νομίζω έπαθα μια αισιοδοξία ξαφνικά

Κάπου διάβασα πριν λίγο πως "αυτή η πενταετία δε λέει να τελειώσει". Και τότε κάτι διαπέρασε το μυοκάρδιο μου, ένα μικρό τσιμπ, μια ανησυχία, προκαλλώντας μου μια μικρή ταχυκαρδία, για περίπου 3 δευτερόλεπτα και σίγουρα καναδυό έκτακτες συστολές μετά.. 
Αυτή η πενταετία.

Τώρα τελευταία όλοι είμαστε μίζεροι. Όλοι κλεινόμαστε σπίτια μας, είμαστε στεναχωρημένοι και κακόκεφοι και σφραγίζουμε τα παραθυρόφυλλα να μην μας ενοχλεί ο ήλιος. Ψάχνουμε λόγους για να είμαστε δυστυχισμένοι, τώρα τελευταία. Εγώ και πολλοί φίλοι μου. Έχει πλάκα αν το σκεφτείς, ψάχνουμε την θλίψη αγωνιωδώς. Αν, ας πούμε, η τωρινή μας κατάσταση μπορούσε να περιγραφεί σε μία παράγραφο 40 λέξεων, εμείς όλοι σίγουρα θα καλύπταμε με το δάχτυλο το 90% και οι 4 λέξεις που έμεναν θα αφήναμε να ορίσουν όλη τη διάθεσή μας. -Πώς είσαι σήμερα; -Σκατά, εσύ; -Τα ίδια. Μιλάμε από το ίντερνετ και αρνούμαστε να σκεφτούμε καν την προοπτική μιας βόλτας. Δεν υπάρχει χρόνος, ε, κάνει και κρύο, πού να βγαίνω τώρα, άστο. Απάθεια. Και σκέφτομαι πως, πριν από 2 μήνες όλοι ήμασταν χαρούμενοι. Βγαίναμε συνέχεια βόλτες, συζητούσαμε έντονα, γελούσαμε, χορεύαμε, αγωνιζόμασταν, σκαρφαλώναμε, βλέπαμε ταινίες, πού και πού βαριόμασταν. Αλλά ήμασταν όλοι καλά. Εγώ και πολλοί φίλοι μου. Και είχε πλάκα.
Τέλος πάντων, με όλη αυτή την ανοησία απόψε θέλω να πω, οτι οι διακυμάνσεις αυτές της ζωής εδώ στην πόλη, μου αρέσουν. Την κυκλοθυμία αυτή της τελευταίας πενταετίας είναι που έχω ερωτευτεί. Ε, λογικά ο καιρός θα περάσει, η μιζέρια θα σταματήσει, θα γίνουμε ξανά χαροούμενοι, θα ξαναρχίσουμε να μοιραζόμαστε, να αναλύουμε, να υπάρχουμε, να είμαστε μαζί. Και μετά ίσως ξαναγίνουμε ξενέρωτοι για λίγο, ίσως ξανακλειστούμε στον εαυτό μας και σ' εκείνα τα μίζερα βράδια μας με τα ίδια, ατέλειωτα τραγούδια. Για να επιστρέψουμε και πάλι στην επιφάνεια και να κοιτάζουμε πίσω με έκπληξη αποκηρύσσοντας εκείνα τα τραγούδια, μέχρι την επόμενη φορά..
Λοιπόν, κάποιες φορές νομίζουμε πως η ζωή σ' αυτή την πόλη δε θα τελειώσει ποτέ. Κάνουμε λάθος. Η ζωή μας εδώ θα τελειώσει, η πενταετία της σιγά σιγά θα φτάσει πια στον τερματισμό. Όμως μετά θα γίνει κάτι άλλο. Και ίσως είναι άσχημο και κακό, ίσως είμαστε και πάλι μίζεροι για λίγο, μα πάντα θα έρχεται ο καιρός που τα πράγματα θα αλλάζουν. Πάντα θα γυρίζει ο τροχός. Και ο τροχός έχει πλάκα. Πόσο κλισέ, η ζωή είναι ωραία ρε μαλάκες. Και αυτή η πενταετία, και όλες οι πενταετίες! Και δε γαμιέται, ας απολαύσουμε για την ώρα ανενόχλητοι τη μιζέρια μας, και από αύριο, βλέπουμε. 
Άντε, γειά.