Κοιτάς μακριά,μετά εδώ.Χάνεσαι,παραπατάς,τρέχεις,σκοντάφτεις.Και πέφτεις.Και πέφτεις και πέφτεις.Και όσο πέφτεις,τόσο θυμάσαι.Και όσο θυμάσαι,τόσο πέφτεις.
Διαβάζεις και σκέφτεσαι.Κι όσο διαβάζεις,τόσο σκέφτεσαι.Κι όσο σκέφτεσαι,τόσο διαβάζεις. Κοιμάσαι,ταξιδεύεις στα όνειρα άλλων,για να τους χαμογελάσεις και να θυμηθείς πώς ήταν όταν τους θυμόσουν ακόμα.Κι εκείνοι σου μιλούν και σε αγκαλιάζουν και θυμούνται πώς ήταν όταν τους θυμόσουν.Κι εσύ χαίρεσαι τότε και περνάς και από αλλονών τα όνειρα να σκορπίσεις αγάπη και θύμιση.Έρχεσαι και σε μένα κάτι τέτοιες στιγμές,με αγκαλιάζεις,μου μιλάς γλυκά -πάντα μου μιλούσες γλυκά.
Μακάρι να μπορούσα να ξέρεις.
Ξυπνάς ιδρωμένος και κοιτάς έξω απ' το παράθυρο.Ονειρεύεσαι με τα μάτια ανοιχτά, ουρανούς που φτιάχτηκαν για σένα.Όχι μόνο για σένα όμως.Για να σαι μαζί μ' εκείνους κι εκείνα που αγαπάς,γι' αυτό είναι φτιαγμένοι.Κοιτάς αλλού.Μετά κοιτάς εδώ.Χαμογελάς,σκέφτεσαι πως θα ταν η ζωή σου αν ήταν αλλιώς.Διστάζεις,κάνεις κάποιους ελιγμούς,μα τελικά σταματάς.
Σταματάς να θυμάσαι πως πρέπει κάποτε να σταματάς.Κρέμεσαι από λέξεις,από χαμόγελα,από αισθήματα.Από εκείνα που σε έφεραν εδώ,γατζώνεσαι δυνατά και δεν τ' αφήνεις.
Μιλάς.Και η φωνή σου είναι βαθιά και γλυκιά,γνωστή και αγαπημένη,άγνωστη και μυστήρια.Λες για όλα αυτά που έχεις ζήσει,για εκείνα που σε έφεραν εδώ και ξεχειλίζεις από καμάρι.
Σταματάς να θυμάσαι πως πρέπει κάποτε να σταματάς.Κρέμεσαι από λέξεις,από χαμόγελα,από αισθήματα.Από εκείνα που σε έφεραν εδώ,γατζώνεσαι δυνατά και δεν τ' αφήνεις.
Μιλάς.Και η φωνή σου είναι βαθιά και γλυκιά,γνωστή και αγαπημένη,άγνωστη και μυστήρια.Λες για όλα αυτά που έχεις ζήσει,για εκείνα που σε έφεραν εδώ και ξεχειλίζεις από καμάρι.
Δεν θα μπορούσες να ξέρεις.
Βιάζεσαι να ζήσεις.Πάντα βιαζόσουν να ζεις,πάντα ο χρόνος ήταν λίγος για σένα.
Τρέχεις ξανά,σκοντάφτεις ξανά και ξαναπέφτεις.Και βυθίζεσαι τώρα,γιατί δεν είχες μάθει ποτέ σου στ' αλήθεια να σηκώνεσαι.
Κρύβεσαι,γιατί κρύβεσαι;Γιατί δεν ζεις αυτό που νιώθεις,αυτό που θέλεις,αυτό που σε εμπνέει και σε εκφράζει;Γιατί παραμυθιάζεις τον εαυτό σου με τα λίγα,ενώ έχεις τόσο κοντά τα πάντα;
Κρύβεσαι,γιατί κρύβεσαι;Γιατί δεν ζεις αυτό που νιώθεις,αυτό που θέλεις,αυτό που σε εμπνέει και σε εκφράζει;Γιατί παραμυθιάζεις τον εαυτό σου με τα λίγα,ενώ έχεις τόσο κοντά τα πάντα;
Μα δεν ξέρεις κι ούτε θα μάθεις -μάλλον.
Γιατί εσύ μόνο τρέχεις,κι όταν σταματάς,χαμογελάς και κοιτάς τον ουρανό και μετά τα μάτια μου.Και μου λες πως μοιάζουν με τον ουρανό,κι εγώ η χαζή νομίζω πως μου λες αλήθεια!
Γιατί κι εγώ τρέχω -ή μάλλον,το αντίθετο,εγώ κουτσαίνω.
Δεν με καταλαβαίνεις,γιατί ξέρω καλά να κρύβομαι,όπως κι εσύ -ένας μάστορας του καμουφλάζ.
Γιατί εσύ μόνο τρέχεις,κι όταν σταματάς,χαμογελάς και κοιτάς τον ουρανό και μετά τα μάτια μου.Και μου λες πως μοιάζουν με τον ουρανό,κι εγώ η χαζή νομίζω πως μου λες αλήθεια!
Γιατί κι εγώ τρέχω -ή μάλλον,το αντίθετο,εγώ κουτσαίνω.
Δεν με καταλαβαίνεις,γιατί ξέρω καλά να κρύβομαι,όπως κι εσύ -ένας μάστορας του καμουφλάζ.
Διαβάζεις και σκέφτεσαι.Κι όσο διαβάζεις,τόσο σκέφτεσαι.Κι όσο σκέφτεσαι,τόσο διαβάζεις. Κοιμάσαι,ταξιδεύεις στα όνειρα άλλων,για να τους χαμογελάσεις και να θυμηθείς πώς ήταν όταν τους θυμόσουν ακόμα.Κι εκείνοι σου μιλούν και σε αγκαλιάζουν και θυμούνται πώς ήταν όταν τους θυμόσουν.Κι εσύ χαίρεσαι τότε και περνάς και από αλλονών τα όνειρα να σκορπίσεις αγάπη και θύμιση.Έρχεσαι και σε μένα κάτι τέτοιες στιγμές,με αγκαλιάζεις,μου μιλάς γλυκά -πάντα μου μιλούσες γλυκά.
Μακάρι να μπορούσα να ξέρεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου