επιλογή ΣΟΥ

Με εκνευρίζουν αυτοί που γράφουν σε δεύτερο πρόσωπο. 
Θέλω να πω, είναι σαν να μιλάς για τον εαυτό σου χωρίς να έχεις στ' αλήθεια τα κότσια να το κάνεις, γι αυτό το πας πλαγίως. Μια μέρα αντί να κοιμηθείς, ας πούμε, πιάνεις και αναλύεις τις διάφορες επιλογές που έχεις κάνει στη ζωή σου, κοιτώντας νωχελικά ένα πράσινο χαρτάκι στο τζάμι ή μια βρωμούσα που έχει κατσικωθεί στον τοίχο σου. Διαλέγεις λέξεις που ευσταθούν και είναι αρκετά εντυπωσιακές ώστε να δώσουν το νόημα χωρίς πολλές φαμφάρες, αφήνοντας όμως την αίσθηση πως το θέμα τό 'χεις ξεζουμίσει. Και γράφεις σε βήτα πρόσωπο, πάντα σε βήτα.
Γράφεις πόσο περίεργο σου φαίνεται που έχεις επιλέξει όσα έχεις επιλέξει, θέλω να πω, σκέφτεσαι πόσο εύκολο θα ήταν να έχει πάει κάτι απ' όλα διαφορετικά, και πόσο περίεργο είναι που δεν πήγε τίποτα διαφορετικά αλλά πήγε όπως πήγε. Μπερδεύεσαι, σβήνεις, ξαναγράφεις, δεν τα καταφέρνεις.
Σκέφτεσαι ότι ακόμα και οι λέξεις, ακόμα και το βήτα πρόσωπο, αυτό της έμμεσης υπεκφυγής (πλεονασμός), η τάση να μην μιλάς για τον εαυτό σου και μόνο, είναι κι αυτά όλα επιλογές. Δικαιολογείσαι για αυτή σου τη συνήθεια. Έχεις επιλέξει αυτό τον τρόπο γραφής γιατί σε κάνει να νιώθεις πως δεν είσαι μόνος -πως κάποιος άλλος είναι εκεί, σε καταλαβαίνει και απευθύνεται σε σένα με μεγάλη επιτυχία. Κάποιος άλλος μιλάει και λέει όσα σκέφτεσαι, τα γράφει για σένα και στα τρίβει στη μούρη, υπενθυμίζοντας σου αστειευόμενος, πόσο γελοίος είσαι. Η αλήθεια είναι πως επιλέγεις, φίλε μου, να γράψεις σε βήτα πρόσωπο, γιατί νομίζεις πως έτσι όλα όσα σκέφτεσαι, νιώθεις και κάνεις θα ακουστούν ομορφότερα. Ως διά μαγείας, όλα θα μαλακώσουν και το υποτιθέμενο "κοινό" δεν θα σε κρίνει τόσο αυστηρά όσο θα άρμοζε σε όλα αυτά που ξεστομίζεις. Γιατί δεν είναι δικά σου. Είναι αυτού του κάποιου, αυτού, στον οποίο απευθύνεσαι. 
Με εκνευρίζουμε αυτοί που γράφουμε σε δεύτερο πρόσωπο.