Όταν ήμουνα μικρή πήγαινα στο σχολείο.
Εκεί είχε πολλές τάξεις και η κυρία μας ήταν πολύ καλή και την έλεγαν Ειρήνη.
Παίζαμε με τα άλλα παιδιά και με κάποιους κάναμε περισσότερη παρέα τα απογεύματα.
Εκεί στο σχολείο λοιπόν έμαθα πολλά πράγματα.
Πως πρέπει να τα μάθω όλα για να είμαι έξυπνη.
Πως πρέπει να μην αντιμιλάω για να είμαι πειθαρχημένη.
Πως πρέπει να μην μιλάω καν για να ακούω καλύτερα.
Πως πρέπει να κάνω ό,τι ακριβώς μου λέει η κυρία Ειρήνη για να είμαι σωστή.
Πως πρέπει να μην φοράω κοντές φούστες και τέτοια για να είμαι ηθική.
Πως πρέπει να διαβάζω και να έχω πολλές γνώσεις για να μην τιμωρηθώ.
Πως πρέπει να μην προκαλλώ τα αγόρια να με κυνηγάνε γιατί αγόρια είναι και παραφέρονται.
Πως πρέπει να παίζω σκοινάκι για να είμαι κορίτσι.
Πως πρέπει να μην βαριέμαι για να με αγαπούν.
Πως πρέπει να περνάω τις εξετάσεις για να είμαι σοφή.
Πως πρέπει να κάθομαι καλά για να μην καταλήξω στον διευθυντή.
Πως πρέπει να κάνω το σταυρό μου κάθε πρωί και να λέω την προσευχή.
Και αυτά είναι μόνο λίγα από τη μόρφωση που έλαβα.
Παράλληλα έμαθα να είμαι πονηρή.
Να κοροϊδεύω την κυρία Ειρήνη κάνοντας πως έχω γνώσεις.
Και να κλέβω έμαθα. Όλοι κλέβαμε στο σχολείο.
Κλέβαμε, "παρανομούσαμε" και κοροϊδεύαμε.
Αυτά τα τρία τα είχαμε εμπεδώσει!
Μόνο αυτά θυμάμαι κιόλας μέχρι σήμερα.
Α και κάτι ακόμα θυμάμαι.
Στο σχολείο έμαθα να φτύνω.
Κυρίως πρόσωπα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου