αδιαφορία

Πρόκειται για ακόμη μία από εκείνες τις μέρες της ανυπαρξίας. Μέρες που ο ύπνος δε φτάνει, όμως ούτε και ο ξύπνιος. Μέρες που έπρεπε να κρατάνε 48 ή και 54 ώρες μήπως και προλάβαινες. Το ταβάνι είναι το πιο ελκυστικό πράγμα στο σπίτι, το λάπτοπ μονίμως ανοιχτό -να τονίζει τον θλιβερό εκούσιο εγκλεισμό σου και την μεγάλη σου ανάγκη για επικοινωνία "με το έξω". Ο καφές απομυθοποιείται σταδιακά. Το παράθυρο κοιτάζει ειρωνικά στέλνοντας πάνω σου όλο τον ήλιο και το γαλάζιο ουρανό του κόσμου. Μέρες ανύπαρκτες. Μέρες που περνούν και αναρωτιέσαι πότε πέρασαν, γιατί, τι συνέβη. Τίποτε. Ο κόσμος σου περιορίζεται σε 70 τετραγωνικά, έναν κλεμμένο δίσκο από τη λέσχη και φυσικά, το παράθυρο. Οδός ονείρων. Πρόκειται για ακόμη μία από εκείνες τις μέρες της αβεβαιότητας. Τις έχει μάθει πια. Μέρες που θυμάσαι να αναρωτηθείς τί κάνεις εδώ και γιατί το κάνεις και αν τελικά σε εκφράζει έστω και λίγο. Μόνο τότε το θυμάσαι. Και ειδικά όταν είναι καλοκαίρι. Το κεφάλι σου κρέμεται βαρύ πάνω στους ώμους και τα δυο στρογγυλά πράγματα κάτω απ'τα φρύδια σου είναι μονίμως σε διάθεση κλεισίματος. Η αναμονή του τέλους σε θρέφει. Εκείνη μόνο. Πρόκειται για μία ακόμη από εκείνες τις μέρες του καλοκαιριού που δεν χαίρεσαι -γιατί δε μπορείς να κάνεις αυτό που πρέπει. Όταν το κάνεις χαίρεσαι, νιώθεις σημαντικός, αλήθεια, νιώθεις κάτι. Όμως στις μέρες της ανυπαρξίας δεν υπάρχει τίποτα. Μονάχα η αναμονή της τελικής ημερομηνίας υπάρχει. Και αγγελίες σπιτιών σε 10 ανοιχτές καρτέλες. Μια τάση φυγής από όλους και απ' όλα και κάποιος από τα παλιά που σε κάνει να ταξιδεύεις σε ένα γλυκό παρελθόν, που ποτέ δεν φανταζόσουν πως θα άφηνες τόσο πίσω. Μέρες χαμένες. Μέρες παράξενες -και διόλου θαυμάσιες-. Μέρες αναμονής. Μέρες αγρύπνιας και μελαγχολίας. Μέρες απάθειας και απογοήτευσης. Μέρες καλοκαιρινής εξεταστικής.