Μια ζωή ενός άλλου.

Νέα παραλία Θεσσαλονίκης, 2013

Δευτέρα 

Τρίτη

Κάθεται στην άκρη του κρεβατιού και κοιτάζει τις πολυκατοικίες έξω απ' το παράθυρο. Ξημέρωσε πάλι. Σηκώνεται να πιει λίγο νερό. "Θέλω κι εγώ!". Επιστρέφει. Μια πλάτη τον κοιτάζει ανέκφραστη.  

"Α, πήγε 6; Ωραία, ώρα να νυστάξουμε."

Τετάρτη

Ο κάδος έχει ξεχειλίσει. Κάθεται στην άκρη του τραπεζιού και πίνει νερό με παγάκια. Αναρωτιέται αν ως εδώ έφταναν πάντα οι δυνατότητες του. Λοιπόν, είναι τόσο ταλαντούχος που μπορεί να πιεί όλο αυτό το ποτήρι με τη μία. Ταλέντο -αξία - δουλειά. Αποτέλεσμα? Πνίγεται μέσα στο ποτήρι με το νερό. Τα παγάκια έγιναν παγόβουνα και θα τον χτυπήσουν από στιγμή σε στιγμή. Δεν μπορεί να θυμηθεί πώς ή γιατί να κολυμπήσει μακριά. "Μια κανάτα ακόμη; Μάλιστα, αμέσως!" 

Πέμπτη

Παρασκευή

Η σελίδα δε γυρνάει. 104. Σαν να της έβαλαν κόλλα. Ή σαν να έβαλαν στο δικό του μυαλό κόλλα και δεν μπορεί να φύγει από αυτό το 104. Κοιτάζει τα γράμματα, τα σημεία στίξης, τα χρώματα των εικόνων. Αυτά τα καταλαβαίνει, τουλάχιστον. Σηκώνει το βλέμμα από τα γράμματα, έξω από το παράθυρο. Θα ήθελε να μπορούσε να φύγει από αυτό το δωμάτιο, αμέσως. 

Σάββατο

Πάντα ήταν από τους καλύτερους σε όλα. Πάντα τον θαύμαζαν. Αυτό ήταν το μεγάλο του ταλέντο, ο εντυπωσιασμός. Σκέφτεται πόσο χαζά αναλώθηκε σε αυτή του την "ικανότητα". Και να ΄τος τώρα, κλεισμένος εδώ, με τις πολυκατοικίες να τον κοιτούν ειρωνικά, ένα ποτήρι νερό και πάλι στο χέρι του, και εκείνη την ανέκφραστη πλάτη απούσα.

Κυριακή

Λοιπόν, ούτε καν το ταλέντο του στον εντυπωσιασμό δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει. Πόσο μάλλον την μεγάλη ευστροφία του. Λίγοι τον εκτιμούν πραγματικά και με τους υπόλοιπους ξέχασε τι θα μπορούσε να πει, ή γιατί να το έλεγε. Κάθεται στην άκρη της μεγάλης του καρέκλας και κοιτάζει επίμονα εκείνο το 104. Κανείς δεν του είχε πει πόσο έπρεπε να προσπαθεί για να το κάνει 105. Κανείς δεν του είχε πει πως έπρεπε κι εκείνος να "δουλέψει", όπως όλοι. Πως δεν είναι τόσο ξεχωριστός ώστε να τα καταφέρνει και στα πιο δύσκολα με την πιο μικρή προσπάθεια, όπως είχε συνηθίσει. 

Δευτέρα

106. 107. "Τί; Ναι, να έρθεις, φυσικά! Μου 'χεις λείψει τόσο. Πρέπει οπωσδήποτε να σε δω!"

Τρίτη

Τετάρτη

Πέμπτη

107. Τσιγάρο, το τρίτο. 107. 107.......
καληνύχτα.