στήνουμε θέατρα και σκηνικά

                                                                                                

απο μικρή κοιτούσα ψηλά
έκλεινα τα μάτια και φανταζόμουν πως είμαι πάνω στα σύννεφα

όπως στα καρτούν

κι όταν δεν μπορούσα λέει άλλο να κρατηθώ

έπεφτα

με δύναμη

κι όμως δεν χτυπούσα ποτέ

ο αέρας με προσγείωνε απαλά στο χώμα

και με άφηνε εκεί

 και τότε άνοιγα τα μάτια μου

για να καταλάβω πως είμαι πάλι 

κάτω

και αναρωτιόμουν αν όντως έζησα έστω και μια στιγμή 

πάνω

ή αν τα ονειρεύτηκα όλα αυτά

και σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ

αν ήταν όντως αέρας

ή αν είχαν μείνει απλά ξεσκέπαστες οι πατούσες μου

μ' ένα τίποτα έζησα

ακόμα και τώρα κάποιες νύχτες 

καλοκαιρινές συνήθως

κοιτάζω ψηλά, τον ουρανό

κλείνω τα μάτια και πετάω μακριά

ξανά

όπως τότε

 μυρίζω τη βροχή στα γκρίζα σύννεφα

παίζω με τις ηλιαχτίδες

και μετά έρχεται η άλλη μυρωδιά

και ακουμπάω στο χώμα

ξανά

δεν μπορεί να είναι όνειρο