Επιστροφή.

Πόσο μεγάλη λέξη είναι η επιστροφή.Ανατριχιαστική,πανούργα,απρόσιτη.Και πολύ,μα πολύ μυστηριωδώς μεγάλη ...

Με Άσιμο την έβγαλα απόψε και η ώρα πέρασε πιο γρήγορα απ'ό,τι φανταζόμουν.Στο καινούριο μου δωμάτιο, στο καινούριο μου σπίτι, στην καινούρια (μου) πόλη.Με τα φρέσκα σεντονάκια μου, μόνη -μετά από μέρες- στο καινούριο μου κρεβάτι.
Δεν ξέρω τι θέλω να γράψω, πάλι.
Υποθέτω πως το θέμα μου είναι ξανά ο χρόνος.Αυτός ο καταραμένος, που ούτε ξέρει και ο ίδιος γιατί τρέχει έτσι σαν παλαβός...ή πού θέλει να μας πάει.
Τρομάζω, πάλι, κοιτώντας πίσω.Έφτασε ο Δεκέμβρης, λέει !!
ΠΟΙΟΣ;Πλάκα μου κάνετε!
Όμως ούτε 25 μέρες δεν μένουν για να φύγει το 2011 οριστικά, αυτό το διαβολεμένο 2011, το επεισοδιακότερο, μεγαλύτερο, σημαντικότερο και ίσως τελικά, ομορφότερο όσων μπορώ να φέρω στο νου μου.

Εγώ είμαι εδώ.Και έχω μια παρέα καινούρια και μεγάλη και φοβερή και τρομερή και ελάχιστα γνώριμη. Ποιοί είναι όλοι τούτοι;Πού ήταν μέχρι τώρα;Τί ζωές είχαν;
Τους συμπαθώ όλους, μα όσα κι αν ξέρω από τις διηγήσεις τους και τις φωτογραφίες που κοιτάζαμε, δεν μπορώ, ποτέ δεν θα μπορέσω-ούτε κι εκείνοι, να καταλάβω τα πάντα για το παρελθόν τους.

Παρελθόν.Επιστροφή.

Φτάνουν οι μέρες για την επιστοφή.Στη βάση.Στο παρελθόν.
Μια μακριά ανάμνηση,και οι πανελλήνιες και το καλοκαίρι και όλα.Και ο Βόλος.Ανάμνηση. Παρελθόν.
Θέλω να επιστρέψω.Μου έλειψαν τα πάντα και οι πάντες.
Μα νά 'ναι προσωρινή αυτή η επιστροφή μου, γιατί η οριστική θα έρθει μετά, στο τραίνο του γυρισμού προς τη Θεσσαλονίκη.
Γιατί εδώ είναι η βάση μου τώρα.
Εδώ είναι η ζωή μου.
Εδώ είναι τα πάντα μου.

Πόσο παράξενο ακούγεται!Θα γεμίσω μια βαλίτσα με ρούχα, θα μπω σ'ένα τραίνο και θα παω...σπίτι μου!Στο "πατρικό μου", που λένε.Άκου εκεί, έφτασα να έχω και πατρικό διαφορετικό από το μόνιμο σπίτι μου...

Μια μέρα στο λεωφορείο, όπως συχνά παθαίνω, ψιλομελαγχόλησα
Σκέφτηκα τη ζωή μου, τώρα.Τους γονείς μου και τα αδέρφια μου, που ΔΕΝ μένουν στο σπίτι που μένω εγώ.Η οικογένειά μου πλέον είναι οι φίλοι μου.Αυτοί, που είμαστε κάθε μέρα μαζί, και κοιμόμαστε και ξυπνάμε και τρώμε και παίζουμε και χορεύουμε και πίνουμε και γελάμε και νευριάζουμε μαζί.

Τελείωσε.Αυτονομία πια.

Η αλήθεια είναι πως οι σχέσεις μας ακόμα είναι πολύ επιφανειακές, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.Ναι, χορεύουμε, γελάμε, παίζουμε, περνάμε καλά μαζί, μιλάμε και λίγο για τις πόλεις μας, τις σχέσεις μας, τους φίλους μας απ'την "πατρίδα", τις μουσικές μας, τις ανησυχίες μας (ιδίως τις πολιτικές-έτσι είναι στο πανεπιστήμιο), αλλά ως εκεί.
Ο χρόνος θα δείξει, το ξέρω.Και πάλι, αυτός έχει τη δύναμη.Ή θα μας δέσει, ή θα μας λύσει.

Για μια ακόμη φορά γράφω όσα θέλω να συνειδητοποιήσω.Ούτε που μ'αρέσει αυτό το post.Είναι πολύ μελαγχολικό, χωρίς λόγο.Η ζωή μου τους τελευταίους μήνες κάθε άλλο παρά μελαγχολική είναι.
Συνειδητοποίησα πως, πέρα από την τουαλέτα (:Ρ) σπάνια μένω μόνη μου.Και με παραξενεύει αυτό.Δεν θέλω να παρασύρομαι και να χάνω την ουσία μου, τη μελαγχολία μου, τη μοναχικότητα μου, που τόσο μου αρέσει. .

Τέλος πάντων.

Με φοβίζει λίγο η επιστροφή, όσο κι αν την περιμένω.Πώς θα είμαστε τώρα που θα γυρίσουμε;Το παρελθόν αφήνει υποσχέσεις.Και η επιστροφή τις φέρνει στην επιφάνεια.Και οφείλει να τις ικανοποιήσει, αλλιώς θα γίνουν αποθημένα.
Θα δείξει.

Καλημέρα Θεσσαλονίκη.