Πώς το πε αυτό για το τίποτα και τον παράδεισο;

"Στην Αθήνα όλοι οι νέοι κλαίνε από τα δακρυγόνα."

Ο Nick Cave και οι Bad Seeds, για την Ελλάδα...

Όλες οι μέρες έχουν κάτι να πουν.
Άνοιξες ξαφνικά τα μάτια σαν να ξύπνησες από κώμα, σαν να σου διέκοψαν το ομορφότερο όνειρο. Σήκωσες το ρολό και τώρα κοιτάς έξω. Η μέρα είναι γκρίζα και θολή και μουντή και βαρετή και αποπνικτικά μελαγχολική. Ναι, σταγόνες είναι αυτές που ακούς. Βρέχει από το βράδυ. Το ξυπνητήρι χτυπάει σαν δαιμονισμένο πάνω απ' το κεφάλι σου εδώ και τρία τέταρτα, στην αρχή προσπάθησες να το κλείσεις, μετά να το αγνοήσεις. Όλα μάταια. Με μιά κίνηση το κλείνεις και πατάς το κουμπί του ραδιοφώνου. Όλο το δωμάτιο βουίζει παράσιτα και κιτσ διαφημίσεις τζάμπο τώρα. Δεν υπάρχεις. Θέλεις να χαθείς μέσα στο πάπλωμα σου, Μέχρι να σε ξεχάσουν όλοι. Θέλεις να διαβάζεις και να πίνεις καφέ φίλτρου με φουντούκι στο κρεβάτι σου για πάντα. ή, Μέχρι να σε ξεχάσουν όλοι. Θέλεις να σιγοτραγουδάς χαρούμενα πένθιμους σκοπούς, να ανεβάζεις το καλοριφέρ στους 25 και να χλευάζεις τη βροχή και τους απ' έξω που στοιβάζονται παγωμένοι κάτω απ' το στέγαστρο της στάσης.
Μέχρι να σε ξεχάσουν όλοι.
Θα σηκωθείς όμως. Έχεις στόχους, σωστά, έχεις στόχους! Δεν μπορείς να χάσεις το εργαστήριο γιατί θα χάσεις τους στόχους! Θα βγεις στη βροχή, θα στοιβαχτείς στο στέγαστρο της στάσης μαζί με τους άλλους, θα τρέξεις στην ανηφόρα γιατί πάλι άργησες, θα παρακολουθήσεις απρόθυμα ένα μάθημα που είναι μάλλον ενδιαφέρον κατά τ' άλλα -δες τους πώς συμμετέχουν!- και εκεί θα τελειώσει η σημερινή σου υποχρέωση.
Μετά θα πάς στην όμορφη πόλη ή σ' ένα παιχνιδάδικο και θα πιείς ζεστή σοκολάτα. Θα διαβάσεις το βιβλίο που τελευταία στιγμή θυμήθηκες και έχωσες στην τσάντα φεύγοντας. Θα μιλήσεις με φίλους, θα διαφωνήσετε, θα γελάσετε. Θα νομίσετε πως ορίσατε τις σχέσεις των ανθρώπων για μια στιγμή.
Το μεγάλο μπορντό κασκόλ μοιάζει με κουβέρτα έτσι όπως χύνεται βαριεστημένα στους ώμους σου. Το βιβλίο, η σοκολάτα και η ζέστη είναι επίσης εδώ.
Και η μουσική. Στο δρόμο θα την ακούς μόνο εσύ, θα νομίζεις πως είσαι μέσα σ' ένα βίντεο κλίπ και θα περπατάς παράξενα μές στη μέση, με την ομπρέλα για μικρόφωνο, ώσπου να καταλάβεις οτι έχουν τρομάξει και οι τελευταίοι που πέρασαν από δίπλα σου.
Θα βρείς μια παναγαπημένη, σχεδόν κίτρινη φιγούρα στο δρόμο, θα την αγκαλιάσεις, θα πείτε δυό πράγματα και μετά θα πείτε κι άλλα με άλλους για άλλους και για άλλα και για εσάς και για εμάς. Θα χωρίσετε μόλις βρεις τις κόκκινες χοντρές κάλτσες σου, για να πας εκεί που σε περιμένει ένας καθρέφτης, ένα τέρας, ένα δάχτυλο, πολλά γέλια, άλλες τόσες φωνές και δεκάδες καινούργια μάτια.
Και η μουσική πάντα μαζί σου.
Τότε, όταν τελειώσουνε κι εκείνα θα γυρίσεις πια σπίτι, αφού βουτήξεις ως το γόνατο σε μια λακκούβα στο ενδιάμεσο. Θα φας τόστ και πατατάκια και τσίριος με γάλα και θα νιώσεις άρχοντας του κόσμου. Μετά θα σκεφτείς πως η ζωή είναι άγαρμπη και δεν θα ξέρεις πού πατάς και πού πηγαίνεις για μια ακόμα φορά. Θα νευριάσεις κιόλας τότε, με όλους και με όλα. Και με σένα.
Μα τελικά, θα αράξεις στο κρεβάτι, θα φας 2 καραμέλες φράουλα, θα ακούσεις για λίγο άγνωστα μπλούζ σε άγνωστα ραδιόφωνα της -γνωστής!- Καλιφόρνια και τελικά θα σε πάρει ο ύπνος.Ξανά.
Πρωί. Θυμάσαι; Ακόμα εδώ είσαι. Στο σημείο που Δεν υπάρχεις. που Θέλεις να χαθείς μέσα στο πάπλωμα σου, Μέχρι να σε ξεχάσουν όλοι. που Θέλεις να διαβάζεις και να πίνεις καφέ φίλτρου με φουντούκι στο κρεβάτι σου για πάντα. ή, Μέχρι να σε ξεχάσουν όλοι. που Θέλεις να σιγοτραγουδάς χαρούμενα πένθιμους σκοπούς, να ανεβάζεις το καλοριφέρ στους 25 και να χλευάζεις τη βροχή και τους απ' έξω που στοιβάζονται παγωμένοι κάτω απ' το στέγαστρο της στάσης.
Μέχρι να σε ξεχάσουν όλοι.
Μα, όλες οι μέρες έχουν κάτι να πουν, ρε βλάκα!
Σήκω κι ετοιμάσου!
Η ώρα πέρασε.