μια ανόητη ιστορία

Το κορίτσι με τα κόκκινα μαλλιά περπατούσε ανάμεσά τους χωρίς αυτοί να το βλέπουν. Όταν άναψε τσιγάρο, ο καπνός βγήκε μπλε και το πρόσωπό του έγινε ξαφνικά ροζ. Ούτε τότε το είδε κανένας τους. Όλοι συνέχιζαν να κινούνται στον ρυθμό τους, μαζί και χώρια όλοι, πάνω-κάτω-δεξιά, γύρω απ'το κορίτσι με τα κόκκινα μαλλιά. Κάποιοι περνούσαν και από μέσα της για μια στιγμή και τότε γινόταν ολόκληρη κόκκινη, σαν τα μαλλιά της, χωρίς όμως εκείνοι να το καταλάβουν.
Και το κορίτσι χόρευε με τη μουσική και χαμογελούσε με ένα χαμόγελο που όλο άλλαζε χρώματα και γινόταν από κίτρινο θαλασσί και από πορτοκαλί μωβ και πράσινο. Και δεν το ένοιαζε το κορίτσι αν κανένας δεν το έβλεπε κι αν κανένας δε χαμογελούσε μαζί του, γιατί είχε για παρέα του τον μικρό γαλάζιο του παπαγάλο, που είχε μάτια πιο λευκά απ' το λευκό, και ράμφος πιο κόκκινο απ' το κόκκινο της πιο μεγάλης φωτιάς. Ο γαλάζιος παπαγάλος πετούσε πάνω απ' το κορίτσι με τα κόκκινα μαλλιά και τα φτερά του γίνονταν κίτρινα στο φως της ημέρας και τα ποδαράκια του ασημένια στο ρυθμό της μουσικής. Και δεν έκλεινε ποτέ τα πάλλευκα μάτια του, για να προσέχει το κορίτσι που λικνίζονταν ανάμεσα στο διάφανο πλήθος. 

Και όταν ήχησε ο ήχος του γκόνγκ και μ' ένα σύνθημα έβρεξε χρώματα απ' όλες τις γωνιές του κόσμου, το κορίτσι με τα κόκκινα μαλλιά ξέβαψε, κι ο γαλάζιος παπαγάλος έγινε πιο διάφανος απ' το πιο καλά καθαρισμένο τζάμι. Οι άνθρωποι τότε, που είχαν πάρει πια όλα τα χρώματα που υπάρχουν, σταμάτησαν να κινούνται πάνω-κάτω-δεξιά κι αρχίσανε να χορεύουν σε κατευθύνσεις αλλοπρόσαλλες και να αφήνουν το ξεφτισμένο κορίτσι με τα διάφανα μαλλιά, να τους κοιτάζει όπως απομακρύνονταν. Για ακόμη μια φορά ήταν μόνη.

Μα τότε το κορίτσι χαμογέλασε. Και το χαμόγελό του ήταν διάφανο, μα σιγά σιγά άρχιζε να παίρνει χρώματα όπως πρώτα. Κι όπως άρχισε ξανά να χορεύει, ο παπαγάλος από διάφανος άρχισε να γίνεται λαχανί και τιρκουάζ, ώσπου στο τέλος ξανάγινε γαλάζιος. Και τα αόρατα μαλλιά του κοριτσιού έγιναν και πάλι κόκκινα και ο χορός της έγινε πιο έντονος και ο γαλάζιος παπαγάλος άρχισε να τραγουδάει και το τραγούδι του θύμιζε ουράνιο τόξο στο κορίτσι και το έκανε να θέλει να κλάψει και έκλαψε.
Και τα δάκρυα του κοριτσιού ήταν καταπράσινα ποτάμια. Το χώμα πότισε από τα δάκρυα της και μια αόρατη δύναμη τράβηξε τους χρωματιστούς ανθρώπους να πέσουν στο έδαφος. Και κυλιόντουσαν στο πράσινο χώμα σαν υπνωτισμένοι απ' το τραγούδι του γαλάζιου παπαγάλου, ώσπου έγιναν όλοι τους καταπράσινοι. 

Κι όταν το τραγούδι τελείωσε, οι άνθρωποι σηκώθηκαν από το χώμα και κοίταξαν το κορίτσι με τα κόκκινα μαλλιά. Κάποιοι γέλασαν, κάποιοι φώναξαν και όλοι ξαφνιάστηκαν. Ένας πρόσεξε τον γαλάζιο παπαγάλο, έσκυψε στο χώμα και με μία καταπράσινη πέτρα έδωσε μιά, και τον σκότωσε.
Τότε τα μαλλιά του κοριτσιού έγιναν κι εκείνα πράσινα.
Κι όταν ξαναήχησε το γκόνγκ και μ'ένα σύνθημα έβρεξε λευκό απ' όλες τις γωνιές του κόσμου, το κορίτσι με τα κόκκινα μαλλιά ξέβαψε, όπως ξέβαψαν και οι πράσινοι άνθρωποι.
Κι άρχισαν όλοι μαζί να κινούνται στον ρυθμό τους, μαζί και χώρια πάλι, πάνω-κάτω-δεξιά, γύρω απ'τον νεκρό γαλάζιο παπαγάλο, που κανείς δεν θυμόταν πώς βρέθηκε εκεί.