-"Με ρωτάς ποιά είναι η πιο έντονη στιγμή που έχω ζήσει ποτέ; Δεν μπορώ να σου απαντήσω. Όχι γιατί είναι πολλές. Μάλλον γιατί είναι λίγες. Μάλλον. Θέλω να πω, σκέφτηκα 2-3, αλλά μπροστά στις δικές σου στιγμές δεν θα φτουρούσαν μία. Οπότε αποφάσισα να μην σου πώ καμία, για να μην ντροπιαστώ.
Δεν είμαι μόνο εγώ έτσι, ξέρεις.
Εγώ είμαι μία από όλους. Μία ακόμη. Μια τυχαία, αδιάφορη τύπισσα. Μα έχω τους περισσότερους μαζί μου. Ξέρεις ρε φίλε; Ο κόσμος δεν είναι φτιαγμένος για σας τους 'ανατρεπτικούς', δεν σας αντέχει ούτε σας χωράει.
Για εμάς είναι η ζωή! Για εμάς που μας αρκεί το σπιτάκι μας, ο αντρούλης μας, η δουλίτσα μας μήνας μπει μήνας βγει...και τα άλλα -άκια και -ούλια μας. Για εμάς που δεν ενοχλούμε.
Που δεν βλέπουμε, δεν ακούμε, δεν αγγίζουμε, δεν καταλαβαίνουμε. Που λέμε "ναι","ευχαριστώ", "δόξα το Θεό" -μόνο. Και σωπαίνουμε και κάνουμε τον σταυρό μας -μεγάλο μεγάλο. Και βάφουμε το μικρό μας νύχι κόκκινο και κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο που το πλαισιώνει μετά.
Συμβατικά; Ναι, ζούμε συμβατικά.
Μα περνάμε πολύ καλά μέσα στην μεγάλη μας φούσκα. Τίποτα δεν μας επηρεάζει. Ό,τι συμβαίνει, συμβαίνει μακριά από εδώ. Κι όταν μαθαίνουμε για τα κακά του κόσμου χαμογελάμε με ευγνωμοσύνη για τη Ζωή που μας έκανε να γεννηθούμε μέσα στη φούσκα μας. Στην άγνοιά μας, ζούμε ήρεμα. Συμβατικά; Μα μην κολλάς στις λέξεις!
Εγώ είμαι μία από όλους. Μία ακόμη τύπισσα. Είμαι όμως ευτυχισμένη.
Εσύ τί κατάφερες με την αμφισβήτησή σου; Δες τον εαυτό σου. Είσαι ακόμα εκεί που ξεκίνησες, δυστυχισμένος για όλα αυτά που νόμιζες πως θα μπορούσες να αλλάξεις και δεν τα κατάφερες.
Απέτυχες. Έχασες, κι ας μην το παραδέχεσαι. Τίποτα δεν αλλάζει, στο λέω να το θυμάσαι. Τι σημασία έχει πια που παλεύεις; Δεν νοιάζεται κανένας ούτε που υπάρχεις..."
-" Όσο υπάρχεις, θα υπάρχω. Για να σου δείχνω πώς είναι να ζείς και να μου δείχνεις πώς είναι να πεθαίνεις, μέρα με τη μέρα όλο και πιο πολύ. Όσο σαπίζεις, θα ανθίζω, θα σε πληγώνω με τα λόγια, θα σε πατάω μέχρι να σβήσεις. Ή μέχρι να ξυπνήσεις.
Γιατί είσαι επικίνδυνη. Για μένα, για τον κόσμο, για τη Ζωή την ίδια. Είσαι ένα αξιοθρήνητο, μίζερο, επικίνδυνα συμβατικό ανθρωπάκι. Όσο υπάρχεις, θα υπάρχω. Για να σου θυμίζω πως κάποτε είχες κι εσύ όνειρα, πως δεν γεννήθηκες στη φούσκα όπως νομίζεις. Για να παλεύω να σε βγάλω από το ψέμα σου, γι' αυτό μονάχα θα υπάρχω. Μέχρι να έρθεις μαζί μου, ή να χαθείς."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου