Είναι που περπατώ χαμένος.

Το κείμενο αυτό είναι ενός καλού μου φίλου,του Λάμπρου.
Διαβάστε το και ανατριχιάστε.

"Το χειρότερο συναίσθημα δεν είναι η μοναξιά η ίδια. Είναι που περπατώ χαμένος. Γυρνώ το κεφάλι μηχανικά σε κάθε στάση• βλέπω απλώς εικόνες. Νιώθω σαστισμένος, ανακατωμένος. Δε θέλω να επιστρέψω. Ποτέ πια πίσω. Δε θέλω. Με πνίγει αυτό το περπάτημα. Να κοιτάς κι όμως να μη βλέπεις. Να ακούς τα αυτοκίνητα, τους περαστικούς δίπλα σου σαν ήχους από κάποια άλλη διάσταση. Να μη μπορείς να συγκεντρωθείς σε τίποτα. Έρμαιο κάθε ανέμου, κάθε λέξης, κάθε κατάστασης. Σα να σε σέρνεις με το ζόρι σε κάθε συζήτηση, σε κάθε πράξη. Μέσα να παλεύουν τα χτικιά και τα δαιμόνια για το ποιο θα σε κατασπαράξει πρώτο. Εύχομαι κάθε στιγμή να μπορούσα να ‘μενα κενός. Λευκή σελίδα.. Ολόλευκη. Να ‘χα τη δυνατότητα –και κυρίως την ευκαιρία- να σκάλιζα τ’ ανάγλυφό μου όπως θέλω εγώ. Χωρίς σκοτούρες, βόλτες, αναζητήσεις, μαλώματα και διεκδικήσεις. Όσο όμως και να το εύχομαι, γνωρίζω κατά βάθος ότι αποτελεί απλώς άλλη μια ευχή, άλλον έναν ευσεβή πόθο, που θα ολοκληρωνόταν σε κάποια άλλη ζωή.
Πάντα γυρνώ πίσω. Το μόνο σίγουρο εντέλει. Δε μπορώ να κάνω αλλιώτικα. Κι ας ξέρω ότι εκεί θα με περιμένουν η μοναξιά και η ανία να με πάρουν αγκαλιά και να με σφίξουν όσο πιο δυνατά μπορούν. Είναι που ξέρω το τέλος κάθε τούτης διαδρομής. Αυτό με τρελαίνει. Αυτό με εξοργίζει. Αυτό μου τρώει τα σωθικά πριν από κάθε γυρισμό. Δεν αλλάζει η άτιμη. Ίδια κάθε φορά. Μπορεί να αλλάζει ο δρόμος ή τα πρόσωπα. Όμως η αρχή και το πέρας μένουν απαράλλαχτα. Αναλλοίωτα. Τίποτα δεν τ’ αγγίζει, τίποτα δε δύναται να τα πειράξει. Γι’ αυτό και εγώ ψάχνω τόσο καιρό κάτι να με βοηθήσει να υπομείνω τη ρουτίνα. Το βρίσκω, το θέλω, τ’ αγαπώ, του δίνομαι και μετά, χάνομαι. Το χάνω μέσα από τα χέρια μου, κι ας το κρατάω σφιχτά, όσο πιο σφιχτά μπορώ. Θα το ‘χει η μοίρα μου.
Κάθε διαδρομή και δάκρυα σήψης από κατακόκκινα μάτια. Το μόνο, ίσως, ευτύχημα."

Όσες κι αν χτίζουν φυλακές
κι αν ο κλοιός στενεύει
ο νους μας είναι αληταριό
που όλο θα δραπετεύει...