μη με ρωτάς τι εννοώ κι αν το εννοώ

το Έξω (ΑΠΘ, 2015)

Καμιά ποιότητα. Τίποτα. Αν δεν ήμουν έγκλειστη θα μπορούσα να πάρω μια ανάσα ποιότητας. Όμως οχι. Τωρα ακονιζω τις ώρες της νύχτας ως τη στιγμή που τα φώτα του δρόμου θα σβήσουν. Πάλι. Η ζωή μου περιστρέφεται γύρω απ' την αποτυχία μα καθόλου δε με αγγιζει. Δοκιμαζω στερητικά συνδρομά απο την έλλειψη ηλιου, ενέργειας και ποιότητας. Το τελευταίο είναι το πιο επώδυνο. Διαδικτυακός παραλογισμος, μιλάμε μα δε λέω τίποτα. Έχω ακομα μισή ώρα ως το ξημέρωμα. Όχι ότι θα εχει μεγάλη διαφορά, μάλλον και η επόμενη μέρα θα με βρει το ίδιο παθητική με την προηγούμενη. Αποστασιοποίηση. Μιλάω αλλά οι λέξεις μου δε φτάνουν ως τα αυτιά σας. Μιλάτε αλλά σορυ δε μιλάγατε σε μένα. Ο χρόνος διαστέλλεται και συστέλλεται κατά βούληση, ιδίως όταν περνας τη μισή μέρα στο κρεβάτι. Τουλάχιστον αν αισθανομουν όμορφη ισως καταφερνα να σηκωθω. Έγκλειστη στις σκέψεις. Η ψευδαίσθηση πλήρωσης της κενοτητας είναι τόσο προφανής που με κάνει να βαζω τα γέλια. Όταν θέλω να σε δω δεν είσαι εκεί και όταν θέλεις εσύ απουσιαζω. Τέλος. Δε θα αναζητησω πάλι την ποιότητα στα γνωστά. Θα κάνω κάτι άλλο αυτή τη φορά. Κάτι πρωτότυπο. Ένα ατελείωτο βράδυ με αδιανόητα διανοούμενους ανθρώπους σε κάποιο μπιστρό με μπαρόκ καναπέδες. Μαλακιες. Πετάω λέξεις στη σειρά μηπως και βγει το νόημα. Τρεις ακόμη σβούρες και θα πέσω. Το ταβάνι μου δεν ειναι κόκκινο, ούτε κιτρινο, ούτε μαύρο. Είναι άσπρο και κενό και δεν βρήκα ποτέ το χρόνο να το αλλάξω. Χαστε λοιπόν πάσα ιδέα για το τομάρι μου. Πείτε πως είμαι άχρηστη, δειλή, παραιτημένη. Άλλωστε μόνο ως εκεί μπορείτε να φτάσετε, το ξερουμε και οι δυο. Προσπεραστε λοιπον αυτά τα λόγια σαν να μην ειπώθηκαν ποτέ και συνεχίστε τη θλιβερή πορεία σας. 
Ξημέρωσε Κυριακή. Αντίο.