Καλησπέρα σας.
Σήμερα θα μιλήσουμε για κάποια βασικά πράγματα που αφορούν το ον που συνηθίζει να αυτοαποκαλείται ως "άνθρωπος" και κατοικεί εδώ και λίγο καιρό σε ένα μέρος που ο ίδιος ονόμασε "πλανήτη Γη".
Αρχικά, πρέπει να γνωρίζουμε πως αυτό το μέρος δημιουργήθηκε πριν από περίπου 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια, εντελώς τυχαία. Δεν ήταν τίποτα άλλο από μια μάλλον ικανή ποσότητα σκόνης (αστρικά συντρίμια, ας πούμε) που έτυχε να βρεθεί σε αυτό το σημείο του σύμπαντος. Μετά από αρκετές συγκρούσεις και συνενώσεις λοιπόν, προέκυψε ο μικρός αυτός "πλανήτης Γη". Αυτό.
Επιπλέον, πριν τον άνθρωπο εμφανίστηκαν και εξαφανίστηκαν διαδοχικά διάφορα άλλα όντα πάνω σε αυτό τον πλανήτη. Ώσπου, περίπου 2,4 εκατομμύρια χρόνια πριν -μόνο- εμφανίστηκαν δειλά δειλά οι πρώτοι άνθρωποι, τυχαία κι εκείνοι, από μερικές μεταλλάξεις στο DNA των αυστραλοπίθηκων, που ήταν ως τότε τα αφεντικά του τόπου. Σταδιακά οι άνθρωποι άρχισαν να αναπαράγονται και ο εγκέφαλος τους άρχισε να μεγαλώνει, για να φτάσουν κάπου 0,5 εκατ. χρόνια πριν -μόνο- να αναπτύξουν έναν εγκέφαλο ικανό να προβληματιστεί και σιγά σιγά να ψιλοχαζοπροσπαθήσουν να εξηγήσουν τα γεγονότα που συνέβαιναν γύρω τους.
Και τότε άρχισε να δημιουργείται το πρόβλημα.
Γιατί από τη στιγμή που απέκτησαν μυαλό, οι άνθρωποι αποφάσισαν πως δεν γίνεται να μην υπάρχει κάποιο νόημα σε όλο αυτό.
Έτσι, απο τοτε, όλοι νομίζουν πως υπάρχει κάποιος λόγος που δικαιολογεί -ή νοηματοδοτει(;) την ύπαρξή τους.
Και όλοι ψάχνουν να βρουν αυτό τον λόγο.
Προσπαθούν να εντάξουν την τοσο ανούσια ύπαρξή τους σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων που θαρρούν πως τους ταιριάζει.
Και όταν βρουν αυτή την κατηγορία, λένε πως τώρα ξέρουν γιατί βρέθηκαν σε αυτό το μέρος, αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή.
Στην πραγματικότητα όμως, υπάρχει μόνο μία κατηγορία ανθρώπων στη Γη: άνθρωποι που θα πεθάνουν.
Αυτό.
Πρόκειται για την πιο απλή και συνάμα πιο δύσκολη σκέψη όλων των σκέψεων:
-Κανείς δε ζήτησε να γεννηθεί.
-Κανείς δεν ξέρει γιατί ήρθε σε αυτό το μέρος.
-Όλοι θα πεθάνουμε.
Μαλιστα.
Κανείς δεν μπορεί να μην πεθάνει.
Κανείς δεν ξέρει γιατί είναι απαραίτητο να πεθάνει, όπως δεν ξέρει και γιατί έπρεπε να γεννηθεί.
Έτσι όλο το ανθρώπινο είδος είναι έρμαιο του θανάτου τελικά, τώρα και πάντα και για πάντα.
Εξάλλου, αν κοιτάξει κανείς τους αριθμούς, αυτό που λέμε ζωή είναι τόσο μικρό και ασήμαντο συνολικά.
Ο κάθε άνθρωπος υπάρχει κατά μέσο όρο για 68,7 χρόνια σε αυτό τον πλανήτη.
Σε αυτό τον πλανήτη που, όπως είπαμε, υπάρχει εδώ και 4,5 δισ χρόνια.
Σε αυτό το σύμπαν που υπάρχει εδώ και 13 δισεκατομμύρια 798 εκατομμύρια έτη.
Επομένως, τα πράγματα είναι απλά.
Τίποτα δεν έχει νόημα.
Το σύμπαν είναι άπειρο, όπως κι ο χρόνος.
Η ύπαρξη κάθε ανθρώπου είναι ένα απολύτως τυχαίο, πεπερασμένο γεγονός,
ανίκανο να επηρεάσει στο ελάχιστο τη μοίρα του σύμπαντος ή τη ροή του χρόνου.
-Άρα όλοι οι άνθρωποι γεννιουνται με μόνο σκοπό να επιβιωσουν.
Δηλαδή, το μόνο νόημα της ύπαρξης, είναι η επιμηκυνση της ύπαρξης.
Ακούγεται αστείο, όμως ήταν πάντα μόνο αυτό.
Η επιβίωση.
Κάποτε ίσως αρκούσε στους ανθρώπους αυτή η απαντηση για να συνεχίσουν να ζούν.
Όμως ο μεγάλος τους εγκέφαλος τους ανάγκασε να προχωρήσουν αυτό το συλλογισμό ένα βήμα παραπερα.
-Κι έτσι αποφασίστηκε: ολοι οι άνθρωποι γεννιούνται με μόνο σκοπό να επιβιώσουν καλά.
Γιατί όμως;
Κι από μια καλή ζωή στο τέλος τι μένει; Τίποτα.
Τίποτα.
Ο θάνατος δεν κάνει εξαιρέσεις.
Ποσο πρέπει να μεγαλώσει ο εγκέφαλος των ανθρώπων για να μπορέσουν να νικήσουν επιτέλους το θάνατο;
Και ως τότε, αξίζει να αντιλαμβάνεται κανείς την ματαιότητα της ύπαρξης και να ζει απλώς ως καποιος χαρούμενος;
Ή είναι καλύτερα να διαλέγει μια κατηγορία και να παλεύει να ενταχθεί σ'αυτη (αυτό που λέμε να έχει κανείς όνειρα), θεωρώντας πως ανακαλύπτει έτσι το μεγάλο νόημα της ζωής; Χμ.
Καλησπέρα σας και πάλι, και αντίο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου