 |
| Λιμάνι Θεσσαλονίκης, 2012 |
Η αλήθεια είναι οτι δεν ξέρω. Τό λεγα αυτό και παλιότερα, τώρα όμως ξέρω ότι στ' αλήθεια, δεν έχω ιδέα. Δεν υπεκφεύγω πια, πραγματικά δεν ξέρω. Και ψάχνω να βρω τι μπορεί να γίνεται. Τι σκατά να συμβαίνει. Γιατί έφτασα στο σημείο να μην ξέρω. Τι σόι άγνοια είναι αυτή πλήρης. Η αλήθεια είναι ότι έχω μερικά πράγματα υπόψιν μου -αλλά μερικά. Και δε ξέρω αν στέκουν. Δε ξέρω αν πρέπει να βασιστώ. Ούτε πώς είναι να βασίζεσαι ξέρω. Δε ξέρω να βγάζω συμπεράσματα που να μη με συμφέρουν. Δεν έμαθα ποτέ να το κάνω. Δε θέλω να το κάνω. Αν δεν το κάνω θα μείνω με την άγνοια όμως. Άρα καταλήγω με μαθηματική συλλογιστική και πάλι να μην ξέρω τι πρέπει να γίνει. Μπορώ και να μην ασχοληθώ. Αλλά αυτή η σιωπή είναι τυραννική. Δε ξέρω να την παλεύω. Δεν έμαθα ποτέ να το κάνω. Άντε ρε. Θα φύγω μεθαύριο. Τουλάχιστον εκεί ξέρω ότι θέλω να είμαι. Εκεί ξέρω ότι δε θα σκέφτομαι καν αν ξέρω ή όχι -εντάξει ίσως το σκεφτώ λίγο κάποιο βράδυ. Δε ξέρω. Θα δω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου