Πριν το τώρα

Ικαρία, 2013

Αιφνίδιο. Η αδρεναλίνη που σε πνίγει όταν πέφτεις -ή όταν νομίζεις ότι πέφτεις. Η ξαφνική συνάντηση. Το γέλιο και η αμήχανη σιωπή. Το αεράκι που σε ειδοποιεί πως πρέπει να βγεις από τη θάλασσα. Τα σύννεφα που καλύπτουν ξαφνικά τα αστέρια. Τα φώτα και ο κόσμος που πάει κι έρχεται (πού πάει και από πού έρχεται;).
Η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Εκείνη η πλευρά. Εκεί που το φως δεν είναι ποτέ θαμπό. 
Εκεί, δεν είναι πάντα καλοκαίρι;
Ένα άγγιγμα ανεπαίσθητο που δε σημαίνει τίποτα ή σημαίνει τα πάντα.
Ξάπλωσα στο πεζουλάκι, λύγισα το πόδι μου να κρύβει το φως της λάμπας και έκλεισα τα μάτια.
Κύμα πολύ. Κρύο, λιγάκι. Αγαπημένα μέρη. Θέλω τα πάντα τώρα, ναι. Ένας γρύλος. Γρύλος, κύμα. Κύμα, γρύλος. Ο αέρας που κάνει την ομπρέλα να χτυπάει.
Ο ήχος της σιωπής.
Έλεγα να γύρω δεξιά και να πέσω. Αιφνίδια. Έλεγα να πέσω, να δω πώς είναι να πέφτεις. Έλεγα να τσιγκλίσω την αδρεναλίνη μου μέχρι να με πνίξει. Σκέφτηκα τη μαμά μου να κλαίει μόνο και άνοιξα τα μάτια. Σκέφτηκα τί να κάνεις. Μπα, μάλλον θα ροχαλίζεις.
Στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Εκεί θα σε δω. Εκεί που είναι πάντα καλοκαίρι.