Όλη μου η ζωή

Βόλος, 2012

Μια φορά ξύπνησα και δεν είχα ούτε έναν φίλο. Βγήκα τότε στο δρόμο και περπατούσα μόνη μου και αναρωτιόμουν τί συνέβη. Πού χάθηκαν όλοι. Οι δρόμοι ήταν άδειοι σαν να μην πέρασε ούτε ένα ποδήλατο ποτέ από πάνω τους. Πήγα προς τη θάλασσα. Σιωπή και ερημιά κι εκεί, ούτε ένας φίλος να μιλήσω. Ούτε ένας να του πω για το λεμόνι που ζούμπιξα χθες και τινάχτηκαν οι σταγόνες του και μου κοκκίνησαν τα μάτια.
Πήρα λοιπόν κι εγώ φόρα και έπεσα στο νερό. Και πνίγηκα.
Αλλά πριν πνιγώ πέρασε -κλασικά, ξέρεις- η ζωή μου μπροστά από τα μάτια μου. Είχανε πει ότι την βλέπεις όλη, σε καρέ και καλά. Όμως εγώ το μόνο που είδα ήταν να είμαι ένα μωρό με άσχημο κεφάλι και να κλαίω, και μετά κάποιον -ή κάποια, δε θυμάμαι- να μου φωνάζει ποτέ να μη γυρίζω πλάτη στο κοινό μου. 
Είπα να ρωτήσω τί εννοούσε αλλά δεν πρόλαβα, η φωνή χάθηκε. 

Μετά πνίγηκα και τέλος.