Λοιπόν έρχονται μέρες που είναι ξεκάθαρες και άλλες που είναι μπερδεμένες. Μέρες που βαριόμαστε και άλλες που ξεχνάμε να σταματήσουμε να τρέχουμε, που τραγουδάμε και χορεύουμε ή που αναρωτιόμαστε αν έχει σημασία. Έρχονται μέρες που ξεχειλίζουν σιγουριά και ζωντάνια και έρχονται μέρες που μυρίζουνε καφέ πικρό κι έχουν γεύση από καπνό και φλέματα. Κάποτε θέλουμε να μην υπάρχουμε, κάποτε θέλουμε να μην σταματήσουμε ποτέ αυτή την τρέλα. Και όταν λέω τρέλα εννοώ ακριβώς αυτό -το να υπάρχουμε. Είναι μάλλον μέρες που η ύπαρξή μας από μόνη της είναι μια τρέλα. Μια παράνοια. Και άλλες που η ύπαρξή μας είναι αδιάφορη σε όλους -ακόμη και σε μας τους ίδιους. Έρχονται μέρες που είναι σύνολα από στιγμές. Έρχονται μέρες που είναι σύνολα από σκέψεις. Έρχονται μέρες που είναι σύνολα από μορφές. Και άλλες που δεν είναι τίποτα άλλο από σύνολα -σύνολα πραγμάτων και κινήσεων -και μέχρι εκεί. Είναι μέρες που ξυπνάμε και ξέρουμε γιατί και άλλες που δεν ξυπνάμε ποτέ στ' αλήθεια από τον ύπνο μας. Είναι μέρες κόκκινες και μέρες γαλάζιες, μέρες γκρίζες και μέρες πορτοκαλοπράσινες και καυτές. Είναι μέρες που το μόνο που θέλουμε είναι να τελειώσουν και άλλες που το μόνο που θέλουμε είναι να αρχίσουν ξανά απ' την αρχή. Άλλη μια φορά να τις ζήσουμε, απ' την αρχή ως το τέλος.
Μα είναι και μέρες που όλα αλλάζουν σε μια στιγμή! Και από το τίποτα αρχίζουμε να ταξιδεύουμε στο φεγγάρι και στα κάστρα και στο Πήλιο και στην Κρήτη και σε όλα μα όλα τα αστέρια και σε κάτι μάτια καφέ. Μυρίζουν σουφλέ με αμύγδαλο και έχουν μια γεύση από δάκρυα γλυκά. Λοιπόν αυτές οι μέρες είναι σπάνιες. Τις κατατάσσουμε πάντα στην κατηγορία εκείνων που θα θέλαμε να αρχίσουν ξανά απ' την αρχή. Τις φυλάμε σε ένα ειδικό συρτάρι και βάζουμε απ' έξω μια μεγάλη πινακίδα που γράφει "ΕΥΘΡΑΥΣΤΟΝ".
Για να μην τις πειράξει κανείς -ούτε κι εμείς -ούτε και ο χρόνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου