"Όλα είναι παράξενα απόψε. Η ζωή, ο κόσμος, το κάθε τι. Είναι σαν ένα τσόφλι που στριφογυρίζει πάνω στο νερό, ταρακουνιέται δώθε κείθε, ώσπου στο τέλος βουλιάζει, βουλιάζει..."
(από το έργο δεσποινίς Τζούλια, του August Strindberg)
Απόψε όλοι γράφουν ημερολόγιο. Είναι ιστορικές ετούτες οι ώρες, τόσο που αξίζει να τις καταγράψει κανείς και να τις θυμάται. Απόψε όλα είναι παράξενα. Πάνω απ' τα κεφάλια μας ένα μαύρο σύννεφο άγχους κι εμείς να δίνουμε εξετάσεις -για τί; -γιατί; Αγαπητό μου ημερολόγιο, απόψε φοβάμαι. Βουτάω με λύσσα το τσουρέκι μου στο ποτήρι με το γάλα και το καταβροχθίζω λαίμαργα. Δεν έμαθα να φοβάμαι, γι' αυτό τώρα αυτός ο απροσδιόριστος φόβος μου με φοβίζει. Σε μπέρδεψα, συγνώμη. Κάποιος πεθαίνει απόψε -όπως κάθε βράδυ (;). Ο διπλανός μου στο λεωφορείο είναι περίεργος και μιλάει ακατάληπτα μόνος του. Τον φοβάμαι, κάθομαι μακριά. Απόψε όλοι μιλάνε και γράφουν χωρίς σταματημό. Είναι ιστορικές ετούτες οι ώρες, λένε και παίζουν τους σπουδαίους. Απόψε όλοι είναι αναλυτές και ειδικοί. Κι εγώ; Εγώ έχω αυτή την άγρια διαίσθηση που μόνο κάτι τέτοιες ώρες μού 'ρχεται. Θυμίζει λίγο το χάος. Λέω πως φοβάμαι -μα περισσότερο ετοιμάζομαι. Το χάος μου είναι ένα μίγμα από οργή φόβο και αδρεναλίνη. Το σπίτι μου δε με χωράει, τα ρούχα μου δε με χωράνε, οι σκέψεις μου δεν μου αρκούν. Απόψε, αγαπητό μου ημερολόγιο, είμαι ανυπόμονη. Κι ούτε με νοιάζει αν θα με πνίξει το χάος. Μόνο με νοιάζει να νικήσω τον μεγαλύτερο φόβο μου: τον φόβο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου