 |
| Θεσσαλονίκη, Χριστούγεννα 2012 |
Να χαμογελάς, σου πάει. Να χαμογελάς να φαίνονται τα κάτασπρα τα δόντια σου. Δεν κάνω πλάκα ρε, είναι ωραία δόντια, τους αξίζει να φαίνονται.
Εμένα άσε με. Ξεχνιέμαι και χάνομαι και ούτε που χαμογελάω κάποιες φορές.
Και δε θυμάμαι, μπορεί και να είναι κίτρινα τα δικά μου τα δόντια. Μπορεί να είναι και μπλε.
Αλήθεια, δε θυμάμαι.
Όμως εσύ να μην ξεχνάς. Να θυμάσαι και να χαμογελάς, κάθε μα κάθε φορά.
Γιατί σου πάει.
Και γιατί ό,τι γίνεται δεν ξεγίνεται.
Μην ανησυχείς για μένα...αυτά δεν τα ξεχνάω, το ξέρεις.
Απλά κάνω ό,τι
Μη σκοτίζεσαι για μένα.
Μόνο, κακομοίρη μου, μην σε πιάσω ποτέ με κίτρινα δόντια, σ'έφαγα!
Βρέχει.
2 σχόλια:
Αν δεν χαμογελάσεις και εσύ, δεν χαμογελάω! Τουλι, το γέλιο είναι μεταδοτικό...όταν χαμογελάς εσύ χαμογελάν και οι γύρω σου...και όσο χάλια και αν νιώθεις για τα μπλε δόντια σου δεν έχει σημασία...απλά χαμογέλα! και πες και μια καλημέρα στον πρώτο άνθρωπο που θα βρεις μπροστά σου...ίσως έχει και αυτός μπλε δόντια...:)
Υ.Γ. καλώς σε βρήκα και απο εδώ...πολύ όμορφο κείμενο! :)
Το ξέρω, το προσπαθώ. Κάποιες φορές όμως είναι πιο δύσκολο απ' ό,τι νομίζουμε..
Υ.Γ:Καλωσήρθες!!!!! :)
Δημοσίευση σχολίου