Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2015

ένας διάλογος

Λονδίνο 2014
- Ρε συ!
- Τι είναι ρε;
- Δε θέλω να γίνω συναισθηματικός τώρα, αλλά..
- Τι έγινε ρε φίλε;
- ...ρε μαλάκα, μ'αγαπάς;
- Ηλίθιος είσαι; Εννοείται.
- Α, εντάξει. Και όταν μεγαλώσω και...αλλάξω, θα με κάνεις ακόμα παρέα;
- Εξαρτάται...
- ΑΠΟ ΤΙ ;; ; ; ;
- Πλάκα κάνω ρε! Φυσικά και θα σε κάνω παρέα. Είσαι ο φίλος μου, σε αγαπάω και θα είμαι δίπλα σου ό,τι κι αν γίνει. Τι σε έπιασε πρωί πρωί δεν καταλαβαίνω...
- Τίποτα, εντάξει...
- ...
- ...
- ...
- Ε.
- Τί πάλι; 
- Θες να σου πω τι με έπιασε;
- Άντε λέγε.
- Ήταν εκείνοι οι δύο που πέρασαν πριν, κι έτσι που τους είδα τους ζήλεψα.
- Ποιους μωρέ; Εκείνους τους βλάκες; Τον γυαλάκια και τον άλλο τον κοντό; Σιγά τα άτομα.
- Μη το λες, εμένα μου φάνηκαν πολύ αγαπημένοι. Στέκονταν έτσι δίπλα δίπλα, τα λέγανε... 
- ...
- Ε, δε θα με αφήσεις μόνο μου ποτέ, ε;
- Ε ρε ανασφάλεια πρωινιάτικα...
- Υποσχέσου!
- Κολλητέ μου, στο υπόσχομαι. Δεν θα φύγω από δίπλα σου ΠΟΤΈ. Άντε τώρα, κάνε πιο κει, πριν περάσει και κανένα ζευγαράκι και σε πιάσουν άλλες ορέξεις. Άιντε.

- Καλά παω!! :D Ποτέ έτσι;
- Ποτέ.

3 σχόλια:

Faidra Faitaki είπε...

Απ'την κορφή ως τα νύχια, πανέμορφο! :*

Faidra Faitaki είπε...

Ο παραλληλισμός, δε, μεταξύ ομιλητών-εικονιζόμενων-τηλεφωνικών θαλάμων - ανοιχτός σε ερμηνείες - άλλο πράμα!

τουλι είπε...

:D