Έπρεπε να 'μουν πουλί.

Να έφευγα

Nα ταξίδευα μακριά

Να έβλεπα νέους κόσμους

Να στροβιλιζόμουν μαζί με τον άνεμο

Να έκανα παρέα με τα σύννεφα

Να συνομιλούσα με τις σταγόνες της βροχής

Να ερωτευόμουν τον ήλιο

Nα είχα για ερωμένη τη σελήνη

                                                      

Να έλεγα όλα αυτά που έχω στο νου μου και που ποτέ δεν τα λεω σε κανέναν γιατί, ξέρεις, κανένας δεν είναι μάλλον αρκετά εδώ για να τα μάθει και κανείς δεν θα μπορούσε να τα καταλάβει, πόσο μάλλον εσύ, που μισείς τον άνεμο, σου τη δίνουν τα σύννεφα, καταριέσαι τη βροχή, αρρωσταίνεις απ' τον ήλιο, κοιμάσαι με τη σελήνη και δεν ταξιδεύεις ποτέ, εκτός από κείνες τις φορές που ταξιδεύεις στα όνειρα σου, χωρίς εμένα όμως, πάντα χωρίς εμένα, γιατί έτσι σου αρέσει, να είσαι μόνος σου, γι' αυτό λοιπόν κι εγώ δεν σε εμπιστεύομαι, κι ας φτιάχνεις το πιο γλυκό χαμόγελο με τα λεπτά σου χείλη, είσαι πολύ καλός για να 'σαι αληθινός και δεν θέλω με τίποτα να πέσω στην παγίδα σου.

Θα ήταν μια συνήθεια να φεύγω, όπως τώρα είναι μια συνήθεια να μένω κι άλλη μια να επιμένω.

Γιατί θα ήμουν ελεύθερη.