Κλείσε τα μάτια και σκέψου ένα αγαπημένο πρόσωπο-πολύ όμως, πάρα πολύ αγαπημένο.
Το έκανες; Ωραία.
Και τώρα πάρε αυτό το πρόσωπο και πήγαινέ το σ' ένα μαγικό μέρος.
Ένα μέρος με καλντεριμένιους δρόμους, πολύχρωμα καφέ, μεγάλες γέφυρες, πολύ γκαζόν και καταπράσινο, ολοτρίγωνες σκεπές, δυνατές μουσικές κι αγαπημένες, μπύρα, ουίσκι, στρόγγυλα τρυπητά ψωμάκια, διώροφα λεωφορεία, γραφικά ποδηλατάκια, ανάποδες διαβάσεις, φαρδιούς πεζοδρόμους, ταξί για 7, μοχθηρά κλεφτοπούλια, κόκκινες μύτες, άσπρες φάτσες, πορτοκαλί μαλλιά.
Κότσαρε, ακόμα, ένα μάτσο παμπ ποτισμένες με χρόνο, μεθύσι, τραγούδι και βλέμματα.Ένα ποτάμι και μια βρεγμένη επανάσταση.
Τέλεια.
Τώρα φαντάσου τον εαυτό σου και το "αγαπημένο πρόσωπο-πολύ όμως, πάρα πολύ αγαπημένο" σ' ένα απ΄τα πολύχρωμα καφέ, να πίνεις εσύ ζεστό τσάι και σοκολάτα αυτό, να τρώτε μαζί ένα κέικ σοκολάτα -θα σε λίγωνε να τό τρωγες μόνος- και να συζητάτε για τ'αστέρια και το φεγγάρι και το Δία και ούτε ξέρω και γω για τί άλλο (δική σου η ιστορία, δικιά σου και η συζήτηση, στο κάτω κάτω).
Άνοιξε τα μάτια.
Βλέπεις;Στο είχα πει!
Ήταν πολλά περισσότερα από ένα χαζό παιχνίδι!
Τα λέμε ξανά, ίσως, κάποτε, Δουβλίνο αγαπημένο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου