Ήρθαν και φέτος τα Χριστούγεννα,όπως πάντα.
Κλασικά...κι όμως,πάντα διαφορετικά.
Κάποτε περίμενα τον Άη Βασίλη,χαιρόμουν όταν έσβηναν τα φώτα στις 12:01 και έτρεχα να δω πού άφησε το δώρο μου εκείνος,ο αγαπημένος...
Τώρα περιμένω να φτάσει 31 για να στιβαχτώ κι εγώ σε κανένα μπαράκι μαζί με τόσους άλλους,σαν να βγαίνουμε πρώτη φορά στη ζωή μας,αφού θα έχω -συνήθως-χάσει κανα δεκάευρο στην 21.
Αν καταφέρουμε,ίσως χορέψουμε και λίγο,αλλιώς απλά θα είμαστε όλοι εκεί,με πλατιά χαμόγελα,όμορφα φορέματα,ψηλά παπούτσια και τις γνωστές ευχές για ευτυχισμένο νέο έτος κλπ.,πασπαλισμένες με την απαραίτητη υποκρισία των ημερών.
Μπλα μπλα μπλα...
Απόγευμα και περπατάω γρήγορα στην Ερμού...
Δεν τρέχω να προλάβω τα μαγαζιά,μα το μάθημα.
(Κάποιος άργησε πάλι...)
Τελευταία Χριστούγεννα που διαβάζω,αν όλα πάνε καλά.
Καταργιέμαι για ακόμη μια φορά τις πανελλήνιες,βλέποντας τον κόσμο να χαζεύει τις λαμπερές βιτρίνες.
Είναι όλοι εκεί και πάλι,πιστοί στο "αιώνιο ραντεβού των γιορτών" (που λένε και στο Μέγκα).
Ζουν τη χαρά των ημερών,πέρα απο κάθε "κρίση".
Ο καθένας τους μια ιστορία.
Άραγε,πώς τους λένε;
Είναι από 'δω;
Είναι από 'δω;
Έχουν οικογένεια;
Είναι ευτυχισμένοι απ'τη ζωή τους;
Μήπως είναι απο εκείνους που ψηφίζουν ΛΑ.Ο.Σ;
Ή μήπως απο εκείνους που στα νιάτα τους ήταν φανατισμένοι κομμουνιστές και τώρα απολαμβάνουν την σιγουριά της -όποιας- εξουσίας;
Τους αρέσουν τα Χριστούγεννα;
Πού θα περάσουν φέτος την παραμονή της Πρωτοχρονιάς;
Βαριούνται τις γνωστές οικογενειακές συναθρήσεις;
Αυτή η κυρία που μπαίνει φουριόζα σ'εκείνο το μαγαζί,μήπως έχει πάρει καταναλωτικό,για να τους ευχαριστήσει όλους;
Έχει παιδιά ή το παιδάκι που είναι μαζί της είναι το βαφτιστήρι της;
Κι εκείνες οι κοπέλες που φοράνε διαφορετικά σκουφάκια και αγοράζουν ζεστό σαλέπι από τον τύπο στη γωνία...τι κάνουν στη ζωή τους;
Είναι φοιτήτριες;
Έδωσαν κι αυτές πανελλήνιες;
Έχουν ανασφάλειες;
Κοιτιούνται με τις ώρες στον καθρέφτη;
Τις πλήγωσε ποτέ κανένας;
Τι μουσική,άραγε,τους αρέσει;
Κι εκείνος ο άντρας με το κομμένο πόδι και το απλωμένο χέρι
στη μέση του πεζοδρόμου...
Έχει κι αυτός τη δική του ιστορία.
Νοιάζεται όμως κανείς να την ακούσει;
Στέκομαι και τον παρατηρώ...
Μόνος,εξαθλιωμένος και ρακένδυτος, ικετεύει για μια μπουκιά ψωμί.
Ο κόσμος τον προσπερνά και χάνεται μες στη γιορτινή ατμόσφαιρα...
Σκύβω,του δίνω 50 λεπτά.
"Καλές γιορτές,κορίτσι μου,ο Θεός να σ'έχει καλά"
Πιστεύει.
Και ίσως είναι ο μόνος απ'όλους αυτούς τριγύρω που πιστεύει πραγματικά.
Σ'έναν Θεό,σε οποιοδήποτε Έναν...
Και αυτός του δίνει δύναμη.
Μα αν υπήρχε ο Θεός του,θα τον άφηνε να σέρνεται αβοήθητος στους δρόμους;
Δύσκολή ερώτηση,δύσκολη απάντηση.
Άαααααστα μωρέ τώρα,τί τα σκαλίζεις;
Έφτασα στο φροντιστήριο.
Γνώριμες φάτσες απ'έξω.
Χαρούμενες οι περισσότερες,μιας και σήμερα είναι η τελευταία μέρα των μαθημάτων.
Το βράδυ που θα γυρίσουν σπίτια τους και θα πέσουν να κοιμηθούν θα ονειρευτούν το καλοκαίρι του 2011... όπως κι εγώ.
Θα ονειρευτούν τη νέα τους ζωή,απ'τον Οκτώβριο του ίδιου έτους... όπως κι εγώ.
Θα ξυπνήσουν με μια ελαφριά πικρία στα χείλη,γιατί όλα ήταν και πάλι ένα όνειρο... όπως κι εγώ.
Μπαίνω στο κτήριο.
Τελικά,ίσως εδώ να ανήκω...
Φέτος πρέπει να πετύχω το φλουρί,μου χρειάζεται η τύχη του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου