ΕΓΩ.

Απόψε δεν έχω τίποτα επιτηδευμένο να πω. Θα ήθελα ίσως να κάνω εμετό, όμως βαριέμαι αφόρητα το πλύσιμο μετά. Θα μπορούσα και να πέσω για ύπνο, αλλά αυτό κι αν είναι βαρετό... Απόψε δεν έχω όρεξη για τίποτα. Καλά, ίσως να έχω λίγη όρεξη για σημεία στίξης και αποσιωπητικά (...). Αλλά για δράση, ούτε λόγος. Απόψε δεν έχω φίλους. Δεν φτιάχνω φούσκες με τα σάλια μου και είμαι πράσινη και γυμνή... Χύνομαι σα φλάμπερ στο κρεβάτι και αποφασίζω πως δεν θα ξανασηκωθώ ποτέ.. Απόψε είμαι επιτηδευμένα ανεπιτήδευτη, τόσο ώστε να κάνω δηλώσεις όπως εκείνη της πρώτης πρώτης φράσης. Απόψε επιμελούμαι την απλυσιά μου και στέκομαι όρθια χωρίς να έχω τίποτα να πω...
Λοιπόν, θα μπορούσα να σταματήσω με τα σημεία στίξης και να γράψω ένα ποίημα για μία πέτρα από ένα ακρογιάλι (μπλιαχ).  Ή ακόμα, θα μπορούσα να ανάψω το καλοριφέρ για να λιώσει ο πάγος και οι σταλακτίτες στα ρουθούνια μου να γίνουν νερό και να πέσουν στο πάτωμα και να σχηματίσουν μια λιμνούλα και μετά να πάρω το χάρτινο καραβάκι μου να μπω μέσα του και να σαλπάρω. Ορίστε, αυτό ήταν πολύ επιτηδευμένο και ανούσιο. Απόψε είμαι ανούσια. Είμαι και γλυκιά και πικρή μαζί. Και μια χαμογελάω και μιά κλαίω με μαύρο δάκρυ... Αυτό είναι! Απόψε είμαι κυκλοθυμική.
Καλά μη σας κάνει και μεγάλη εντύπωση όμως. Πάντα είμαι κυκλοθυμική, απλά είναι που απόψε έμεινα και σπίτι. Και μια ζεσταινόμουνα, μιά κρύωνα, μία έβηχα, μία τα πετούσα. Θα μπορούσα να βγω στο μπαλκόνι και να πάρω αέρα, όμως μετά σκέφτηκα οτι αέρα έχω κι εδώ που κάθομαι, και ωραιότατο μάλιστα. Οπότε βαρέθηκα. Θα ήθελα ίσως να σκεφτώ αυτό που διάβασα ή να διαβάσω ένα επόμενο, αλλά δεν άντεξα. Θα ήθελα να ασχοληθώ λίγο με μένα, αλλά βαρέθηκα κι έτσι ασχολήθηκα με σένα.
Λοιπόν απόψε δεν έχω παρέα. Και μην ξεχνάς πως λείπεις. Και πως αποφάσισα οτι βαριέμαι αφόρητα να λείπεις.
Γειά απ' το φλάμπερ.