 |
| Θέα, Θεσσαλονίκη 2014 |
(πάτα με!)
"Αυτό το σπίτι με πνίγει." Δε ξέρω πού το άκουσα, σίγουρα δεν το σκέφτηκα μόνη μου. Είναι μέρες όμως που γυρίζει αυτή ακριβώς η φράση στο μυαλό μου. Αυτό. το. σπίτι. με. πνίγει. Οι τοίχοι λιώνουν. Θα πέσουν πάνω μου. Ένα σκίρτημα, κάνεις να ξεθαρρέψεις και πίσω πάλι στα ίδια. Ψευδαισθήσεις. Μικρές ενέσεις ευτυχίας. Η θλίψη πότισε τις ταπετσαρίες. Τα έπιπλα βάρυναν πια. Από τα μυστικά, από τις λύπες, απ'τις χαρές. Από τις στενοχώριες. Από την αγιάτρευτη μοναξιά και την ανία, βάρυναν. Αυτό το σπίτι δε μας χωράει όλους. Το πάτωμα καίει και οι σκονισμένες κορνίζες μας γελούν ειρωνικά, από μια εποχή περασμένη ανεπιστρεπτί. Η λάμπα σπασμένη δίπλα στο παλιό κρεβάτι. Κάποτε υπήρχε πιο πολλή χαρά εδώ. Τώρα το σπίτι έχει γεράσει. Και με πνίγει -όλους μας πνίγει. Ο χρόνος πέρασε πάνω από τους ανθρώπους και τους γέρασε κι αυτούς. Διακριτικά, ήσυχα, σχεδόν ιεροτελεστικά διαπέρασε κάθε τους κύτταρο. Στα μάτια μια μιζέρια και μια ήρεμη υπομονή -για τι; Ο καθρέφτης μόνο μένει ο ίδιος. Ποιος ξέρει πόσους έχει δει να περνούν από αυτό το σαλόνι ο γεροξεκούτης. Πόσοι έχουν έρθει κι έχουν φύγει, πόσοι έμειναν λίγο περισσότερο. Μόνο εκείνος τους γνώρισε όλους. Με μιά απλή ματιά, μας κατάλαβε όλους. Μόνο εκείνος. Και το μεγάλο σομόν μπαλκόνι, γέρασε κι αυτό πια. Τα γέλια χάθηκαν, οι φωνές λιγόστεψαν. Τώρα μόνο καπνός πού και πού, και μερικά παρατημένα φυτά του κάνουν συντροφιά. Α, αυτό το σπίτι ήταν παράδεισος όταν ήμασταν παιδιά. Τώρα μεγάλωσε. Όλοι μεγάλωσαν. Τα παιδιά αρνήθηκαν πια να είναι παιδιά, ή παραμεγάλωσαν και ξέχασαν. Θυμούνται πια μόνο τη θλίψη. Και πνίγουν ο ένας τον άλλο.
Μήπως εμείς ανήκουμε στο σπίτι, κι όχι εκείνο σε εμάς, τελικά; Μήπως είμαστε καταδικασμένοι να πνιγόμαστε για πάντα μέσα στα καλοστολισμένα ντουβάρια του; Μήπως είναι εκείνο που μας πνίγει με το χρόνο; Μήπως είναι ο ίδιος μας ο εαυτός; Μήπως εμείς είμαστε το σπίτι; Μήπως το σπίτι είναι όσα ήμασταν; Όσα θελήσαμε; Όσα έγιναν; Όσα δεν έγιναν; Μήπως το σπίτι είναι μόνο μια απάτη χτισμένη με αναμνήσεις;
...
Πεινάς; Έχει φαϊ στο ψυγείο.
4 σχόλια:
Δεν σε ξέρω, δε νομίζω ότι θα σε γνωρίσω. Πολύ πιθανόν να μη σε δω πότε στη ζωή μου. Αλλά ευχαριστώ. Κάθε κείμενο σου μου θυμίζει γιατί γράφω.
Να γράφεις...
Σπιτι ειναι καθε "χωρος" που μπορει να νιωσεις ανετα. Το σπιτι το φτιαχνουν αυτοι που ζουν μεσα σε και απο αυτο.
@Eua
:)
@Manolog3
Το φτιάχνουν ή το χαλάνε όσο πάει; Η συνήθεια είναι κακό πράγμα ρε. Γειά!
Οτι καποιοι κυκλοφορουν μεσα σε ενα σπιτι, αναπνεουν, κοιμουνται, καθονται κλπ κλπ δεν σημαινει οτι Ζουν κιολας... ουτε μεσα στο σπιτι ουτε εκτος αυτου.
Δημοσίευση σχολίου