Πίσω.

Το κόκκινο κρασί, η προβλήτα, το μαύρο αμάξι στην Κασσαβέτη που κάποτε θα γεμίσω γαϊδάρους, το καλαθάκι πίσω, η μυρωδιά του καφέ, τα χίλια γνώριμα χαμόγελα, τα χίλια σνομπ βλέμματα, οι γραφικοί άνθρωποι, οι πορτοκαλί καναπέδες, τα ζουζούνια στα παπλώματα, τα έξι πράσινα μάτια και τα οκτώ καφέ, τα χέρια κάτω, το κόκκινο βιβλίο εκεί, ο πρώτος ντολμάς, το χλώριο στην παλάμη, οι κακίες που ξεχάστηκαν, οι ατέλειωτες ώρες, τα γέλια που μένουν, η καυτερή μακαρονάδα, η σκακιέρα στον τοίχο, τα φώτα ψηλά, το φάλτσο, τα ιερά λουλούδια, οι φωνές, η μιζέρια, ο καπνός, το ντουκ-ντουκ, οι ιστορίες, η kenzo flower, οι πόρτες, οι γιατιςπαλιεςαγαπεςμημιλας, τα λάθη, τα σωστά, τα τραπεζάκια έξω, οι flinstones, η μόκα, το προφιτερόλ, ο Bolzano, η Μανωλάδα, ο γλυκάνυσος, τα γυριστά σκουλαρίκια, η αγάπη.
Τα όνειρά μας.
Εδώ, που όλοι κάναμε τα πρώτα μας όνειρα.
Εδώ, που όλοι αγαπήσαμε τη ζωή και τη βαρεθήκαμε μετά και μετά την ξαναγαπήσαμε.
Εδώ, που σιχαθήκαμε ο ένας τον άλλο.
Εδώ, που όλα ξεκίνησαν.
Όταν κοιτάς πίσω είναι όλα γερασμένα. Τόσο μακρινά και ανούσια. Ανώφελα μαλώματα, ανόητα άνχη, γελοίες παρεξηγήσεις. Χαρές και λύπες που μείναν στο τότε, ένα τότε τόσο παλιό που σε πιάνουν ανατριχιασμένα γέλια και κλάματα, κυρίως νοσταλγίας. 
Τα πρώτα μας όνειρα. Ήταν και θα είναι για πάντα εδώ, σε αυτούς τους τοίχους, σε αυτούς τους δρόμους, σε αυτές τις καρέκλες. Οι πρώτες μας στιγμές και οι πρώτες αγαπημένες μορφές. Εδώ, πίσω.
Μάλλον εδώ θα γυρνάμε, κάθε φορά.