"...Έξω βρέχει. Εχω κολλήσει το πρόσωπό μου σ' ένα τζάμι. Ο κόσμος που περνάει απ' έξω είναι θαμπός. Και από μέσα, όμως, θαμπός είναι. Οπως και να τον δεις είναι θαμπός. Οσο μεγαλώνεις, μικραίνεις. Αγαπάς για να ξαναζήσεις την παιδική σου ηλικία και αυτό σε γερνάει περισσότερο...
...Στην πλατεία του χωριού με περιμένει ο Ουράνης, πεθαμένος απ' το '53. Εχω αργήσει 56 χρόνια, δείχνει απογοητευμένος. Η γραβάτα του είναι σκονισμένη, το βλέμμα του ραγισμένο. Γυρίζω όλα τα ρολόγια πίσω, υπάρχει περισσότερο μέλλον στο παρελθόν, παρά στο παρόν. Φοβάμαι ότι στο μέλλον δεν υπάρχει καθόλου μέλλον. Με ρωτάει: Θέ' να 'ρθει τάχα μιαν ημέρα σαν από τόπους μακρινούς η Ανοιξη που λαχταράμε; Και θα μας εύρει ζωντανούς; Δεν ξέρω τι να του απαντήσω, είναι πεθαμένος. Οπως κι εσύ. Οπως εγώ. Οπως όλοι. "
-Σ.Σταυρόπουλος
Μεγαλώσαμε; Όχι δα!
Όμως αν νιώσεις αυτό που με τριγυρνά θα καταλάβεις τι θέλω να πω.
Είναι μαγικό το πόσο γρήγορα αλλάζουν όλα.
Πόσο γρήγορα αλλάζουμε, πόσο γρήγορα προσαρμοζόμαστε, πόσο γρήγορα ξεχνάμε. Πόσο μα πόσο γρήγορα.
Μια μέρα θα ξυπνήσουμε και η "νιότη" που λέω τώρα, χαριτολογώντας, ότι με τριγυρνά, δε θα ναι πια μονάχα 3 χρόνια μακριά, αλλά 3 αιώνες. Και δεν θα μας τριγυρνά καν.
Κι αυτό δεν είναι τόσο τρομαχτικό όσο ενδιαφέρον.
Σκέψου, δε φανταζόμασταν ποτέ πως θα σταματούσαν να είναι ωραία κάποια πράγματα και θα μας άρεζαν πια κάποια άλλα, πως θα γνωρίζαμε τόσο καλά ανθρώπους που δεν υποψιαζόμασταν καν ότι υπήρχαν και οι παλιοί θα χάνονταν.
Δε φανταζόμασταν ότι τα μέρη που αγαπήσαμε, οι αίθουσες, οι δρόμοι, οι λερωμένοι καναπέδες, θα μας κοίταζαν κάποτε με ουδετερότητα -και θα ταν ο προηγούμενος μας κόσμος τόσο οικείος και τόσο ανοίκειος ταυτόχρονα.
Σκέψου, δε σταθήκαμε ούτε μια στιγμή να αναλογιστούμε πώς θα ήταν όλα,
μετά το "τώρα" της φουριόζικης νιότης μας.
Μα, τι σημαίνει νιότη;
Μπορεί η παλιά κατάσταση -η ίδια που τώρα με τριγυρνά και μου φέρνει νοσταλγία,
να αντικαταστάθηκε στην πραγματικότητα με μια καινούργια, μια αλλιώτικη νιότη.
Και μπορεί το αύριο, που θα έρθει και θα επισκιάσει αυτό που τώρα μας κάνει χαρούμενους,
να είναι ακόμη μια έκφανση της νιότης.
Και τελικά, ίσως δεν υπάρχει περισσότερο μέλλον ούτε στο παρόν ούτε στο παρελθόν.
Ίσως υπάρχει μόνο το κλισέ. Η στιγμή. Αυτό που λέμε τώρα.
Το εσύ κι εγώ, το βλέμμα σου και το χαμόγελο σου, τώρα.
Κι εμείς που λατρεύουμε να μισούμε τη βλακεία και να αγαπάμε τη ζωή.
Εδώ. Και τώρα.
Έτσι δεν είναι;
 |
| Θεσσαλονίκη, 2014 |
1 σχόλιο:
Η πιο επικίνδυνη ίσως παρενέργεια των αναμνήσεων είναι που κάνουν το παρελθόν να μοιάζει τόσο ιδανικό και ρόδινο, χωρίς να θυμίζουν όσα σκατά μας συνέβησαν.
Δημοσίευση σχολίου