Αυτά που πέρασαν.
Τα χαμόγελα που απομακρύνθηκαν.Οι αγκαλιές που πάγωσαν.
Τα γέλια που έσβησαν.
Τα "για πάντα" μας, που πέθαναν.
Για όλα μας τα μπλουζάκια που γίνανε πυτζάμες.
Τόσες ώρες, τόσα βλέμματα, τόσα αγγίγματα.
Πώς ξεθωριάζουν οι άνθρωποι;
Πότε το "τώρα" γίνεται παλιά φωτογραφία σε ξεχασμένο φάκελο στο πισί;
Γιατί οι πιο πολλοί μας φίλοι χάνονται στο τέλος;
"Όλοι οι καλύτεροι άνθρωποι είναι τρελοί. Το θυμάμαι αυτό, εσύ το είχες πει."
Θα σε δω μετά από χρόνια τυχαία στο δρόμο. Γειά, τί κάνεις; Θα σου χαμογελάσω. Να κανονίσουμε τίποτα ρε, ναι. Θα με αγκαλιάσεις με βιασύνη. Θα χωριστούμε κάπως αμήχανα.
Θα μού 'χεις λείψει.
Όπως ήταν τότε. Όπως ήμασταν τότε. Θα μού 'χει λείψει κάθε στιγμή μας, κάθε πλάκα, κάθε γέλιο, κάθε καβγάς. Κάθε μας βήμα.
Το δικό μας μπλουζάκι δε θα το βάλω ποτέ για ύπνο.
Θα μας κλείσω στο υπόγειο μαζί με τα άλλα παλιά αερόστατα. Και όταν θα σε πετύχω, θα σε ρωτήσω αν θυμάσαι και θα μου πεις πως δε θα μπορούσες να ξεχάσεις. Και τότε το αερόστατό μας θα πετάξει ψηλά και πάλι. Εκείνη τη στιγμή και μόνο. 3. 2. 1.
Γιατί δε σταματάμε τα ρολόγια;
Όλα τα ταξίδια που τελείωσαν και εκείνα που δεν άρχισαν.
Όλες μας οι νίκες και οι ήττες μας.
Όλα αυτά που έμειναν στο τώρα.
Μας άφησαν μόνους.
Κι εγώ όλο τους βλέπω να ξεθωριάζουν και φεύγω.
Με το δικό τους χρώμα επάνω μου.
Με το όλο και πιο φανταχτερό, χρωματιστό μπλουζάκι μου.
Για το επόμενο αερόστατο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου