αν το καλωσκεφτείς

   Μπαίνουμε. Είμαστε όλοι μέσα. Ο ένας κοιτάζει την ταυτότητα του άλλου χωρίς ο δεύτερος να καταλάβει τίποτα -κρυφά. Μάλιστα, ψάχνει ολόκληρη την τσάντα του, ακόμα και τις βαλίτσες του ανοίγει. Αν θέλει ο πρώτος ξεψαχνίζει και την κάμερα που άφησε ο άλλος στο τραπέζι. Μα για να την πάρουνε την άφησε, άλλωστε. Έχει φροντίσει μάλιστα να φαίνεται πόσο κουλ τιπάκι είναι από τις φωτογραφίες.

   Κανείς μας δεν φοράει τίποτα παρά μόνο γυαλιά ηλίου με τζάμι φιμέ. Κανείς δε μπορεί να δει τα μάτια του άλλου. Μόνο άμα βγάλουν και οι 2 τα γυαλιά τους και συζητήσουνε για λίγο, αλλά από μακριά. Κάποιοι μιλούν μεταξύ τους, είτε σε ζευγάρια είτε σε μεγαλύτερα πηγαδάκια. Ο καθένας έχει το δικό του προσωπικό τρανζιστοράκι και ακούει ό,τι θέλει εκείνος την ώρα που μιλάει ή ψάχνει κάποια τσάντα. Καμιά φορά ακούνε ανά 2 ή όλοι μαζί στις παρέες.
   Κανένας μας δεν μπορεί να αγγίξει τον άλλο. Κάποιοι γελάνε δυνατά και αλλάζουν συνέχεια τραγούδι στο τρανζίστορ τους. Όσοι ενοχλούνται από εκείνους που γελάνε μπορούν να τους βάλουν στο mute με ένα απλό κουμπάκι, ή ακόμα και να τους διώξουν από την παρέα τους. Ο καθένας μας συναναστρέφεται διαφορετικούς τύπους εδώ μέσα. Ταυτόχρονα μάλιστα, κάποιος από μας μπορεί να γελάει με κάποιο αστείο σε ένα πηγαδάκι και να απολαμβάνει ένα ρομαντικό τραγούδι με κάποιον παιδικό του φίλο.
   Είμαστε πάντως όλοι μέσα. Οι περισσότεροι γνωστοί, μα δε λέμε ούτε γειά σου. Όταν ακούσουμε κάποιον από μακριά να παίζει ένα τραγούδι που προτιμούμε, σηκωνόμαστε και του ρίχνουμε ένα μικρό "πατ-πατ" στον ώμο, χωρίς απαραίτητα να μιλήσουμε. Μετά ξαναπηγαίνουμε στη θέση μας. Όλοι μας έχουμε αφήσει τις κάμερές μας δίπλα. Όλες φορτωμένες με στιγμές που οι άλλοι ζηλεύουν. Και κρύβουν την ζήλεια τους σε ένα ακόμη "πατ-πατ". Και όσο περισσότερα τα χτυπήματα στον ώμο, τόσο ομορφότερα νιώθουμε και οι άλλοι θέλουν να μας μιλούν περισσότερο ξαφνικά. 

   Και να μην ξεχάσω. Εδώ συνυπάρχουμε όλοι μαζί. Απ'τους ναζί ως τους αναρχικούς, από τους μεταλάδες ως τους κλαρινογαμπρούς, απ τις φεμινίστριες ως τις κοπέλες με τις μαντίλες, από τον Μπικ μπικ ως το Κογιότ. Είμαστε όλοι μέσα. Όταν μπει ένας κολλητός μας του δείχνουμε με το δάχτυλο κάποιον που ανακαλύψαμε πριν. Συχνά του δείχνουμε και αυτά που βρήκαμε όταν ψάξαμε τις βαλίτσες του -και σίγουρα λίγο από το φωτογραφικό περιεχόμενο της κάμερας του. Ποτέ όμως δεν του δείχνουμε εκείνον. Ποτέ δεν του ζητάμε να βγάλει τα γυαλιά του. Ποτέ δεν βλέπουμε τα μάτια του. Πολλές φορές μπορεί να τύχει να μαλώνουν κάποιοι. Είμαστε άλλωστε, σου είπα, πολύ διαφορετικοί τύποι για να μην δημιουργηθεί ποτέ καμία ένταση. 

   Πού και πού, επίσης, σηκώνεται κάποιος και λέει κάτι για τον εαυτό του, ή κάτι που άκουσε και του άρεσε. Αυτό είναι προαιρετικό. Οι άλλοι φυσικά μπορούν να αξιοποιήσουν το "πατ-πατ", ή ακόμα και να απαντήσουν σε εκείνον που μίλησε με λέξεις. Άλλες φορές αυτός που θα σηκωθεί μπορεί να προσκαλέσει τους υπόλοιπους σε ένα άλλο μέρος μια άλλη μέρα, έξω από εδώ. Εκείνοι τότε αν θέλουν φωνάζουν πως θα πάνε μαζί του σε εκείνο το μέρος. Πολλοί αγνοούν παντελώς και την πρόσκληση και τον ομιλητή, χωρίς ο τελευταίος να καταλάβει τίποτα.
   Και είμαστε όλοι μέσα. Και ξέρουμε όλοι όλους. Μα δε μιλάμε σε όλους. Και ποτέ δε βλέπουμε τα μάτια κανενός. Και φυσικά, δεν αγγίζουμε ποτέ ο ένας τον άλλο.
   Αλλά λέμε πως είναι όμορφα εδώ. Μπες καλέ σου λέω. Α, μπήκες κιόλας; Ώστε πείστηκες κι εσύ. 
   Καλωσόρισες λοιπόν!
   Ετοιμάσου τώρα, για μια επικοινωνία χωρίς όρια. 

   Ετοιμάσου να έχεις άποψη για όλα. 

   Ετοιμάσου να προσπαθείς να γίνεσαι αστείος κάθε 2 δευτερόλεπτα. 

   Ετοιμάσου να μην φύγεις ποτέ ξανά από εδώ.

   Καλωσόρισες μέσα. 

   Καλωσόρισες στο θαυμαστό κόσμο του facebook.