Σύγχρονοι Φρανκενστάιν

Κάναμε τον Φρανκενστάιν αφίσα και την κρεμάσαμε στον τοίχο του δωματίου μας. Ή μάλλον, κάποιος μας την έκανε «δώρο». Κι έτσι που τον παρατηρούσαμε, μέρα με τη μέρα, χωρίς βασικά να το θελήσουμε, μα ασυνείδητα, τον συνηθίσαμε. Και τώρα δεν βλέπουμε πια την ασκήμια του, την φρίκη της κατασκευής του. Αδυνατούμε να διακρίνουμε το τέρας, γιατί το βάλαμε στο σπίτι μας. Το βάλαμε (ή μας το βάλανε) στο σπίτι μας και δεν μας ενοχλεί πια.

Ένας να φωνάζει «η δημοκρατία θα νικήσει!» και 20 να τον βρίζουν και να τον απειλούν. Α, ξέχασα, κι ένας ακόμα, να προσπαθεί να συντονίσει τη γελοία θηριο-κωμω-δία που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Αυτό είναι το σκηνικό.
Και απ’ την άλλη, εσύ, εγώ, εμείς.
Στο σπίτι , στο δρόμο, στη δουλειά, στο σχολείο ή τη σχολή, να προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε αυτό που συμβαίνει.

Θα σας πω εγώ λοιπόν τι συμβαίνει.

ΦΑΣΙΣΜΟΣ συμβαίνει.
ΝΕΟΝΑΖΙ συμβαίνουν.

Και λες, «εγώ τι κάνω;»
Θλίβομαι και οργίζομαι, οργίζομαι και θλίβομαι. Κλαίω, γιατί θλίβομαι, κατεβαίνω στους δρόμους και φωνάζω, γιατί οργίζομαι. Υπογράφω και ιντερνετικά γκάλοπ για την ποινικοποίηση του φασισμού, γιατί θλίβομαι και οργίζομαι μαζί. Αυτά.

Μα, τι άλλο μπορώ να κάνω;

Και πραγματικά, ας μου πει κάποιος ότι έχει τα κότσια να τα πάει κόντρα πρόσωπο με πρόσωπο με αυτούς τους σύγχρονους Φρανκενστάιν και θα τον παραδεχτώ.
Εγώ τους φοβάμαι αυτούς, ακόμα, πολύ.

Δεν τους φοβάμαι επειδή έχουν κάτι να πουν που θα με κάνει σκόνη, όχι. Τους φοβάμαι για το ακριβώς αντίθετο. Γιατί νομίζουν πως έχουν κάτι να αντιτάξουν σε όλους και να τους κάνουν σκόνη. Γιατί είναι απαίδευτοι, ή μάλλον, μονόπλευρα πεπαιδευμένοι κι έτσι νομίζουν πως σε όλα εκείνοι έχουν δίκιο.
Ούτε τους φοβάμαι επειδή μπορούν να με ρίξουν κάτω με ένα τους φύσημα, όχι (άλλωστε, πολλοί μπορούν να το κάνουν αυτό αν θελήσουν). Τους φοβάμαι γιατί δεν έχουν μυαλό. Τους φοβάμαι γιατί πολλοί από αυτούς ήταν κάποτε απλά παιδιά, φίλοι μου, φίλοι σου, και παρασύρθηκαν από ένα ανόητο και ατεκμηρίωτο ρεύμα, παιδιάστικα, ανώριμα, με όπλο την οργή για την οργή, χωρίς λόγο, χωρίς επιχειρήματα, χωρίς πραγματική, βαθιά γνώση.

Ο φασισμός χτυπάει την πόρτα μας. Κάθε μέρα, έρχεται ολοένα και πιο κοντά. Και τώρα που έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον  πιο πολύ από ποτέ, εμείς πέφτουμε στην παγίδα του μίσους και του διχασμού.

Έτσι θέλει, βέβαια, το σύστημα. Ποιός καπιταλισμός μπορεί να επιβιώσει χωρίς ακραίες εθνικιστικές καταστάσεις; Πού θα πουλήσει ο καπιταλισμός τα όπλα του, αν δεν υπάρχει ο πόλεμος, εγχώριος και διεθνής; Πώς θα συνεχίσει από εκεί ψηλά το "Κεφάλαιο" να μας βλέπει, να μας κυβερνάει, να γελάει μαζί μας, χωρίς λιγουλάκι εθνικισμό; Χωρίς λιγουλάκι μίσος για τον συνάνθρωπο;

Γι’ αυτό, πρώην φίλε, γνωστέ ή απλά, πρώην άνθρωπε και νην εθνικιστή, φασίστα, σύγχρονε Φρανκενστάιν, μην νομίζεις πως είναι δική σου ιδέα όλο αυτό. Είσαι θύμα του συστήματος, όπως θύματα είμαστε όλοι μας. 
Καλύτερα, αντί να συνεχίσεις να στρέφεσαι εναντίον του διαφορετικού διπλανού σου, ν’ αρχίσεις να στρέφεσαι εναντίον του πραγματικού εχθρού, αυτού που βρίσκεται από πάνω μας -μαζί μας. 

ΑΥΤΟΣ φταίει. Χάρη σε αυτόν έρχεται στη χώρα «σου » ο Πακιστανός, ο Αφρικανός, ο Αλβανός, ο Βούλγαρος που δέρνεις τώρα με μίσος. Αυτός φταίει και που δεν έχεις δουλειά. Ο Πακιστανός, ο Αφρικανός, ο Αλβανός, ο Βούλγαρος, λες να μας είχαν μεγάλη όρεξη, αν όλα στη δική τους πατρίδα ήταν εντάξει; Νομίζεις πως θέλει κανείς να χάσει τη βολή του, αν την έχει; Για ένα καλύτερο αύριο έρχονται σ’ εμάς. Και μας ζητούν ένα χέρι βοηθείας. Γιατί ΑΥΤΟΣ δεν τους αφήνει να ζήσουν όπως θέλουν στην πατρίδα τους. Και για τον ίδιο λόγο φεύγουν τα δικά μας παιδιά έξω, όπως θα φύγεις κι εσύ άμα έρθουν τα σκούρα. Για ένα καλύτερο μέλλον. Ή μάλλον, απλά, για ένα μέλλον.

Δεν υπάρχουν, νομίζω, άλλα περιθώρια.
Ακόμα και το καθησυχαστικό «τα περιθώρια στενεύουν», πάλιωσε πια. Είμαστε στο χείλος του γκρεμού. Ή θα πέσουμε στην άβυσσο, παρέα με τους σύγχρονους Φρανκενστάιν, ή θα επιβιώσουμε, όλοι μαζί, για να γυρίσουμε πίσω, να θυμηθούμε ποιος μας έσπρωξε ως εκεί.

Και να τον συνθλίψουμε.