2014. Κατάρρευση. Μας παίρνουν τα βιβλία, δεν έχουμε να φάμε, δε θά 'χουμε νερό, δουλεύουμε τη νύχτα, το πρωί τρέχουμε από δω κι από κει για να μην πάρουμε, λέει, απουσίες. Μια ώρα έχουμε κενό και για φαϊ δε φτάνει. Πότε θα σ' ερωτευτώ; Πότε θα χορτάσω το κορμί σου; Πότε θα παίξουμε, πότε θα πάμε εκδρομή, πότε θα ανέβουμε σε μια σκηνή να γίνουμε άλλοι, πότε θα τραγουδήσουμε, πότε θα χορέψουμε ως το πρωί, πότε, ΠΟΤΕ, γαμώ την πουτάνα μου, θα ονειρευτούμε;
Φοβάμαι πως μια μέρα θα ξυπνήσω και θα είμαι 35, δε θά 'χω δουλειά και θα τρώω τα νύχια μου ψάχνοντας τις μικρές αγγελίες. Θα σ'αγαπώ, θα έχουμε ένα παιδί που δέ θα πηγαίνει κολυμβητήριο. Γιατί δε θά ΄χουμε λεφτά. Θα σ'αγαπώ, όμως θα είμαι πολύ απασχολημένη με το άγχος μου για να σε ερωτευτώ ξανά όπως τότε. Θα κλαίω σιωπηλά να μη με δεις, όταν θα φεύγεις στις 6 πάλι για τη δουλειά. Θα κλαίω σιωπηλά να μη με δει το παιδί, όταν θα του λες πως δεν έχουμε λεφτά να το πάμε φροντιστήριο. Φοβάμαι__
2014.Κατάρρευση.Τα πάντα πια για τους έχοντες και κατέχοντες. Απ' τα 13 μας ζούμε μέσα στο άγχος. Να τρέξουμε, να μάθουμε, να είμαστε οι καλύτεροι (!) απ' όλους, να διαβάσουμε, να πάρουμε βαθμούς, να γίνουμε........τι;
Φοβάμαι πως δεν είναι αργά η μέρα που η θλιβερή μου μάσκα θα γίνει ένα με το πρόσωπό μου.
Και τότε θα υπάρχει μονάχα μια διέξοδος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου