Μπλέχτηκα πρόσφατα σε μία περιπέτεια γεμάτη πάθος.
Πρώτα ήρθε ο λόγος. Ξυπνήσαμε. Είχαμε βρει τον λόγο! Νομίζαμε τουλάχιστον..
Μετά ήρθε η φλόγα. Πιαστήκαμε χέρι χέρι και νιώσαμε οτι πετάμε. Ναι, νιώσαμε το μαζί. Ήμασταν μαζί. Ήρθαν ατέλειωτες κουβέντες, ήρθαν νύχτες που κοιμόμασταν στο πάτωμα, μέρες όλο ζωή που τρώγαμε με το ίδιο πιρούνι ρύζι με κάρυ και κοτόπουλο. Ήρθαν τα βλέμματα. Ναι, τα μάτια μας έβγαζαν σπίθες. Ήμασταν σπίθες.
Μετά ήρθε η δύναμη. Σταθήκαμε δίπλα δίπλα και νιώσαμε ότι μπορούμε. Γιατί να μην μπορέσουμε δηλαδή; Πίστευα σε εμάς. Πιστεύαμε. Κι ας μην ξέραμε σε τί. Απλά ότι μπορούμε. Μπορούσαμε.
Ώσπου ήρθε ο φόβος. Τα χέρια μας χωρίστηκαν. Χαθήκαμε. Χτυπηθήκαμε μεταξύ μας, συρθήκαμε στο πάτωμα. Κι όταν ξαναβρεθήκαμε ήμασταν πιο μακριά από ποτέ.
Και τότε ήρθε το χάος. Ξέχασα την φλόγα, δεν είχα δύναμη. Δεν είχε πια ο λόγος σημασία. Γιατί είχε χαθεί το μαζί. Ο φόβος το διέλυσε. Το διέλυσε, ή ανέδειξε την τόσο ανίσχυρη υπόσταση του.
Δεν υπήρξε ποτέ το μαζί. Ο λόγος ήταν πρόσχημα. Η φλόγα ψευδαίσθηση, η δύναμη αυταπάτη.
Το μόνο πραγματικό συναίσθημα ήταν ο φόβος. Άντε, ίσως και λίγο η οργή.
Και τελικά ήρθε εκείνη η νύχτα. Η πρώτη φορά που βγάλαμε τις μάσκες. Ίσως να μιλήσαμε και λίγο ειλικρινά, ίσως και να τα υπαινιχθήκαμε όλα, να τα αφήσαμε να πετούν ανάμεσα σε λέξεις μεγάλες και ωραίες, κεντημένες με την ελπίδα που τότε -στην αρχή- έτρεφε τη φλόγα.
Κατάλαβα πως ποτέ δεν είχαμε κοιταχτεί στ' αλήθεια στα μάτια. Βαθιά στα μάτια. Κατάλαβα πως όλο αυτό ήταν και παραμένει -και θα παραμείνει- ψεύτικο. Κάλπικο, πλαστό.
Με τον καιρό το είδα καθαρότερα. Εκείνη τη νύχτα δεν ήθελα να το πιστέψω, κι έμεινα με μια πίκρα -στα όρια της προδοσίας. Λες και μου χρωστούσαν όλοι εκείνοι κάποια εξήγηση.
Έφυγα. Ήταν η νύχτα που η κατάληψη έληξε.
Μόνο το χάος μου έμεινε από αυτή την περιπέτεια.
Και εκείνη η μακάβρια λέξη σου: ανώφελο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου