αντι-κείμενο

Η πραγματικότητα δεν υπάρχει. Η αλήθεια δεν υπάρχει. Το έλεγε και ο Καντ -ο κόσμος υπάρχει για εμάς μόνο όπως μας παρουσιάζεται. Παρατηρούμε και βιώνουμε τον κόσμο μέσα από φαινόμενα. Και μετά λέμε πως έχουμε κατακτήσει την αντικειμενική αλήθεια. Μα, μια φράση σαν αυτή, που συνδυάζει την αντικειμενικότητα με την αλήθεια, πώς θα μπορούσε να σταθεί; Θα επρόκειτο σαφώς για σχήμα οξύμωρο. Γιατί αντικειμενικό είναι ό,τι απορρέει από την εξωτερική πραγματικότητα και οχι από την εσωτερική σκέψη, όμως ακόμα και σε αυτή την περίπτωση, η εξωτερική πραγματικότητα είναι άραγε για όλους μας η ίδια; Και, όσο για την αλήθεια, αυτή είναι που δεν μπορεί να υπάρξει σε καμιά των περιπτώσεων. Θα υπάρχουν μονάχα οπτικές γωνίες, οι οποίες πιθανόν να πλησιάζουν ή και να ταυτίζονται σε κάποια σημεία. Ποτέ όμως δεν πρόκειται όλες οι οπτικές γωνίες να ταιριάξουν. Ποτέ. Για κανένα θέμα. Σε καμία χώρα, πόλη ή χωριό. Πουθενά τέλος πάντων δεν θα ταιριάξουν, Οπότε, αντικειμενικά μιλώντας, δεν μπορούμε να μιλήσουμε για αντικειμενικότητα, ούτε για αλήθεια. Ίσως μπορούμε να μιλάμε ο καθένας και η καθεμιά χωριστά για την δική μας ξεχωριστή αλήθεια, ποτέ όμως για την κατάκτηση της απόλυτης αλήθειας. Έτσι δεν είναι; Βλέπουμε τον κόσμο μέσα από ένα ζευγάρι γυαλιά και βαφτίζουμε τα όσα βλέπουμε γνώση. Λοιπόν, εγώ είμαι πεπεισμένη πως ακόμη και το πιο (φαινομενικά) αντικειμενικά αληθές ζήτημα δεν το αντιλαμβάνομαι όμοια με καμία (μα καμία) άλλη οντότητα αυτού εδώ του κόσμου, Οπότε, ποιά γνώση; Ποιά αλήθεια; Τι είναι το άσπρο και το μαύρο για εμένα και τί είναι για σένα; Τίποτα παραπάνω από συμβάσεις. Ή ίσως, συγκλίνουσες οπτικές που συμβατικά θεωρήσαμε ταυτόσημες, για να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε. Συνεννοηθήκαμε όμως;