζητά για το μουντιάλ, και πιο πέρα εκείνοι.
Είναι οι τρεις τους εδώ και ώρα. Εκείνη μιλάει συνεχώς με τον Ν. και τα μάτια της αστράφτουν στην όψη του. Ξέρει πως δεν μπορεί να είναι μαζί του, όμως τίποτα δεν την εμποδίζει από το να τον θαυμάζει -και να του το δείχνει χωρίς ενδοιασμό. Ο δικός της είναι ο άλλος, βέβαια, ο απέναντι. Το θέαμα λοιπόν έχει ως εξής: 2 μάτια αστραφτερά -κάπως πρόστυχα ίσως-, 2 μάτια αμηχανίας και μιας κάποιας αυταρέσκειας (ναι, ο Ν. είναι αυτός) και 2 μάτια ντροπαλά, ζηλιάρικα, απογοητευμένα, που ψάχνουν λίγη από την προσοχή της. Και τότε, συμβαίνει το αδιανόητο! Ο Ν. σηκώνεται από το τραπέζι, χαιρετά ευγενικά και τους δυό τους και φεύγει. 
Λοιπόν, αυτή είναι η στιγμή που προσπαθώ να περιγράψω τόση ώρα. Αυτή ακριβώς η στιγμή. Ο Ν. φεύγει και το βλέμμα της στρέφεται στον δικό της, ή τουλάχιστον σε αυτόν που θα έπρεπε να είναι δικός της. Αυτόματα, η όψη της αλλάζει! ("Πάλι εσύ;") Κατηφής και με μια ζωγραφισμένη παραίτηση στα μάτια, ξύνει το νύχι της στο τραπέζι, προσπαθώντας για μια τελευταία φορά να βρει κάποιο ενδιαφέρον στον άνθρωπο που βρίσκεται απέναντί της. Εκείνος μιλά για άσχετα πράγματα που δεν θα πρόσεχε κανείς, αγνοώντας όσα συνέβησαν πριν λίγο. 
Κι έτσι η βραδιά των 2 συνεχίζεται ομαλά, θα έλεγε κάποιος. Ή και βαρετά. θα έλεγε κάποιος άλλος. 
Όπως και νά 'χει, η βραδιά των 2 συνεχίζεται, ας πούμε, όπως πάντα.
Στα μάτια της όμως είναι τώρα η μοναξιά. Εκεί, στο βλέμμα της είναι όλη η μοναξιά του κόσμου. Η θλίψη, η ανία, η μονοτονία. Θέλει να φύγει από εκεί, κι όμως μένει. 
Από το μικρό μαρμάρινο τραπεζάκι μου, σκέφτομαι πως οι άνθρωποι κλείνουμε τελικά τόσο εύκολα ο ένας τον άλλο σε ένα μικρό κλουβί, γεμάτο από εμάς και τα δικά μας θέλω. Είμαστε τελικά τόσο κτητικοί απέναντι στους άλλους. Τους παγιδεύουμε στον εαυτό μας, διοχετεύουμε σε αυτούς την μιζέρια μας, τους γεμίζουμε με την βαρετή μας προσωπικότητα. Και το κλουβί αυτό δεν έχει πόρτα, δεν έχει κλειδαριά. 
Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να βγει το θύμα μας από 'κει μέσα: να σπάσει το κλουβί. 
Και γι' αυτό δεν θα χρειαστεί μονάχα ένα αληθινό, για πρώτη φορά αληθινό, βλέμμα στον "θύτη" του, μα και ένα εξίσου ειλικρινές και ξεκάθαρο βλέμμα, εντός του.