οι τελευταίες μέρες του χρόνου είναι μέρες χαράς

προχθές στο μπαρ κάναμε παρέα με διάφορους:
ήταν εκείνη η κοπέλα που μας διηγούταν πώς έμεινε στο ασανσέρ
ο δικός μας που μιλούσε για τη γάτα του Σρόντινγκερ
ο κοντός που είχε βαρεθεί στην Ολανδία και θα γυρνούσε σίγουρα
ο Σουηδός με την προφορά
ήταν εκείνη με τα μεγάλα μάτια και το κατακόκκινο κραγιόν
ο φίλος του φίλου που δεν έβγαζε μιλιά
ήταν και η Χριστίνα

η Χριστίνα μιλούσε για τον αδερφό της
και τη μάνα της
δε θέλω να επεκταθώ
πάντως ήταν τόσο διαχυτική με όλους μας
μας έδινε τσιγάρα
μας άφηνε να πιούμε απ' την μπύρα της
κι όλο μιλούσε ασταμάτητα για εκείνους
κι όλο έπινε έπινε
παράγγελνε κι άλλη μπύρα όταν γύρισα από την τουαλέτα
η Χριστίνα η όμορφη
πια ήταν τόσο σουρωμένη
που έμοιαζε να μας εμπιστεύεται όλους
δηλαδή, μονάχα αυτό μπορεί κανείς να υποθέσει
αν κρίνουμε από όλα εκείνα που μας εκμυστηρευόταν
πως μας εμπιστευόταν
πως λογάριαζε τη γνώμη μας
αλίμονο, μας αγαπούσε ίσως
η Χριστίνα η όμορφη
και η τόσο παράξενη
με τα πολλά οι άλλοι το παράτησαν
μα εγώ έμεινα μαζί της
την κοιτούσα για ώρες στα μάτια
και προσπαθούσα να αφουγκραστώ τον πόνο της
δεν ξέρω αν τα κατάφερα
δεν έχει σημασία
γιατί η Χριστίνα μετά άναψε άλλο ένα τσιγάρο
το στερέωσε στα χείλη της
και φόρεσε το μαύρο παλτό της
μου ψιθύρισε κάτι σαν ευχαριστώ στο αυτί
και χάθηκε στη νύχτα
τότε κι εγώ γύρισα στους δικούς μου
που τα είχαν παρατήσει
και μιλούσαν για το άπειρο του χρόνου
το πεπερασμένο της ύπαρξης
την άβυσσο το χάος το κενό
την αβάσταχτη ματαιότητα της ανθρώπινης ζωής
και άλλα παρόμοια
ανέλυαν επιστημονικές θεωρίες
και φιλοσοφικές προσεγγίσεις
τα λόγια τους ήταν φλογερά
τα βλέμματά τους ανήσυχα
καθώς παραδίνονταν όσο περνούσε η ώρα
σε έναν φαύλο κύκλο ερωτημάτων
που δε θα βρούνε ποτέ λύση
εκείνος που μιλούσε για το Σρόντινγκερ το ήξερε:
δε θα βρεθεί ΠΟΤΕ η λύση

στο δρόμο προς το σπίτι σκέφτηκα εκείνο που είπε ο Καμύ:
"Δεν υπάρχει παρά ένα (1) μονάχα φιλοσοφικό πρόβλημα
πραγματικά σοβαρό: το πρόβλημα της αυτοκτονίας"
δηλαδή αν αξίζει κανείς να ζήσει
ή αν δεν
και τότε ήξερα πως εκείνο το βράδυ
όλοι εκείνοι είχανε χάσει το χρόνο τους
η απάντηση στο θεωρητικό πρόβλημα της κουβέντας
ήταν ακριβώς πίσω τους
η άβυσσος
ήταν στα μάτια της Χριστίνας_